INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2008r. (data wpływu 30 stycznia 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie specjalnych stref ekonomicznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie specjalnych stref ekonomicznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przestawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka, której jedynym udziałowcem jest firma szwajcarska S A, realizuje inwestycję w Y Specjalnej Strefie Ekonomicznej o wartości ok. 12.000.000 PLN. Spółka zawarła umowę z X Specjalną Strefą Ekonomiczną i uzyskała zezwolenie na działalność produkcyjną, handlową i usługową. Spółka posiada w strefie teren 3,4 ha, na którym wybudowała zakład produkcyjny z pomieszczeniami biurowymi o powierzchni 2000 m².

Zgodnie z w/w rozporządzeniem i regulaminem Y Specjalnej Strefy Ekonomicznej, inwestor ma prawo do odliczenia w przyszłości, od podatku dochodowego kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną.

Spółka w związku z koniecznością uzyskania dodatkowego kapitału na realizację inwestycji, postanowiła sprzedać nieruchomość wraz z budynkami firmie X specjalizującej się w wynajmie pomieszczeń na cele produkcyjne.

Opis transakcji:

1. Spółka negocjuje z firmą X warunki dzierżawy i wynajmu budynków
2. Spółka sprzedaje nieruchomość firmie X,
3. Spółka podpisuje umowę dzierżawy terenu i wynajmu budynków od firmy X na 20 lat
4. Spółka przekazuje uzyskane środki na zakup dodatkowego wyposażenia (maszyny i urządzenia),
5. Spółka zostaje w X Specjalnej Strefie Ekonomicznej i uruchamia produkcje w wynajętych pomieszczeniach,
6. Spółka płaci firmie X roczną opłatę za dzierżawę terenu, wynajem hali i pomieszczeń biurowych
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na dzierżawę terenu i wynajem stojących na nim budynków, wyłącznie do celów produkcyjnych, kwalifikują się do objęcia pomocą i czy będą mogły być odliczane od podatku dochodowego zgodnie z wymienionym w tekście rozporządzeniem Rady Ministrów...

Zdaniem wnioskodawcy, sytuacja opisana wyżej, spełnia wszystkie warunki kwalifikacji tych kosztów jako kosztów objętych pomocą, ze względu na bezpośredni ich związek z inwestycją i uruchomieniem produkcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U z 2007r. Nr 42, poz. 274). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Stosownie do art.17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Natomiast w myśl art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, iż zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34 przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na ternie strefy.

Pomoc publiczna udzielana podatnikom działającym w specjalnych strefach ekonomicznych w postaci zwolnienia od podatku, przyjmuje formę pomocy regionalnej, która udzielania jest w celu wspierania nowych inwestycji lub tworzenia nowych miejsc pracy związanych z daną inwestycją. Wielkość zezwolenia uzależniona jest od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony przez Radę Ministrów w rozporządzeniach ustanawiających poszczególne strefy ekonomiczne. W sytuacji, gdy dany rodzaj (przedmiot) działalności nie jest wymieniony w zezwoleniu, o dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 27.10.2006r. w sprawie X specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U z 2006r., Nr 200, poz.1473) zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje począwszy od miesiąca, którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem, że:

1. nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat;
2. będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.
   
   

Analiza tego przepisu pozwala za stwierdzenie, że przeniesienie w jakiejkolwiek formie składnika majątku, z którym związane były wydatki inwestycyjne z uchybieniem powyższych warunków stanowi wystarczającą przesłankę do utraty prawa do zwolnienia podatkowego w tej części, w jakiej związane ono było z tym składnikiem majątku, którego własność została przeniesiona. Przepis ten wskazuje jednocześnie, iż w przypadku składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne, powyższe okresy należy liczyć od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną stosownie do § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technologicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
   
   

Natomiast § 6 ust. 2 ww. rozporządzenia stanowi zaś, że koszty związane z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, innych niż grunty, budynki i budowle, uwzględnia się jedynie w przypadku, gdy najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy. W odniesieniu do najmu albo dzierżawy gruntów, budynków i budowli najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat.

Zgodnie z § 6 ust. 7 w przypadku gdy przed nabyciem przedsiębiorstwa w stosunku do jego składników udzielono już pomocy publicznej, cena nabycia tych składników nie zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Spółka w przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym posiada nieruchomość na terenie Y Specjalnej Strefy Ekonomicznej, na terenie której wybudowała zakład produkcyjny z pomieszczeniami biurowymi. Celem pozyskania dodatkowego kapitału na realizację inwestycji, Spółka postanowiła sprzedać nieruchomość wraz z budynkami firmie X, która specjalizuje się w wynajmie pomieszczeń na cele produkcyjne. Transakcja między stronami będzie zawierała m.in. postanowienia dotyczące najmu i dzierżawy budynków o przewidywanym okresie korzystania na 20 lat. Jednocześnie Spółka zaznacza, iż środki pozyskane w ten sposób przeznaczy na zakup dodatkowego wyposażenia (maszyny i urządzenia), natomiast w wynajętych pomieszczeniach Spółka zamierza uruchomić produkcję.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż z literalnego brzemienia przepisów § 6 ww. rozporządzenia wynika, iż koszty najmu albo dzierżawy nie są kwalifikowane do wydatków inwestycyjnych do objętych zwolnieniem.

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie łódzkiej specjalnej strefy ekonomicznej nie przewidują bowiem takiej sytuacji, a zwolnienia podatkowe jako odstępstwo od reguły powszechności opodatkowania, powinny być interpretowane ściśle, zgodnie z wykładnią językową.

W związku z powyższym należy uznać, iż stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.