W odpowiedzi na wezwanie z dnia 08.04.2008 r. (data wpływu 11.04.2008 r.) do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 12.03.2008 r. znak. IPPP1-443-87/07-4/RK, złożone na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wyjaśnia, co następuje.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, znaleziono podstawy do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Treść zarzutów zawartych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

W dniu 15 stycznia 2008 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania świadczonej przez Spółkę usługi finansowej, polegającej na spłacie za wynagrodzeniem cudzego zadłużenia w trybie art. 518 § pkt 3 Kodeksu cywilnego.

We wniosku został przedstawiony stan faktyczny, zgodnie z którym na podstawie porozumienia zawartego w trybie art. 518 § 1 pkt 3 KC, w dniu 6 września 2006 r., Spółka przejęła od dłużnika (dalej: Dłużnik) jego wymagalne i bezsporne zobowiązania wobec wierzycieli. W porozumieniu Dłużnik oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę przez Spółkę jego długu. Spółka zobowiązała się do spłaty tego długu, na rzecz jego wierzycieli z własnych środków, w ratach miesięcznych, które płaciła do końca 2007 r. W zamian Dłużnik wypłacał i będzie wypłacać na rzecz Spółki aż do końca 2008 r. raty długu powiększone o wynagrodzenie Spółki. Z punktu widzenia Dłużnika, porozumienie pozwalało na restrukturyzację jego zadłużenia i spłacanie go w miesięcznych ratach o prawie równej wysokości, przez dłuższy okres czasu na rzecz jednego podmiotu (Spółki), zamiast wielu podmiotów. Z punktu widzenia Spółki spłata cudzego zadłużenia i w ten sposób finansowanie Dłużnika stanowiło korzystny sposób wykorzystania wolnego kapitału, co pozwoliło na osiągnięcie w ten sposób wynagrodzenia większego niż w przypadku zwykłej lokaty bankowej. Opisana transakcja charakterem jest zbliżona do pożyczki, ponieważ mimo braku bezpośredniej wypłaty środków finansowych na rzecz Dłużnika, Spółka za wynagrodzeniem finansuje go spłacając jego zadłużenie.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka zadała m.in. następujące pytania:

1. czy opisana transakcja jest dla Spółki usługą pośrednictwa finansowego zwolnioną z VAT...
2. czy Spółka postąpiła prawidłowo nie wystawiając faktury w momencie podpisania porozumienia w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego...
   
   

W odpowiedzi na tak zadane pytania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: DIS) w skarżonej interpretacji indywidualnej stwierdził, że (AD 1) opisana transakcja mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego grupowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67). Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, iż usługą jest - usługa nabycia wierzytelności i to Wnioskodawca świadczy usługę pośrednictwa finansowego. Jednocześnie jednak DIS wskazał, że „w katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku, wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz factoringu (poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4 do ustawy), przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii. Usługi ściągania długów i factoringu, nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich ściągnięcia od dłużnika (windykacji) we własnym zakresie. W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować, także wówczas gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego. Zatem, usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” pierwotnego wierzyciela z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia, i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 22%, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy”.

W odniesieniu do drugiej kwestii (ĄD 2.) DlS wskazał, że ze stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca spłacał kwotę wierzytelności w ratach tj. przed wykonaniem usługi. Zatem, Wnioskodawca powinien udokumentować każdą ratę stosownie do art. 106 ust. 3 ustawy.

Zdaniem Spółki stanowisko DlS jest sprzeczne z przepisami ustawy o VAT właściwymi w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym i wynika z niepełnej analizy tego stanu oraz uproszczeń w jego interpretacji, w sposób prowadzący finalnie do fałszywych wniosków. Poniżej Spółka w szczegółach wskazuje argumenty przemawiające za jej stanowiskiem.

AD 1. Spłata cudzego długu za wynagrodzeniem jako usługa pośrednictwa finansowego.

