W odpowiedzi na wezwanie Pani z dnia 23 kwietnia 2008 r. (data wpływu 29 kwietnia 2008 r.) do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 4 kwietnia 2008 r. znak ILPB1/415-31/08-2/AA, złożone na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wyjaśnia, co następuje.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzono podstawę do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Uzasadnienie:

W dniu 29 kwietnia 2008 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło pismo Pani z dnia 23 kwietnia 2008 r. (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 23 kwietnia 2008 r.).

W piśmie tym, skierowanym do Ministra Finansów działającego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, Pani wzywa Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 4 kwietnia 2008 r. znak ILPB1/415-31/08-2/AA. Strona nie zgadza się z rozstrzygnięciem zawartym w ww. interpretacji, w którym stwierdzono, że Wnioskodawczyni nie mogła skorzystać z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ciągnika siodłowego na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dotychczasowy przebieg sprawy:

W dniu 7 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. W 2007 roku nabyła ciągnik siodłowy, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych i zastosowała jednorazowy odpis amortyzacyjny, zgodny z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo zastosowano przepis art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawczyni wyraziła pogląd, że będąc małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ww. ustawy, mogła - zgodnie z art. 22k ustawy - dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego, zaliczonego do 7 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, do wysokości limitu określonego w tym przepisie.

W wydanej w dniu 4 kwietnia 2008 r. interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-31/08-2/AA Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu – działając w imieniu Ministra Finansów na mocy upoważnienia wynikającego z § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) – uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W wydanej interpretacji wskazano na treść art. 22k ust. 7-12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), z którego wynikają zasady stosowania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych. W wydanej interpretacji powołano się również na rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.).

Stwierdzono, że jeżeli Wnioskodawczyni świadczy usługi transportowe, a z odrębnych przepisów wynika, że podatnik nie ma prawa do korzystania w określonym zakresie z pomocy publicznej, to w zakresie tym nie może również korzystać z pomocy publicznej w postaci jednorazowej amortyzacji, zważywszy iż z art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bezpośrednio wynika, iż ww. sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowi tę pomoc.

Treść zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa:

Strona nie zgadza się z wydaną interpretacją stwierdzając, że tut. Organ naruszył przepisy art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Wnioskodawczyni uważa, że bezspornym jest fakt, iż samochód ciężarowy jak również naczepę nabyła z własnych środków, które nie są jej zwracane w żaden sposób – jedynie rozlicza je w kosztach na zasadach ogólnych. Ponadto Wnioskodawczyni podaje, że o samej możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji decydują bezpośrednio przepisy ustawy o podatku dochodowym, z których nie wynika, że z formy pomocy de minimis nie mogą skorzystać firmy świadczące usługi drogowego transportu towarowego.

Odpowiedź na zarzuty:

W odpowiedzi na zarzut naruszenia art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Minister Finansów zmienia swoje stanowisko zawarte w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 4 kwietnia 2008 r. znak ILPB1/415-31/08-2/AA i stwierdza, co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych, m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników – nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Stosownie do art. 22k ust. 10 ww. ustawy jednorazowe odpisy amortyzacyjne stanowią pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego. Oznacza to, że ww. metoda ma zastosowanie jeżeli w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Jednak art. 1 ust. 1 lit. g) ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Wobec powyższego należy uznać, iż Wnioskodawczyni mogła skorzystać z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ciągnika siodłowego na zasadach określonych art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na zmienioną niniejszym aktem pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie z dnia 4 kwietnia 2008 r. znak ILPB1/415-31/08-2/AA stronie przysługuje prawo wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenie niniejszej odpowiedzi (art. 53 § 2 ww. ustawy) za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.