INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2008r. (data wpływu 15 lutego 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania potrąconych kar umownych za koszty uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Podatnika jest wykonywanie robót drogowych, co stanowi główne źródło jego dochodów. Umowy o roboty drogowe podpisywane są z zamawiającymi na podstawie ustawy o zamówieniach publicznych. Przystępując do przetargu Podatnik wyraża zgodę na zawarcie umowy, która w swoich postanowieniach przewiduje kary umowne między innymi za niedotrzymanie terminu wykonania robót. W 2007r. Podatnik wykonane roboty oddał zamawiającemu po upływie umownych terminów (ze zwłoką). Protokoły odbioru robot nie zawierają żadnych zastrzeżeń co do jakości. W rubryce protokołu „usterki” wpisano „brak”. Z tytułu nieterminowego wykonania umów zamawiający - zgodnie z postanowieniami umowy - naliczył notami księgowymi kary umowne, które potrącił z faktur wykonawcy. Podatnik wyjaśni, że noty księgowe odwołują się do odpowiednich postanowień umownych, a jako tytuł naliczenia kar podają: „w zakończeniu robót”. Podatnik informuje, że przyczyny zwłoki nie były zawinione przez niego, ponieważ w sezonie robót drogowych w 2007r. wystąpiły braki materiałowe, co spowodowało spiętrzeniem robót. Ponadto wystąpiły niedobory pracowników, ponieważ na lokalnym rynku działają spółki z udziałem kapitału zagranicznego, które oferują znacznie lżejszą pracę niż w drogownictwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Podatnik ma prawo potrącone kary umowne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy kary umowne za zwłokę w zakończeniu robót stanowią koszty uzyskania przychodu u Podatnika, ponieważ roboty zostały wykonano prawidłowo, bez wad i jakichkolwiek zastrzeżeń, co do ich jakości. Ponadto zapłata kar pozostaje w bezpośrednim związku z uzyskaniem przychodu. Podatnik musi podejmować ryzyko wykonywania robót drogowych, ponieważ jest to przedmiot jego działalności. Gdyby nie podejmował tego ryzyka, nie osiągałby przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów kary umowne za wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług albo zwłoki w usunięciu wad towarów lub wykonanych robót i usług. Cytowany przepis nie wymienia kar za zwłokę w związku z przekroczeniem terminu wykonania robót. Zdaniem Podatnika zapłacona kara umowna winna stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ:

1. pozostaje w związku z przychodem podatnika,
2. wiąże z prowadzoną przez podatnika działalnością
3. została naliczona z innych powodów niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy,
4. nie została zawiniona przez podatnika.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego w/w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.
   
   

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Kary umowne poniesione z tytułu nieterminowego wykonania robót i usług będących przedmiotem umowy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, ponieważ nie są wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, który zawiera zamknięty katalog kar umownych wiążących się z nienależytym wykonaniem robót i usług nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, ale pod warunkiem, że będą miały one związek z uzyskaniem przez podatnika przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest wykonywanie robót drogowych. W 2007r. Spółka została zobowiązana, na podstawie umowy o roboty budowlane, do zapłaty kary umownej w związku nieterminowym wykonaniem robót. Jednocześnie kontrahent nie miał zastrzeżeń co do jakości wykonanych robót. Spółka podkreśla, iż przyczyny zwłoki nie były przez nią zawinione, gdyż w okresie wykonywania robót, tj. w 2007r. wystąpiły braki materiałowe. Dodatkowo wystąpił niedobór pracowników, gdyż na lokalnym rynku działają spółki z udziałem kapitału zagranicznego, które oferują lżejsza pracę niż w drogownictwie. Czynniki te były bezpośrednią przyczyną zwłoki w zakończeniu robót a w konsekwencji przyczyną poniesienia wydatku w postaci kary umownej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy konieczność zapłaty przez kary umownej z w związku z nieterminowym wykonaniem robót drogowych, jest związana z uzyskiwanymi przez Podatnika przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również okoliczności będące przyczyną poniesienia wydatku nie są przez niego zawinione, to wówczas wydatek poniesiony na uregulowanie kary, będzie dla niego stanowił koszt uzyskania przychodów. A zatem zapłacona przez Spółkę kara umowna z tytułu nieterminowego wykonania robót drogowych może stanowić koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełniona zostanie przesłanka z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Podobnie jak wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika. Zgodnie bowiem z art. 6 ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.