Spółka zgadza się z DIS, że w przedmiotowym stanie faktycznym świadczy usługę pośrednictwa finansowego. Jednak dokonane przez DIS utożsamienie usługi świadczonej przez Spółkę z wyłączonym ze zwolnienia VAT faktoringem i ściąganiem długów jest nieprawidłowe i sprzeczne z przedstawionym stanem faktycznym. Sednem świadczonej przez Spółkę usługi jest bowiem finansowanie Dłużnika, a nie wyręczanie wierzycieli w ściąganiu przez nich długu. Wierzyciele są w ramach realizowanej transakcji podmiotami biernymi, które praktycznie nie biorą udziału w transakcji i nie uiszczają na rzecz Spółki żadnego wynagrodzenia. Stąd niezrozumiałe jest stwierdzenie DlS, że (...) usługa polegająca na „wyręczeniu” pierwotnego wierzyciela z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. Celem działania Spółki w przedmiotowym stanie faktycznym nie jest, ani egzekwowanie wierzytelności (długu), ani „wyręczanie° pierwotnych wierzycieli z czynności zmierzających do odzyskania długu. Spółka przejściowo finansuje Dłużnika i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie. Spółka działa w ramach transakcji na rzecz Dłużnika, a nie na rzecz wierzycieli.

W przekonaniu Spółki stanowisko DlS wynika z niezrozumienia stanu faktycznego i fałszywego utożsamienia finansowania Dłużnika z działaniem na rzecz wierzycieli, podczas gdy są to dwie zupełnie różne sytuacje, z których tylko pierwsza ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym. Spółka pragnie wskazać, że stanowisko DlS jest również rozbieżne z linią interpretacyjną prezentowaną przez inne organy podatkowe. W identycznym stanie faktycznym jak w przypadku Spółki (spłata cudzego zadłużenia w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego), Łódzki Urząd Skarbowy w interpretacji z 2 lutego 2007 r. uznał, że usługodawca świadczy usługę finansową zwolnioną z VAT, która nie może być utożsamiana z faktoringiem lub inkasem. Jak wskazał Łódzki Urząd Skarbowy „(...) Przez faktoring, zgodnie z powszechnie przyjętym rozumieniem, rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. Na tle przedstawionego powyżej katalogu cech charakterystycznych dla usługi faktoringu trzeba stwierdzić, iż do kategorii tych właśnie usług finansowych z pewnością nie można zaliczyć opisanych we wniosku usług świadczonych przez Spółkę. (...) Spółka nie świadczy żadnych dodatkowych czynności wykonywanych na rzecz zbywcy, które (...) powinny towarzyszyć umowie faktoringowej. Jednocześnie, cechy opisanej we wniosku usługi oraz treść przykładowej umowy o restrukturyzację zadłużenia i przejęcie długu wskazują, iż czynności te nie kwalifikują się również do innej kategorii usług finansowych wyłączonych ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem, a mianowicie do usług ściągania długów. (...) Przejęcie długu (wierzytelności) jest prawnym następstwem zapłaty przez Spółkę długu za dłużnika. Skutek taki powstaje z mocy prawa, na podstawie art. 518 ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, za zgodą dłużnika wyrażoną na piśmie, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. Tym samym Podatnik nie działa w opisanym przypadku jako podmiot skupujący dług, lecz jako podmiot ten dług spłacający za dłużnika, na podstawie stosownej umowy z nim zawartej.

Zacytowane stanowisko Łódzkiego Urzędu Skarbowego należy w całości zaaprobować. Na podstawie obszernej analizy stanu faktycznego i charakteru usługi (której zabrakło w skarżonej interpretacji DIS) Łódzki Urząd Skarbowy przyjął, że spłata cudzego zadłużenia w trybie art. 518 Kodeksu Cywilnego jest zwolniona z opodatkowania VAT, jako usługa finansowa i nie może być utożsamiana, ani ze ściąganiem długów, ani z faktoringem. Odmienne stanowisko zajęte przez DlS jest sprzeczne zarówno z przepisami prawa materialnego, które mają zastosowanie w analizowanym stanie faktycznym (poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT), jak i z zasadą jednolitego stosowania prawa przez organy podatkowe oraz z zasadą zaufania określoną w art. 121 §1 Ordynacji podatkowej. Również w świetle konstytucyjnej zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP), niedopuszczalna jest sytuacja, w której podmioty w identycznej sytuacji, zawierające analogiczną umowę, pod rządami takich samych przepisów, przez dwa różne organy podatkowe są traktowane w sposób całkowicie odmienny.

