INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 20 maja 2008r.) uzupełnionym w dniu 10 czerwca 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dofinansowania przez pracodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki organizowanej dla pracowników, ich rodzin jak i emerytów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dofinansowania przez pracodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki organizowanej dla pracowników, ich rodzin jak i emerytów.
W dniu 10 czerwca 2008r. wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku o pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje zorganizowanie wycieczki (wyjazdu integracyjnego). Wycieczka zostanie zorganizowana we własnym zakresie bez pośrednictwa biura podróży. Impreza będzie miała charakter otwarty, będą mogli w niej uczestniczyć wszyscy pracownicy, członkowie ich rodzin oraz emeryci. Koszty wynajmu autokaru zostaną pokryte z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pozostałe koszty wycieczki zostaną zapłacone przez jej uczestników. Faktura za wynajem autokaru obejmować będzie łączną kwotę za usługę transportową bez określenia liczby pasażerów (uczestników imprezy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionej wyżej sytuacji świadczenie w postaci pokrycia kosztów przejazdu korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, w sytuacji, kiedy przedsiębiorstwo nie jest w stanie zidentyfikować jaka część świadczenia przypada na uczestnika imprezy...

Zdaniem wnioskodawcy, od przedstawionego świadczenia nie odprowadza się podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ każdy uczestnik wycieczki może w różny sposób korzystać z zapewnionych atrakcji, a wystawione faktury obejmą całość kosztów bez rozbicie poszczególnych uczestników.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy wraz z członkami rodziny i emeryci otrzymują świadczenia, w postaci sfinansowania kosztów wynajmu autokaru na wycieczkę ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty rzeczowe w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych – do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280zł. Ustawodawca uzależnił zatem powyższe zwolnienie podatkowe od charakteru świadczenia – świadczenie musi odznaczać się charakterem rzeczowym, ewentualnie musi stanowić zamiennik świadczenia rzeczowego, w przypadku niemożliwości jego świadczenia.

Należy podkreślić, iż świadczenie rzeczowe korzysta z powyższego zwolnienia, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

• świadczenie ma być świadczeniem rzeczowym lub ekwiwalentem pieniężnym w zamian tych świadczeń,
• świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,
• świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, oraz od związków zawodowych,
• kwota ekwiwalentu pieniężnego nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2.280 zł.
  
  

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

1. świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,
2. jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,
3. wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
   
   

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci kosztów wynajmu autokaru finansowanego przez zakład pracy jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa transportowa a nie rzecz. Pracownicy i emeryci mają prawo do skorzystania z usługi transportowej zakupionej przez pracodawcę. Wartość takiego świadczenia nie korzysta jednak ze zwolnień przewidzianych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, lecz stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość dofinansowania do wycieczki dla pracownika i członków jego rodziny, płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W sytuacji, gdy z usługi transportowej, zakupionej (dofinansowanej) przez pracodawcę skorzystają emeryci – byli pracownicy, wartość takich świadczeń stanowi przychód emerytów, otrzymany w związku z łączącym ich uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, który winien być opodatkowany zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 10% należności.

Tym samym nie można podzielić stanowiska wnioskodawcy, iż przychód z tytułu otrzymanego świadczenia nie podlega opodatkowaniu, gdyż wycieczka będzie miała charakter otwarty, faktury wystawione będą za całość kosztów bez rozbicia na poszczególnych uczestników, którzy w różny sposób mogą korzystać z udostępnionych atrakcji. Należy bowiem zauważyć, że zorganizowana przez wnioskodawcę wycieczka nie ma bynajmniej charakteru otwartego. O otwartym charakterze imprezy możemy mówić wówczas, gdy jest ona dostępna dla ogółu nieokreślonych bliżej osób. Wycieczka wnioskodawcy ma charakter zdecydowanie zamknięty – uczestniczyć w niej będą osoby, których tożsamość wnioskodawca może ustalić. Osoby te podróżować bowiem będą wynajętym przez wnioskodawcę autokarem. Nawet jeśli faktura za wynajem autokaru zostanie wystawiona na łączna kwotę, to wnioskodawca zna zarówno liczbę pasażerów autokaru jak i ich tożsamość. Fakt, iż każdy z uczestników będzie w różny sposób korzystać z atrakcji wycieczki jest bez znaczenia, gdyż jak wynika z wniosku – za te atrakcje będzie płacił sam.

Podsumowując, brak określenia liczby pasażerów na fakturze za usługę transportową nie świadczy o tym, ze wnioskodawca nie potrafi zidentyfikować osób korzystających z oferowanego świadczenia.
Dlatego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.