INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2008 roku (data wpływu 21 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu całości wartości początkowej środka trwałego, od którego nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu całości wartości początkowej środka trwałego, od którego nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie uzupełniającym z dnia 9 kwietnia 2008 roku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2005 przyjął Pan do ewidencji środków trwałych zakończoną inwestycję tj. kompleks produkcyjno-magazynowy i ustalił Pan wartość początkową tego budynku, obowiązującą na dzień przyjęcia środka trwałego do ewidencji. Wspomniany budynek wzniesiony został na gruncie stanowiącym własność Pana rodziców, którzy użyczyli Panu wspomniany grunt na podstawie aktu notarialnego. Z prawa do odliczeń odpisów amortyzacyjnych nie korzystał Pan, gdyż po oddaniu zakończonej inwestycji do użytkowania doszedł do wniosku, że lepiej będzie jeżeli całe Pana przedsiębiorstwo będzie wchodziło w skład gospodarstwa rolnego prowadzonego przez Pańskich rodziców. Dnia 31 grudnia 2007 roku wspomniany obiekt został przekazany Gospodarstwu Rolnemu, którego właścicielem jest Pańska matka, a uzyskany z tego tytułu przychód potwierdzony został fakturą VAT (nie został sporządzony akt notarialny, potwierdzający dokonanie powyższej czynności). Do przychodu zaliczył Pan wartość rynkową środka trwałego, a w koszty uzyskania przychodu całość wartości początkowej, gdyż od wspomnianej nieruchomości nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Kwota uzyskana z tytułu przekazania tego budynku stanowiła równowartość jego wartości początkowej. Działalność została zlikwidowana dnia 31 grudnia 2007 roku. Zdarzenia gospodarcze - dla potrzeb podatku dochodowego – ewidencjonowane były w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, opłacał Pan podatek wg 19% stawki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu całość wartości początkowej środka trwałego, która nie została zamortyzowana...

Zdaniem Wnioskodawcy całość wartości początkowej środka trwałego, od którego nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłem przychodów jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza. Definicję przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zawiera art. 14 ust. 1 ustawy, który stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z działalności uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekraczają 1.500,00zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi,

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2

Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 ww. ustawy u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a:

1. wartością początkową wykazana w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości lub
2. wartością wynikającą z dokumentu stwierdzającego nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie, którego wartość początkową dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalono zgodnie z art. 22g ust. 10, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tego prawa lub udziału w takim prawie.

Natomiast art. 22 ust. 1 ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1. wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
1. wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Natomiast zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.).

Natomiast nowe budynki wybudowane na cudzym gruncie są specyficznym środkiem trwałym. Jest to spowodowane faktem, że mogą one nie być własnością podmiotu, który zbudował ten budynek (zgodnie z zasadą, że wszystko co jest trwale związane gruntem jest własnością właściciela gruntu).

W świetle powyższego poniesione wydatki nie stanowią inwestycji w obcych środkach trwałych, przepisy prawa podatkowego dopuszczają bowiem możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika na podstawie powołanego powyżej art. 22a ust. 2 ww. ustawy.

Taka sytuacja będzie miała właśnie miejsce wówczas, gdy podatnik wybuduje budynek na cudzym gruncie, którym dysponuje na podstawie najmu, dzierżawy, użyczenia z prawem do wybudowania na tym gruncie budynku lub budowli. Wówczas, pomimo, iż w świetle art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) podatnik nie posiada prawa własności do tych składników majątku, będzie miał prawo dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych na takich samych zasadach, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych mógł Pan dokonywać od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e.

Ustawodawca w powołanym powyżej przepisie daje podatnikowi możliwość zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych, będących w jego posiadaniu, jednakże decyzja czy dany środek trwały będzie amortyzowany i czy kwota odpisów amortyzacyjnych będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu należy do podatnika.

Zasadą jest, że budynki wybudowane przez podatnika na cudzym gruncie stanowią część składową i własność właściciela gruntu. Budynki znajdujące się na cudzym gruncie stanowić mogą odrębną od gruntu własność jedynie w sytuacjach określonych przepisami prawa.

W przedmiotowej sprawie wybudowane przez Wnioskodawcę budynki nie stanowią odrębnej własności, gdyż grunt będący własnością rodziców Wnioskodawcy został mu jedynie użyczony. Wnioskodawca sprzedał rodzicom budynki wykorzystywane w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, posadowione na gruncie będącym własnością rodziców. Przedmiotowe budynki ujęte były w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższych przepisów wynika - co do zasady - że dochodem ze zbycia środka trwałego będzie różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową, wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, gdy przedmiotem sprzedaży są budynki i budowle podlegające amortyzacji.

Jednakże w przedmiotowej sprawie, gdy nie dokonywał Pan odpisów amortyzacyjnych od budynku wykorzystywanego dla potrzeb działalności gospodarczej, a wpisanego do ewidencji środków trwałych - dochodem ze zbycia tego budynku będzie różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Reasumując – w sytuacji gdy wspomniany budynek, tj. kompleks produkcyjno-magazynowy nie był amortyzowany, do kosztów uzyskania przychodu z tytułu jego sprzedaży należy zaliczyć wartość początkową ujętą w ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.