DIS ma rację wskazując, że faktoring należy do kategorii tzw. umów nienazwanych, nieregulowanych przez przepisy Kodeksu cywilnego. Nie oznacza to jednak pełnej dowolności w określaniu, jaka transakcja stanowi, a jaka nie stanowi faktoringu. Faktoring jest rodzajem specjalistycznego pośrednictwa handlowego, w którym wyspecjalizowana instytucja finansowa nabywa w drodze cesji od przedsiębiorstw (wierzycieli) roszczenie o zapłatę należnych im kwot z różnego rodzaju źródeł zobowiązania. Zgodnie z Konwencją UNIDROIT z 28 maja 1988 r. faktoring to stała umowa, w ramach której faktorant jest zobowiązany przelać na faktora wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów lub usług odbiorcy towarów. Również w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok w sprawie MKG, sygn. C-305/01) oraz pism Ministra Finansów czynności Spółki nie można uznać za faktoring. Jak wskazuje Minister Finansów w piśmie z 23 grudnia 2004 r., sygn. PP3-06021297/2004/AK/15198 BM6, w pojęciu faktoringu mieści się skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odsprzedaży (a nie finansowanie dłużnika przez podmiot trzeci). Spółka w omawianym stanie faktycznym nie świadczy również usługi w zakresie ściągania długów. Spółka nie ściąga długów i nie otrzymuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. DIS w skarżonej interpretacji nie wskazał nawet żadnych przesłanek które mogłyby przemawiać za taką klasyfikacją, uznając jedynie ogólnie, że w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować. Jednak celem Spółki w transakcji przedstawionej w stanie faktycznym nie jest w żadnym wypadku przejęcie wierzytelności w celu jej wyegzekwowania, ale — jak już to wskazano — finansowanie Dłużnika, za co Spółka otrzymuje wynagrodzenie od Dłużnika. Dla zakwalifikowania danych czynności do usług ściągania długów konieczne jest stwierdzenie, iż rzeczywistym i podstawowym celem ich wykonywania jest faktyczne ściągnięcie długu. Natomiast istotą wykonywanych przez Spółkę czynności jest wprowadzenie takich zmian w zakresie terminów i formy spłaty zadłużenia, aby Dłużnik był w stanie wywiązać się z nowych warunków płatności, a przez to odzyskał zdolność finansową. W opisanej sytuacji dochodzi do konwersji, tj. do przemiany jednego długu na inny mniej uciążliwy dla Dłużnika. Na etapie odzyskiwania przez Spółkę należnych jej kwot (poprzez spłatę długu przez Dłużnika), nie można mówić o wykonywaniu jakiejkolwiek usługi ściągania długów, która mogłaby być rozpatrywana jako opodatkowana VAT. Przedmiotowa transakcja jest w pewien sposób podobna do udzielenia pożyczki. Wprawdzie świadczona usługa nie wiąże się z przeniesieniem własności i wydaniem środków pieniężnych bezpośrednio Dłużnikowi, ale w jej efekcie Spółka sama angażuje swoje środki pieniężne w taki sposób, że Dłużnik nie jest zmuszony do ich jednorazowego wyłożenia.

AD 2. Moment powstania obowiązku podatkowego i data wystawienia faktury

Spółka stoi na stanowisku, że w analizowanym stanie faktycznym obowiązek podatkowy powstaje w momencie zwrotu przez Dłużnika wydatkowanej przez Spółkę kwoty na spłatę jego zobowiązań (co nastąpi w czerwcu 2008 r.). Dopiero wówczas będzie możliwe zamknięcie rozliczeń pomiędzy stronami dotyczących finansowanego długu i wtedy efektywnie rozpocznie się płatność wynagrodzenia przez Dłużnika na rzecz Spółki.

Nieprawidłowe zdaniem Spółki jest twierdzenie DIS, że już w chwili płatności przez Spółkę poszczególnych rat zadłużenia Dłużnika na rzecz pierwotnych wierzycieli, Spółka powinna wystawiać faktury cząstkowe na rzecz Dłużnika zgodnie z art. 106 ust. 3 ustawy o VAT. W dacie spłaty rat nie dochodzi jeszcze do wykonania usługi, a w dodatku nie ma możliwości ustalenia obrotu stanowiącego podstawę opodatkowania. Obrotem jest bowiem kwota należna z tytułu świadczonej usługi, która na moment spłaty rat przez Spółkę nie jest, ani należna, ani nawet możliwa do określenia w odniesieniu do płaconego fragmentu (raty) zadłużenia Dłużnika.

