INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2008 r. (data wpływu 4 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad rozliczania podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad rozliczania podatku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w ramach dwuosobowej spółki cywilnej (wpis w ewidencji działalności gospodarczej). Przedmiotem działalności spółki był handel instrumentami muzycznymi, komis, organizacja i obsługa imprez estradowych i koncertowych oraz nagłośnienia.

Spółka zatrudniała średnio jednego pracownika oraz dwóch zleceniobiorców.

W niektórych przypadkach realizuje Pan zamówienia pozyskane wyłącznie na swoje nazwisko i prywatny adres, ale działając w ramach spółki cywilnej, wystawia fakturę VAT z tej spółki oraz rozlicza podatek dochodowy z tych zleceń samodzielnie, nie dzieląc dochodu na dwóch wspólników.

Wnioskodawca wskazuje, iż imienne, indywidualne zlecenia realizowane są jego prywatnym sprzętem, niewniesionym do spółki. Drugi ze wspólników w żaden sposób nie bierze udziału w realizacji tych zleceń: nie świadczy pracy, nie dokłada środków, w związku z tym dochód z tych działań został rozliczony jedynie przez przedsiębiorcę czynnie wykonującego te zlecenia.

Umowa spółki cywilnej określa równy podział dochodów pomiędzy wspólnikami, jednakże Pana wspólnik nie tylko nie realizował tych indywidualnych zleceń, ale również w żaden sposób nie współpracował na rzecz spółki – był nieobecny przez okres trzech lat, nie świadczył pracy na rzecz spółki, nie brał udziału w zarządzaniu i organizacji pracy spółki, nie dostarczał żadnych zleceń, więc w żaden sposób nie przyczynił się do osiąganych przez spółkę dochodów, a tym bardziej dochodów swojego wspólnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wspólnik rozliczając się indywidualnie postąpił prawidłowo w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy wspólnik miał prawo wystawiać faktury VAT od swoich indywidualnych dochodów...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Pana w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania pierwszego – takie postępowanie w niczym nie uchybia przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem oddzielić rozliczenie podatnika i sposób udokumentowania dochodu. Wnioskodawca opodatkował uzyskany dochód w całości, zgodnie z treścią pozyskanych przez siebie zleceń, nie dzieląc go pomiędzy wspólników, co spowodowało jego wyższą wartość, a było zgodne ze stanem faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Z kolei w myśl art. 867 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach. Ponieważ spółka cywilna jest osobową spółką prawa cywilnego i tym samym nie posiada zdolności prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki. Przychody z udziału w spółce cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą stanowią dla wspólników przychody z działalności gospodarczej.

Na podstawie dyspozycji art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, o czym stanowi art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.

Stąd wynika zatem, że – co do zasady – przychody i koszty uzyskania przychodów osiągane m. in. przez wspólników spółki cywilnej z tytułu udziału w tej spółce stanowią dla każdego ze wspólników przychody i koszty, które określane są proporcjonalnie do ich prawa w udziale w zysku. W rezultacie każdy ze wspólników, w okresie trwania umowy spółki, obowiązany jest rozpoznać przychody i koszty podatkowe – z uwzględnieniem wskazanych zasad - nie zaś jeden wspólnik.

W myśl przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 - 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie natomiast do postanowień art. 26 ust. 1 omawianej ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 - 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25 (…).

W przedstawionym stanie faktycznym wskazał Pan, iż prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej. Umowa spółki przewiduje równy podział dochodów pomiędzy wspólników. Pana wspólnik trzy lata przebywał za granicą i aktualnie nie współpracuje na rzecz spółki. W niektórych przypadkach realizuje Pan zamówienia otrzymane wyłącznie na własne nazwisko i swój prywatny adres, jednak działając w ramach spółki cywilnej, wystawia fakturę VAT z tej spółki, a dochód z tego tytułu rozlicza wyłącznie na siebie. Indywidualne zlecenia wykonywane są przez Pana prywatnym sprzętem, który nie został wniesiony do spółki.

Odnosząc powyższe do przedstawionych uwarunkowań prawnych, należy więc stwierdzić w tym przypadku, że skoro sytuacja, o której mowa w zapytaniu wyczerpuje znamiona cytowanego uprzednio art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu przepisów tej ustawy - jako wspólnik dwuosobowej spółki cywilnej - nie ma Pan prawnej możliwości indywidualnego rozliczenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów, a tym samym rozpoznania dochodu w sposób wskazany we wniosku. W konsekwencji – z uwagi na postanowienia umowy spółki cywilnej, iż, jak podkreślił Wnioskodawca, dochody pomiędzy wspólnikami dzielone są po równo – celem prawidłowego wykazania dochodu do opodatkowania w przychodach i kosztach podatkowych uzyskanych przez Spółkę, powinien Pan uwzględnić taką ich część, jaka przypada proporcjonalnie do prawa w udziale w zysku.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, iż Pana wspólnik przebywa za granicą i w żaden sposób nie przyczynia się do Pana dochodów oraz nie świadczy pracy na rzecz spółki, nie bierze udziału w zarządzaniu i organizacji jej pracy.

Należy zaznaczyć, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji publicznej w tym zakresie reguluje ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). W myśl art. 2 ww. ustawy, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Natomiast zgodnie z art. 4 cytowanej ustawy, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 ww. ustawy).

W przedstawionym stanie faktycznym zaznaczył Pan, iż usługi świadczy Pan samodzielnie i przy użyciu prywatnego sprzętu, niewniesionego do Spółki, rozważyć należałoby w tej sytuacji, czy czynności przez Pana wykonywane nie posiadają cech działalności gospodarczej prowadzonej na własne nazwisko. Jeżeli zachodziłaby bowiem taka sytuacja winien Pan przychody uzyskane z tego źródła opodatkować podatkiem dochodowym samodzielnie stosownie do wybranej formy opodatkowania z uwzględnieniem przepisów podatkowych mających zastosowanie do wybranej formy opodatkowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.