INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2008 r. (data wpływu 2 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wypoczynkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wypoczynkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka posiada ośrodek wypoczynkowy, który przez wiele lat służył do celów wypoczynkowych pracownikom firmy oraz ich rodzinom. Obecnie, z uwagi na zły stan techniczny oraz brak ponoszonych nakładów na remonty, od pięciu lat ośrodek jest nieużywany. Na terenie ośrodka brak jest wody, zaś stan techniczny budynków oraz ich wyposażenie nie pozwala na jego eksploatację.

Ze względu na zbyt wysokie koszty, jakie należałoby ponieść w związku z przywróceniem ośrodka do stanu używalności podjęto decyzję o zaprzestaniu korzystania z niego. Spółka nie planuje przywrócenia dawnej funkcji ośrodka. Wszystkie koszty związane z utrzymaniem ośrodka ponoszone są ze środków obrotowych Spółki i kwalifikowane jako „pozostałe koszty operacyjne”.

Zarząd Spółki zamierza w najbliższym czasie sprzedać ośrodek, a kwotę uzyskaną z tego tytułu przeznaczyć na inwestycje w firmie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przychód otrzymany ze sprzedaży dawnego obiektu socjalnego jest przychodem Spółki czy też powinien zasilić konto Funduszu Świadczeń Socjalnych...
2. Czy przychód należy opodatkować na zasadach ogólnych, czy też jest on zwolniony z podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód uzyskany ze sprzedaży ośrodka wypoczynkowego, który obecnie nie służy już działalności socjalnej powinien zostać zaliczony do przychodów podatkowych Spółki i opodatkowany na zasadach ogólnych.

W opinii Spółki, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należałoby wnioskować, że przychody uzyskane ze sprzedaży obiektów socjalnych powinny zasilić konto Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Spółka wskazuje, że zasadniczym problemem, który występuje przy zastosowaniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS jest ustalenie znaczenia pojęcia „środki trwałe służące działalności socjalnej”, gdyż nie zostało ono zdefiniowane w ustawie. Poza tym ustawa nie nakłada na pracodawcę żadnych obowiązków odnośnie tworzenia i utrzymywania środków trwałych służących działalności socjalnej. Przepisy nie regulują też postępowania pracodawcy przy przeznaczaniu określonych środków do prowadzenia działalności socjalnej i nie zabrania wyłączenia poszczególnych środków trwałych służących działalności socjalnej.

Spółka uważa – podstawie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 r. (sygn. I PKN 538/99) oraz Decyzji Izby Skarbowej w Poznaniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego BD-P/423-12/05/Z z 18 października 2005 r. – że jedynie przychód uzyskany ze sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej powinien zasilić konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zatem – w opinii Jednostki – należałoby wykluczyć spod tej definicji środki trwałe, które służyły lub mogłyby służyć w przyszłości działalności socjalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami) nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika. Źródła przychodów zostały natomiast określone w art. 12 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe,
2. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stosownie natomiast do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, wymieniony został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. z 1996 r. Dz. U. Nr 70, poz. 335 ze zmianami) środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Analiza językowa ww. przepisu skłania do zwrócenia uwagi, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego do działalności socjalnej. Sugeruje to, że taka właśnie ma być funkcja środka trwałego w momencie jego zbycia. Użyty w tym przepisie zwrot „służących działalności socjalnej” wskazuje więc na konieczność wykorzystywania danego środka trwałego do działalności socjalnej w chwili np. zbycia.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że ośrodek wypoczynkowy nie spełnia już swojej funkcji od pięciu lat. Spółka nie przewiduje także możliwości przywrócenie ośrodka „do stanu używalności” z uwagi na zbyt wysokie nakłady finansowe, jakie musiałaby ponieść.

Wobec tego, jeżeli obiekt rekreacyjny stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest wypełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji do przychodu uzyskanego ze zbycia tego budynku nie będzie mieć zastosowania przepis cytowanego art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania otrzymanych pieniędzy za przychód podatkowy.

Jednocześnie Spółka zadaje pytanie w zakresie zwolnienia uzyskanego przychodu od podatku dochodowego. Zwolnienia przedmiotowe dotyczące zarówno dochodów, jak i przychodów wyliczone zostały w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przepisie tym nie wymieniono przychodów z tytułu sprzedaży środków trwałych, które w przeszłości służyły działalności socjalnej.

Wobec tego, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie polskiego prawa podatkowego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości podatkowej), nie można stosować wykładni rozszerzającej ustawowy zakres zwolnienia podatkowego o zwolnienie dotyczące przychodów bądź dochodów ze sprzedaży środków trwałych, które kiedyś służyły działalności socjalnej.

W związku z powyższym, tutejszy organ wskazuje, że kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży przedmiotowego środka trwałego podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, co potwierdza stanowisko Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.