INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2008r. (data wpływu 11 lutego 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku 0%, do eksportu towarów, na podstawie wskazanych we wniosku dokumentów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki podatku 0%, do eksportu towarów, na podstawie wskazanych we wniosku dokumentów.
Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 kwietnia 2008r., znak: IBPP2/443-108/08/BW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka wskazała, że w maju 2007r. wystawiła fakturę dokumentującą sprzedaż towarów na eksport. Przed złożeniem deklaracji za maj nie otrzymała dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, więc nie wykazywała tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 22% właściwą dla dostawy krajowej.W dniu 4 lutego 2008r. otrzymała kopię dokumentu, w którym Urząd Celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz towarów poza terytorium UE. Spółka wskazała, że z dokumentów tych wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.
Do wniosku Spółka załączyła dokumenty:

1. FV ......./2007 z 21 maja 2007r.,
2. Delivery note z 21 maja 2007r.,
3. Uwierzytelnioną kopię karty 1 j.d.a. SAD ....z 21 maja 2007r.,
4. Kopię SAD-u importowego odbiorcy towaru z 4 czerwca 2007r., będącą (jej zdaniem) potwierdzeniem wywozu towaru poza terytorium UE.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów na podstawie załączonej dokumentacji...

Zdaniem Spółki, w związku z zagubieniem oryginału karty 3 dokumentu SAD oraz brakiem udokumentowania eksportu w formie zaświadczenia z Urzędu Celnego, nie ma szans na odzyskanie zapłaconego podatku, w związku z czym powołuje się na załączoną dokumentację aby móc zastosować stawkę 0% w zakresie art. 41 ust. 6 (ustawy o podatku od towarów i usług).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz.
   
   

W myśl art. 19 ust. 6 tej ustawy, w eksporcie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty.

O momencie powstania obowiązku podatkowego przesądza data potwierdzenia wywozu towaru poza granicę, jednak podatnik może zastosować stawkę podatku 0% dopiero w chwili, gdy przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany miesiąc dysponuje dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty. Jeżeli jednak warunek ten nie został spełniony podatnik nie wykazuje takiej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym stosując stawkę podatku 0% pod warunkiem otrzymania dokumentu potwierdzającego eksport towarów przed złożeniem deklaracji podatkowej za ten okres. W razie nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju (art. 41 ust. 4, ust. 6-7 ww. ustawy o podatku VAT).

W ustawie o VAT nie określono formy takiego potwierdzenia. Ustawodawca wskazuje jednak, iż eksportem towarów jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów, dlatego też ustalając zakres zastosowania przepisu art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT należy odwołać się do przepisów prawa celnego. Zatem Podatnik winien posiadać stosowne dokumenty spełniające warunki określone w przepisach celnych, które będą jednoznacznie potwierdzać wywóz towarów poza granicę Wspólnoty. Zgłoszeń celnych w ramach określonych procedur podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje na podstawie jednolitego dokumentu administracyjnego – SAD. W myśl przepisów wspólnotowych w przypadku towarów wywożonych transportem drogowym potwierdzenia wywozu towaru do kraju trzeciego dokonuje urząd celny wyprowadzenia (tzw. wyjścia) - jest to ostatni urząd celny przed opuszczeniem przez towary obszaru celnego Wspólnoty.

Zasady dokumentowania pisemnych zgłoszeń celnych do procedury wywozu oraz potwierdzenia faktycznego wyprowadzenia towarów poza obszar Unii Europejskiej od dnia 1 maja 2004r. regulują wprost przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE. L. Nr 302, poz. 1 ze zm.) tj. art. 161 ust. 5 oraz rozporządzenia komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do tego rozporządzenia (Dz. U. UE. L. Nr 253, poz. 1 ze zm.) tj. art. 788-796. W zakresie uzupełniającym prawo wspólnotowe, kwestia ta jest regulowana postanowieniami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2004r. w sprawie szczegółowych wymogów, jakie powinno spełniać zgłoszenie celne (Dz. U. Nr 94, poz. 902 ze zm.).

Istota procedury wywozu sprowadza się do wyprowadzenia towarów wspólnotowych poza obszar celny Unii Europejskiej. W przypadku Polski pisemne zgłoszenie celne do procedury wywozu powinno być dokonane we właściwym urzędzie celnym (tzw. urzędzie celnym wywozu) z zastosowaniem dokumentu SAD z wykorzystaniem kart 1, 2 i 3. Urzędem tym, zgodnie z zasadą wynikającą ze Wspólnotowego Kodeksu Celnego (art. 161 ust. 5), jest urząd celny właściwy ze względu na siedzibę osoby dokonującej wywozu lub ze względu na miejsce, gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego. Zgodnie z art. 792 rozporządzenia komisji (EWG) nr 2454/93, ustanawiającego przepisy wykonawcze do wspólnotowego kodeksu celnego, jeżeli zgłoszenie wywozowe sporządzane jest w formie jednolitego dokumentu administracyjnego, należy wykorzystać egzemplarze 1, 2 i 3 tego dokumentu.