Porównując analizowaną transakcję do pożyczki, stanowisko DIS oznaczałoby, że pożyczkodawca (finansujący), w momencie wypłacania każdej transzy pożyczki (spłata rat przez Spółkę jest takimi transzami finansowania), powinien wystawić fakturę na odsetki (wynagrodzenie), które będą należne za długi okres czasu, np. za rok. Takie stanowisko jest nieprawidłowe i niespotykane w obrocie gospodarczym. Przeciwnie, standardową praktyką w przypadku usług polegających na korzystaniu z cudzego kapitału, które są świadczone w powtarzający się (ciągły) sposób, jest fakturowanie wynagrodzenia (odsetek) w momencie, kiedy staje się należne. Wynika to również z definicji obrotu dla celów VAT (art. 29 ust. 1 ustawy o VAT). W przypadku Spółki, część spłaty przez Dłużnika, stanowiąca wynagrodzenie (nadwyżkę nad nominalną kwotą długu spłaconą przez Spółkę), będzie należna w ratach poczynając od czerwca 2008 r. i w konsekwencji, zdaniem Spółki wtedy będzie można wystawiać fakturę (lub faktury). Wystawienie ich wcześniej, jest nie tylko niezgodne z zasadami VAT i definicją obrotu jako kwoty należnej, ale w analizowanym przypadku również technicznie niewykonalne ze względu na brak możliwości stwierdzenia, na jaką kwotę Spółka powinna wystawić przedmiotowe faktury (obrót wystąpi dopiero od czerwca 2008 r.).

W konsekwencji powyższych wywodów Spółka stoi na stanowisku, że:

1. świadczona przez nią usługa finansowa jest zwolniona z VAT, oraz
2. Spółka nie była zobowiązana do wystawiania faktur cząstkowych dokumentujących spłatę poszczególnych rat zobowiązania za dłużnika i powinna wykazać obrót związany z przedmiotową usługą finansową w momencie, kiedy stanie się należny.

Porządkowo Spółka jedynie wskazuje, że nie odwołuje się od drugiej otrzymanej przez nią interpretacji w przedmiotowej sprawie (sygn. 1PPP1-443-87J08-5/RK). Zgodnie z tą interpretacją, obrót związany z przedmiotową transakcją (wynagrodzenie otrzymywane przez Spółkę od dłużnika), nie jest ujmowany we współczynniku (proporcji) o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Stanowisko to jest zgodne z wnioskiem Spółki i chociaż sposób argumentacji DIS w tej sprawie (uznanie, że spłata nie stanowi wynagrodzenia i nie podlega ustawie o VAT), może budzić pewne wątpliwości, finalna konkluzja dotycząca braku wpływu transakcji na współczynnik i prawo do odliczenia, jest zdaniem Spółki prawidłowa.

Z ostrożności procesowej Spółka pragnie jedynie wskazać, że opisywana transakcja miała charakter incydentalny, nie angażowała istotnej części aktywów Spółki i w świetle art. 90 ust. 6 ustawy o VAT stanowiła sporadyczną usługę finansową (pomocniczą transakcję finansową w terminologii art. 174 ust. 2 lit. b) Dyrektywy Rady 2006/112 WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), która nie powinna być uwzględniana we współczynniku. W świetle orzeczeń ETS i ugruntowanej praktyki transakcje, które nie są koniecznym, lub stałym lub bezpośrednim rozszerzeniem działalności danego podmiotu (a analizowana transakcja nie jest koniecznym, stałym ani bezpośrednim rozszerzeniem działalności Spółki), stanowią transakcje sporadyczne i nie są uwzględniane we współczynniku (wyrok ETS w sprawie C-306/94 - Regie Dauphinoise). Podobnie w wyroku w sprawie C-77/01 (EDM) wskazano że transakcje, które w niewielkim stopniu angażują aktywa mogą być potraktowane jako incydentalne (sporadyczne) dla celów VAT. Analogiczne podejście prezentują polskie sądy i organy podatkowe.

