INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X, przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w miesiącu marcu Wnioskodawca zakupił dodatkowy środek transportu w postaci motocykla. Ten sposób transportu pozwoli na szybsze i tańsze przemieszczanie się w okresie kilku miesięcy w roku. W chwili obecnej, motocykl jako środek trwały został zakwalifikowany jako pojazd samochodowy.

W myśl art. 2 ust. 6 ustawy VAT, towary i usługi należy klasyfikować dla potrzeb VAT na podstawie PKWiU. Zgodnie z tą klasyfikacją samochody i motocykle zaliczane są do zupełnie innych działów tej klasyfikacji. W dziale 34 zatytułowanym „Pojazdy mechaniczne przyczepy i naczepy” wymienione są m.in. wszelkiego rodzaju samochody. Natomiast motocykle, które posiadają symbol PKWiU 35.41, sklasyfikowano w odrębnym dziale, zatytułowanym „Sprzęt transportowy pozostały”. Oznacza to, iż na gruncie PKWiU motocykle nie są pojazdami samochodowymi. Motocykle zatem są innym niż samochody, odrębnym środkiem transportu nie będącym pojazdem samochodowym. Stąd też w odniesieniu do motocykla nie stosuje się zapisów art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec, skutkującej pełnym odliczeniem podatku VAT naliczonego przy nabyciu tego pojazdu oraz, czy możliwe będzie odliczenie podatku VAT naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do napędu tego pojazdu...

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest pełne odliczenie podatku VAT naliczonego przy nabyciu pojazdu (motocykla) oraz możliwe jest odliczenie podatku VAT naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast art. 86 ust. 3 ustawy określa, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

    a) odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
    b) oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy wynika, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3, czyli samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony.

Jak zauważył Wnioskodawca, ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia pojazdu samochodowego, należy zatem odnieść się do definicji określonej w art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze. zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 33 cytowanej ustawy, „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, natomiast w art. 2 pkt 45 powołanego przepisu określono, że „motocykl” jest pojazdem samochodowym jednośladowym lub z bocznym wózkiem – wielośladowym.

W związku z powyższym, ograniczenia wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy, mają również zastosowanie do motocykli, uznanych za pojazdy samochodowe. Dlatego też w przypadku nabycia motocykla do prowadzonej działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości określonej w art. 86 ust. 3 ustawy, tj. 60% kwoty określonej w fakturze – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Wyjaśnić należy, iż zapis art. 2 pkt 6 ustawy – definiujący towary jako rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystce publicznej, a także grunty – nie odwołuje się do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej w celu określenia przeznaczenia rzeczy, a ma jedynie wskazać, czy dana rzecz może zostać uznana za towar i na tej podstawie umożliwić określenie właściwej stawki podatku VAT dla dostawy danego towaru.

Zainteresowany postąpił zatem właściwie, klasyfikując zakupiony motocykl jako pojazd samochodowy i jak wynika z informacji zawartych we wniosku, nie odliczając z tego tytułu pełnego podatku VAT.

Z faktu, iż motocykl, w myśl przytoczonych przepisów traktowany jest jako pojazd samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczajacej 3,5 tony, wynika iż w przedstawionej sprawie znajdzie również zastosowanie art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty, ani zwrotu różnicy podatku należnego z tytułu zakupu paliwa przeznaczonego do napędu ww. motocykla.

Reasumując, Wnioskodawca w związku z nabyciem motocykla w celu wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, miał prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% kwoty podatku należnego z tytułu tego nabycia – nie więcej niż 6.000 zł. Natomiast w przypadku nabycia paliwa do napędu przedmiotowego motocykla, prawo do odliczenia podatku VAT, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, nie przysługuje. Zainteresowany nie posiada zatem podstaw do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec.

W kwestii zagadnienia dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębną interpretację indywidualną z dnia 8 sierpnia 2008 r., Nr ILPB1/415-325/08-2/AK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.