Zastosowanie tych kart jest następujące:

• karta 1 jest przeznaczona dla urzędu celnego, w którym zgłoszenie zostało dokonane,
• karta 2 służy celom statystycznym,
• karta 3 przeznaczona jest dla zgłaszającego.
  
  

Po załatwieniu formalności w urzędzie celnym wywozu karta 3 SAD jest wydawana zgłaszającemu, celem dostarczenia jej wraz z towarem do urzędu celnego wyprowadzenia. Urząd ten nadzoruje faktyczny wywóz towarów poza obszar Wspólnoty i dokonuje potwierdzenia, że towary opuściły obszar Unii Europejskiej. Potwierdzenie wywozu następuje poprzez umieszczenie przez funkcjonariusza celnego na odwrocie karty 3 SAD pieczęci wskazującej datę i nazwę urzędu celnego.

Jeżeli warunek, o którym mowa powyżej nie został spełniony (podatnik nie otrzymał karty SAD 3 zawierającej potwierdzenie wywozu towarów poza Wspólnotę do dnia złożenia deklaracji podatkowej) nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania (przed złożeniem deklaracji podatkowej za ten okres) dokumentu potwierdzającego wywóz. W przeciwnym wypadku musi zastosować do tej sprzedaży stawki podatku obowiązujące w kraju. Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty w terminie późniejszym niż ww. określony upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym otrzymał ten dokument.

W świetle powyższych regulacji celnych oraz art. 2 pkt 8 ustawy o podatku VAT, dokumentem potwierdzającym eksport towarów, stosowanym w przypadku przepływu towarów pomiędzy Wspólnotą Europejską a państwami trzecimi jest Jednolity Dokument Administracyjny SAD (tj. karta 3) ze stosownym potwierdzeniem na jego odwrocie co do faktu fizycznego wywozu towaru ze Wspólnoty – opatrzony pieczęcią w kolorze czerwonym „Wywóz” oraz pieczęcią z nazwą urzędu i datą.

Należy jednak zauważyć, iż w sytuacjach szczególnych, kiedy karta 3 SAD z różnych powodów nie została potwierdzona przez urząd celny, Podatnik ma prawo wystąpić do organów celnych (między innymi do urzędu celnego, w którym nastąpiło zgłoszenie towaru do procedury wywozu) o wydanie zaświadczenia o wyprowadzeniu towarów poza polski obszar celny.

Należy podkreślić, iż kwestia wydawania przez organy celne zaświadczeń, potwierdzających objęcie procedurą wywozu od dnia 1 maja 2004r. została uregulowana w art. 73 ust. 2 ustawy z dnia 19 marca 2004r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622 ze zm.). Stosownie do ww. przepisu do wydawania zaświadczeń stosuje się odpowiednio przepisy działu VIIIa ustawy Ordynacja podatkowa. W myśl art. 194 § 1 Ordynacji, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Przepisy § 1 stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez inne jednostki, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów uprawnione są do ich wydawania. Wymogi art. 41 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług będzie więc spełniało zaświadczenie o dokonaniu wywozu towarów wystawione dla Podatnika przez urząd celny, który był właściwy do potwierdzenia na dokumencie SAD karta nr 3 wywozu towarów poza obszar, jednakże pod warunkiem, że podatnik będzie jednocześnie dysponował, uwierzytelnionym przez urząd celny, w którym zgłoszono towar do wywozu, odpisem zgłoszenia celnego SAD pozostającego w dyspozycji tego urzędu celnego (karta SAD nr 1), z którego będzie wynikała tożsamość towaru zgłoszonego do procedury wywozu z towarem, którego wywóz został potwierdzony przez urząd celny wyprowadzenia w zaświadczeniu i na którego podstawie będzie można zidentyfikować transakcję, którą objęto towar (przez wskazanie na odpowiednią fakturę).

Tak więc ewentualnie za dokument potwierdzający eksport można uznać ww. zaświadczenie wystawione przez urząd celny, w którym towar zgłoszono do wywozu.Zatem w celu potwierdzenia wywozu towaru poza teren Wspólnoty i co za tym idzie do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%, zgodnie z art. 41 ust. 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, należy posiadać stosowny dokument potwierdzony przez ostatni urząd celny przed opuszczeniem towarów obszaru celnego Wspólnoty.

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego w przedmiotowym wniosku Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem potwierdzonym przez ostatni urząd celny przed opuszczeniem obszaru celnego Wspólnoty. Zatem należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie jest uprawniony do zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku od towarów i usług i winien opodatkować tę dostawę stawką podatku VAT właściwą dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Dopiero w momencie otrzymania zaświadczenia potwierdzającego wywóz towarów, wydanego przez graniczny urząd celny Wspólnoty, Wnioskodawca uprawniony jest do zastosowania stawki 0%, a tym samym do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym otrzymał ten dokument.

Zatem w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.