INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana J. przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 25 stycznia 2008r.) uzupełnionym w dniu 30 kwietnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży niemieszkalnej, zabudowanej nieruchomości niewprowadzonej do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanej w ramach prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży niemieszkalnej, zabudowanej nieruchomości niewprowadzonej do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanej w ramach prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej.Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 17 kwietna 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 30 kwietnia 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza w przyszłości sprzedać niemieszkalną, zabudowaną nieruchomość gruntową, której jest właścicielem. Nieruchomość ta została przez wnioskodawcę nabyta w latach 90-tych ubiegłego wieku. W dniu 22 czerwca 1993 r. wnioskodawca wraz z drugą osobą zawarł umowę Spółki cywilnej celem prowadzenia działalności rolniczej (działy specjalne produkcji rolnej). Do Spółki cywilnej wspólnicy wnieśli wkłady pieniężne oraz niepieniężne. Wkładem niepieniężnym do Spółki było, w szczególności: prawo nieodpłatnego użytkowania nieruchomości, którą obecnie (w niedalekiej przyszłości) wnioskodawca planuje sprzedać (wkład drugiego wspólnika był podobny). Co prawda w umowie spółki wkłady te określono nieściśle jako „nieruchomości w postaci kurników i pola”, niemniej jednak od początku jasnym było, że nie chodzi tu o wniesienie prawa własności nieruchomości, lecz jedynie prawa nieodpłatnego jej używania, choćby dlatego, że umowa Spółki zawarta została tylko w formie pisemnej nie zaś w formie aktu notarialnego, co byłoby koniecznym warunkiem skutecznego rozporządzenia własnością (art. 158 Kodeksu cywilnego). W aneksie nr 1 do umowy spółki z dnia 10 grudnia 1994r. wspólnicy sprecyzowali, że chodzi tu o wniesienie „bezczynszowego użytkowania przez Spółkę nieruchomości rolnych wraz z budynkami”, a więc wniesienie nieruchomości „tylko do używania” (art. 862 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Umowa Spółki była następnie jeszcze kilkakrotnie aneksowana, aneksy dotyczyły m. in. zmiany składu osobowego wspólników, a wskutek jednej z tych zmian ze spółki wystąpił wnioskodawca (z dniem 1 marca 2005r.).Wskutek wystąpienia, wnioskodawcy przysługiwało prawo zwrotu wkładu wniesionego „tylko do używania” (art. 871 § 1 Kodeksu cywilnego), niemniej jednak równocześnie zawarto (w dniu 1 marca 2005r.) umowę dzierżawy przedmiotowej nieruchomości na czas nieokreślony, na mocy której wspólnicy pozostający w spółce nadal (choć odpłatnie i na innej podstawie prawnej) używali tę nieruchomość w celu kontynuowania działalności rolniczej.

Własność przedmiotowej nieruchomości nie stała się zatem w żadnym czasie wspólną własnością wspólników (nie weszła w skład „majątku Spółki cywilnej”). Nieruchomość ta została bowiem początkowo wniesiona do spółki „tylko do używania” (art. 862 zd. 2 Kodeksu cywilnego), a następnie użytkowana przez wspólników Spółki na podstawie umowy dzierżawy z wnioskodawcą, kiedy ten ze Spółki wystąpił.Z tej też przyczyny przedmiotowa nieruchomość nie mogła być uznana za środek trwały w ramach prowadzonych działów specjalnych produkcji rolnej (Vide Art. 22a ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).Zaprzestanie prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej w ramach Spółki cywilnej nastąpiło z początkiem 2008 r.

