INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. G. przedstawione we wniosku z dnia 24 grudnia 2007 r. (data wpływu 2 stycznia 2008 r.) uzupełnionym pismem (data wpływu 19 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku należnego od sprzedaży uszkodzonego samochodu ciężarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku należnego od sprzedaży uszkodzonego samochodu ciężarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posiadał samochód ciężarowy Polonez Daewoo FSO Motor Truck. Przedmiotowy samochód był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 stycznia 2005 r. W wyniku kolizji w dniu 9 maja 2006 r., pojazd ten został w znacznym stopniu uszkodzony i nastąpiła jego kasacja przez autoryzowaną firmę.

Wnioskodawca zawiesił działalność gospodarczą w dniu 1 października 2006 r. W okresie zawieszenia działalności gospodarczej, Podatnik sprzedał uszkodzony samochód i wystawił faktury VAT, a firma asekuracyjna wypłaciła Wnioskodawcy należne odszkodowanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jak należy udokumentować podatek należny za miesiąc maj 2007 r. od sprzedaży uszkodzonego samochodu ciężarowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT powinno się rozliczyć w miejscowym urzędzie skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 15 ust. 1 powołanej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, to zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 106 ust. 1 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 4 podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej dokonał sprzedaży uszkodzonego samochodu ciężarowego i w związku z tym wystąpił podatek należny.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak również ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.) oraz ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.) nie definiują pojęcia zawieszenia działalności gospodarczej. Podatnik, który rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej prowadzi tą działalność do chwili jej likwidacji. Możliwość zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej dopuszczają jedynie przepisy ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), w myśl których podatnik opodatkowany w formie karty podatkowej ma możliwość skorzystania z uprawnienia w postaci zgłoszenia przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 34 ust. 1 i 2 cyt. ustawy). Zatem przepisy podatkowe poza opodatkowaniem w formie karty podatkowej nie przewidują przerw w prowadzeniu działalności gospodarczej i nie nakładają obowiązku informacyjnego na podatnika w tym zakresie. Na gruncie ustaw podatkowych osoba, która zawiesiła działalność gospodarczą traktowana jest nadal, jako osoba fizyczna prowadząca tę działalność, do chwili jej likwidacji.

Wskazać jednakże należy, iż brak uregulowania w zakresie zawieszenia działalności gospodarczej nie oznacza, że w praktyce podatnik nie może zaprzestać wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na pewien okres czasu.

Podatnik, który „zawiesza” prowadzenie działalności gospodarczej na pewien czas pozostaje nadal podatnikiem podatku od towarów i usług i dlatego spoczywają na nim określone obowiązki podatkowe wynikające z art. 99 ust. 1-3 ustawy, tzn. jest on obowiązany składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym okresie rozliczeniowym:

- miesiącu – deklaracje VAT-7,

- kwartale – deklaracje VAT-7K:

• obligatoryjnie – „mały podatnik”, który rozlicza się z podatku metodą kasową,

• fakultatywnie – „mały podatnik”, który rozlicza się z podatku na zasadach ogólnych.

Według art. 2 pkt 25 ustawy o podatku od towarów i usług za „małego podatnika” uważa się podatnika, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 800 000 euro.

Korzystając z delegacji zawartej w art. 99 ust. 14 ustawy, Minister Finansów określił w drodze rozporządzenia wzory deklaracji wraz z objaśnieniami, co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia, terminu i miejsca składania, uwzględniając również konieczność pouczenia podatnika o odpowiedzialności za niezłożenie deklaracji.

Ponadto zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i art. 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej (...).

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca ma obowiązek składania deklaracji dla podatku od towarów i usług w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym okresie rozliczeniowym. W związku ze zbyciem przedmiotowego pojazdu Podatnik był zobowiązany do wystawienia faktury VAT – jeżeli sprzedaż dokonana była na rzecz podmiotu prowadzącego działalność lub osoby fizycznej żądającej jej wystawienia - i rozliczenia podatku od towarów i usług poprzez złożenie deklaracji (VAT-7 lub VAT-7K) za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Podatnik stosownie do art. 103 ust. 1 i 2 ustawy o VAT ma obowiązek, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne („mały podatnik” – kwartalne) w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu (kwartale), w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego.

Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o VAT właściwym dla podatnika organem podatkowym jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 2-5.

Jeżeli czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług są wykonywane na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych, to stosownie do art. 3 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy, właściwość miejscową ustala się dla osób fizycznych – ze względu na miejsce zamieszkania.

Wskazać równocześnie należy, iż podatnik będący osobą fizyczną, który nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy zgodnie z art. 14 ust. 1 i ust. 3 ustawy o VAT jest obowiązany opodatkować podatkiem towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.