INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu: 23 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnik użytkuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego motocykl Y. i ponosi koszty związane z miesięcznymi ratami leasingowymi jak i kosztami utrzymania (paliwo, serwis), które dokumentowane są przez dostawców fakturami VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może odliczyć całość VAT naliczonego, wynikającego z faktur za leasing oraz za zakup paliwa do motocykla...
2. Czy jest obowiązany ograniczyć wysokość odliczenia do kwot, o których mowa w art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, a w przypadku paliwa nie dokonywać w ogóle odliczenia...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo do odliczenia całej kwoty VAT wykazanej na fakturach za leasing i za zakup paliwa do motocykla. Swoje twierdzenie opiera na tym, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają wprost ograniczenia w odliczaniu podatku VAT przy nabyciu motocykli i paliwa do ich napędu, gdyż ograniczenia odnoszą się jedynie do „samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych”. Co prawda prawo o ruchu drogowym za pojazd samochodowy uważa pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h i zgodnie z tymi regulacjami motocykl jest pojazdem samochodowym, jednośladowym lub z bocznym wózkiem – wielośladowym. Zdaniem Podatnika, istotny w tej kwestii jest przepis art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, gdzie ustawodawca wyraźnie zaznaczył, że towary (a motocykl spełnia definicję towaru) identyfikuje się na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Takie stwierdzenie nakazuje więc odnosić się wprost do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zgodnie z którą samochody i motocykle zaliczane są do zupełnie innych działów. W dziale 34 PKWiU zatytułowanym „Pojazdy mechaniczne, przyczepy i naczepy”, wymienione są między innymi wszelkiego rodzaju samochody. Motocykle, które posiadają symbol PKWiU 35.41 zaklasyfikowano w odrębnym dziale zatytułowanym „Sprzęt transportowy pozostały” wśród, między innymi, statków, okrętów, lokomotyw, rowerów, motorowerów itp. Dlatego też Podatnik stoi na stanowisku, że ma prawo do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego przy zakupie motocykla oraz paliwa do jego napędu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i ust. 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego zgodnie z zapisem w art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Na podstawie art. 86 ust. 7 ww. ustawy w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Od wyżej wymienionych ograniczeń wynikających z powołanych przepisów ustawodawca w art. 86 ust. 4 cyt. ustawy przewidział wyjątek, zgodnie z którym, w odniesieniu do kategorii:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   a) odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   b) oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy;
     – ze względu na ich szczególną konstrukcję lub przeznaczenie, nie ma zastosowania ograniczenie dotyczące częściowego odliczenia podatku VAT.
   
   

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych, określonych w ust. 4 pkt 1-4, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego, pojazdu samochodowego, czy masy całkowitej. Jednakże w art. 86 ust. 4 cyt. ustawy o VAT, ustawodawca określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazdem samochodowym jest pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h.

Motocykl natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 45 cyt. wyżej ustawy, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy.

W związku z powyższym, ograniczenia wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, mają również zastosowanie do motocykli z uwagi na fakt, iż motocykle uznane są za pojazdy samochodowe, nie są natomiast wymienione w art. 86 ust. 4 pkt 1-6 ww. ustawy.

Zatem w przypadku nabycia motocykla do prowadzonej działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w ograniczonym zakresie, tj. 60% kwoty określonej na fakturze – nie więcej jednak niż 6.000 zł, o ile:

• towar ten będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych oraz
• jeżeli nie występują ograniczenia wynikające z treści art. 88 wskazanej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  

Wyjaśnić należy, iż zapis art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – definiujący towary jako rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystce publicznej, a także grunty – nie odwołuje się do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej w celu określenia przeznaczenia rzeczy, a ma jedynie wskazać czy dana rzecz może zostać uznana za towar i na tej podstawie umożliwić określenie właściwej stawki podatku VAT dla dostawy danego towaru.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, ograniczenia wynikające z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług znajdują również zastosowanie do motocykli, z uwagi na fakt, że motocykle, jak wykazano wyżej, uznane są za pojazdy samochodowe.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż użytkuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego motocykl Y. i ponosi koszty związane z miesięcznymi ratami leasingowymi jak i kosztami utrzymania (paliwo, serwis), które dokumentowane są przez dostawców fakturami VAT.

Opis zawarty we wniosku nie wskazuje natomiast na to, aby w przedmiotowym przypadku wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy o VAT.

Zatem tut. Organ podatkowy stwierdza, że Wnioskodawcy przysługuje ograniczone prawo do odliczenia podatku naliczonego od rat wynikających z zawartej umowy leasingu, tj. 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy leasingu, udokumentowanych fakturą, przy czym suma kwot odliczenia w całym okresie użytkowania motocykla nie może przekroczyć kwoty 6.000 zł, pod warunkiem, że towar ten będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 88 ust. 3 cyt. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ww. przepisie. Zatem należy stwierdzić, iż nie będzie przysługiwało Spółce prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie paliwa z tytułu eksploatacji motocykla.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.