Obecnie wspólnik – wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotową nieruchomość, wniesioną niegdyś do Spółki cywilnej „tylko do używania”, a następnie dzierżawioną pozostałym wspólnikom, kiedy zostanie mu ona z powrotem wydana po wygaśnięciu dzierżawy.
W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. dochód z prowadzonych działów specjalnych produkcji rolnej ustalany był przy zastosowaniu norm szacunkowych;
2. dochód uzyskany z dzierżawy nieruchomości kwalifikuje się do źródła, jakim są dochody z dzierżawy (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), gdyż form zryczałtowanych wnioskodawca nie wybierał, ani też nie prowadził działalności gospodarczej;
3. w latach 2005-2008 nieruchomość nie była wykorzystywana przez właściciela (wnioskodawcę) w żaden inny sposób, aniżeli oddanie jej w dzierżawę Spółce.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym, przyszłym stanie faktycznym przychód z przyszłej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości pozostawał będzie poza zakresem opodatkowanych źródeł przychodów zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a in fine ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ze względu na znaczny ponad 5 - letni upływ czasu pomiędzy nabyciem a zbyciem), czy też podlegał będzie opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej na zasadzie przepisów art. 10 ust. 2 pkt 3 i art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, w przedstawionym przyszłym stanie faktycznym przychód z przyszłej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu na zasadzie przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a in fine ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż:

1. od końca roku kalendarzowego, kiedy nastąpiło nabycie, do dnia ewentualnego zbycia przez wnioskodawcę nieruchomości upłynie więcej niż 5 lat,
2. wnioskodawca nie dokona zbycia nieruchomości w wykonywaniu działalności gospodarczej,
3. wnioskodawca nie będzie zbywał nieruchomości wykorzystywanej niegdyś na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, następnie wycofanej z działalności (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a będącej w ramach tej działalności środkiem trwałym lub innym składnikiem, którego zbycie zaliczane byłoby do podlegających opodatkowaniu przychodów z działalności gospodarczej (art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
   
   

Opodatkowanie zbycia przedmiotowej nieruchomości – jako dochodów z działalności gospodarczej – mogłoby mieć miejsce tylko wówczas, gdyby została ona do Spółki cywilnej wniesiona na własność lub wskutek innych zdarzeń stała się jej środkiem trwałym podlegającym amortyzacji w ramach prowadzonej działalności.

Dodatkowym argumentem uzasadniającym trafność stanowiska wnioskodawcy jest to, że przepisy, których wniosek dotyczy, nie obowiązywały w aktualnym brzmieniu w chwili, kiedy wnioskodawca wnosił przedmiotową nieruchomość do spółki „tylko do używania”. Nie mógł on zatem w świetle ówczesnych przepisów przewidzieć doniosłych, nieodwracalnych skutków, jakie z wniesieniem i wycofaniem składnika majątku do prowadzonej działalności gospodarczej obecnie się wiążą. Oznaczałoby to – poniekąd - wsteczną moc obowiązujących przepisów, co w świetle utrwalonego orzecznictwa koliduje z zasadą demokratycznego państwa prawnego. Jest to jednak argument o tyle poboczny, że – zdaniem wnioskodawcy – sam ów składnik nie był środkiem trwałym spółki cywilnej ani innym składnikiem, którego zbycie mogłoby podlegać opodatkowaniu jako przychód ze wspólnie prowadzonej działalności gospodarczej, nawet po „wycofaniu” (które w istocie rzeczy nie ma tu miejsca, bo nie było i „wprowadzenia” składnika jako środka trwałego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14 (a więc zasad dotyczących pozarolniczej działalności gospodarczej), jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazujące te przychody.

Ponieważ jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, wnioskodawca nie prowadził w zakresie ww. działalności rolniczej ksiąg podatkowych, ustalając dochód w oparciu o tzw. normy szacunkowe dochodu, o których mowa w art. 24 ust. 4 ww. ustawy - przepisy art. 14 ww. ustawy nie będą miały w tym przypadku zastosowania. Oznacza to, iż przychód z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości należy zaliczyć do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

Stosownie do tego przepisu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.Wnioskodawca, wskazaną we wniosku nieruchomość nabył w latach 90-tych ubiegłego wieku, a wiec od nabycia nieruchomości minęło 5 lat, co oznacza, że nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości.

Zauważyć jednocześnie należy, iż bez wpływu na ww. zasady opodatkowania pozostaje okoliczność, iż nabycie ww. nieruchomości nastąpiło w okresie, w którym obowiązujące wówczas przepisy zawierały odmienne (od przepisów obecnie obowiązujących) regulacje prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 w/w. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.