Odpowiedź na zarzuty:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stosownie do art. 43 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, w załączniku tym pod poz. 3 ujęte zostały usługi pośrednictwa finansowego, sklasyfikowane w PKWiU Sekcja J ex (65-67) z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10- 00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Wnioskodawca wskazał, iż nabył w drodze porozumienia o nabyciu wierzytelności w trybie art. 518 § 1 pkt 3 KC (cesja) w dniu 06.09.2006 r. od dłużnika jego wymagalne i bezsporne zobowiązania wobec wierzycieli. W porozumieniu dłużnik oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę przez Wnioskodawcę jego długu. Wnioskodawca wstąpił w prawa wierzycieli dłużnika. Wnioskodawca zobowiązał się do spłaty długów z własnych środków w ratach miesięcznych, które płacił do końca 2007 roku. Dłużnik natomiast, zobowiązał się wobec Wnioskodawcy do spłaty kwoty, którą wydatkował na spłatę jego długów powiększonej o potencjalne wynagrodzenie. Wymienione zdarzenie polega na nabyciu wierzytelności przy użyciu środków własnych na własny rachunek za wynagrodzeniem, stąd Spółka potraktowała je jako usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną z VAT ( PKWiU 65.23.10-00.00).

Zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 ustawy Kodeks cywilny, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nadmienić należy, iż obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania świadczonej usługi do właściwego grupowania statystycznego spoczywa wyłącznie na wykonawcy usługi. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania wyrobu lub usługi według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

W przedmiotowym wezwaniu Strona wskazała, iż celem działania Spółki w przedmiotowym stanie faktycznym nie jest, ani egzekwowanie wierzytelności (długu), ani „wyręczanie” pierwotnych wierzycieli z czynności zmierzających do odzyskania długu. Spółka zaś przejściowo finansuje dłużnika i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie. Spółka działa w ramach transakcji na rzecz dłużnika, a nie na rzecz wierzycieli.

Zatem, prawidłowe jest stanowisko Strony wyrażone w wezwaniu, iż nie jest to factoring, który choć korzysta z wyrażonej w art. 353¹ Kodeksu cywilnego zasady swobody umów, lecz jego istota sprowadza się do nabywania przez jednostki gospodarcze, zwane faktorami (banki i inne wyspecjalizowane w prowadzeniu działalności finansowej firmy), przysługujących przedsiębiorcom (zwanym faktorantami) wierzytelności, związanych z dokonaniem przez nich sprzedaży lub wykonaniem usługi.

Prawidłowe jest również stanowisko, że nie jest to usługa ściągania długów, skoro Strona wskazuje, że istotą czynności wykonanych przez nią jest wprowadzenie takich zmian, w zakresie terminów i formy spłaty zadłużenia, aby dłużnik wywiązał się z nowych warunków płatności, a przez to odzyskał zdolność finansową. Bowiem do usługi ściągania długu dochodzi w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu jego wyegzekwowania.

Dlatego też w przypadku, gdy usługa wykonana przez Spółkę sklasyfikowana jest wg PKWiU 65.23.10-00.00, będzie to usługa pośrednictwa finansowego, korzystająca ze zwolnienia od podatku stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie będzie objęta żadnym z wyłączeń, wyszczególnionych w poz. 3 pkt 1-9 załącznika nr 4 do ustawy.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Natomiast, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Zatem, na tle pojawienia się nowych okoliczności w sprawie należy stwierdzić, iż prawidłowe jest stanowisko Strony, że nie była zobowiązana do wystawiania faktur cząstkowych dokumentujących spłatę poszczególnych rat zobowiązania za dłużnika i powinna wykazać obrót związany z przedmiotową usługą finansową w momencie, kiedy stanie się należny.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W związku z powyższym przepisem należy stwierdzić, iż Spółka postąpiła prawidłowo nie wystawiając faktury w momencie podpisania porozumienia o nabyciu wierzytelności w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.

Reasumując, w wyniku ponownej analizy sprawy, uwzględniając zarzuty przytoczone w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę, uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie z dnia. z dnia 12.03.2008 r. znak IPPP1-443-87/07-4/RK z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenie niniejszej odpowiedzi (art. 53 § 2 ww. ustawy) za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.