INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2008 r. (data wpływu 14 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń zdrowotnych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń zdrowotnych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zawarł umowę z prywatną przychodnią opieki medycznej o świadczenie usług zdrowotnych dla pracowników. Miesięczna opłata za te usługi określona została w umowie w formie ryczałtu. Ryczałt uzależniony jest od liczby pracowników, którzy objęci są tą opieką oraz zakresu usług przyznanych poszczególnym pracownikom. Każdemu z pracowników wydawana jest imienna karta, która określa kategorię świadczonych usług (tj. zakres konkretnych usług, z których pracownik może korzystać bezpłatnie i/lub częściowo odpłatnie). Zakres usług świadczonych na rzecz pracowników obejmuje zarówno medycynę pracy, do której zapewnienia pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów Kodeksu pracy (zakres ten obejmuje obowiązkowe badania wstępne, okresowe i kontrolne oraz profilaktyczne niezbędne świadczenia dodatkowe) jak i opiekę wykraczającą poza medycynę pracy (obejmującą, w zależności od rodzaju karty przyznanej pracownikowi, nieograniczony dostęp do lekarzy podstawowej opieki medycznej oraz limitowany ilościowo lub wartościowo dostęp do innych świadczeń medycznych). Zgodnie z zawartą umową pracodawca ma obowiązek zapłaty za usługi medyczne w formie miesięcznego ryczałtu, niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z usług medycznych, czy też nie. Nie skorzystanie z usług medycznych przez pracowników nie zwalnia pracodawcy z obowiązku zapłaty za te usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez pracownika imienne karty medyczne, opłacone przez pracodawcę, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na opiekę medyczną nie stanowią dla pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ pracodawca opłaca usługę ryczałtowo. Pomimo możliwości określenia osoby korzystającej z usług medycznych w związku z posiadaną kartą imienną, nie ma możliwości określenia usług, z których pracownik skorzystał. Istotnym jest również fakt, iż ryczałt zawiera również odpłatność za usługi medycyny pracy, przy czym ich wartość nie jest możliwa w żaden sposób do wyodrębnienia i nie jest możliwe określenie ich wartości w stosunku do opłaty miesięcznej. Pracownik objęty opieką medyczną ma obowiązek korzystania z opieki w zakresie medycyny pracy i ma możliwość korzystania z dodatkowych usług medycznych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych. Oprócz tego przeprowadzane obok badań wstępnych, okresowych i kontrolnych specjalistyczne badania konsultacyjne oraz badania dodatkowe, często stanowią część badania profilaktycznego i bywają niezbędne dla prawidłowej oceny stanu zdrowia pracownika. Przez to należy je uznać za zdrowotne świadczenia pracownicze, do ponoszenia których zobowiązuje pracodawcę Kodeks pracy, jak również inne ustawy z zakresu prawa pracy. Wykładnia gramatyczna i celościowa art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia uzyskanie przychodu w postaci nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń od uzyskania przez podatnika korzyści z opłacenia przez pracodawcę tej usługi. Mając powyższe na uwadze, nie można określić zakresu korzyści uzyskanych przez pracownika, gdyż pracownik nie ma obowiązku korzystania z dodatkowych usług medycznych opłacanych przez pracodawcę, który ponosi opłatę niezależnie od tego czy i w jakim zakresie pracownik skorzystał z dodatkowych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w złożonym wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 powołanej ustawy zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń w zakresie opieki medycznej – co do zasady – stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których ponoszenia pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw, są przychodem zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż pracodawca odpłatność za przedmiotowe usługi ponosi niezależnie od faktu korzystania przez pracowników z tych usług, jak również że opłata ta wnoszona jest w sposób zryczałtowany.

Mając na uwadze powyższe, tutejszy organ wskazuje, iż nie może zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że skoro pracodawca opłaca ryczałtowo całą należność za usługi, które zawierają również odpłatność za usługi z zakresu medycyny pracy, nie ma możliwości określenia ich wartości w stosunku do opłaty miesięcznej. Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika imiennej karty o określonej wartości pieniężnej, dającej prawo do usług medycznych. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście „skonsumowanych” usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika, w postaci opłaty ryczałtowej ponoszonej za niego przez pracodawcę. Ponadto, zgodnie z Kodeksem pracy, wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, stąd też wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy. Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od pracodawcy, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

W konsekwencji, w momencie wykupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.