INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2008 r. (data wpływu – 5 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Islandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Islandii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 8 października 2006 r. do dnia 19 grudnia 2007 r. Wnioskodawca był zatrudniony w amerykańskiej firmie w Islandii. Pracował tam na podstawie umowy o pracę. Zaznacza, iż Jego wniosek o wydanie interpretacji dotyczy tylko i wyłącznie roku 2007.

W Islandii Zainteresowany przebywał i pracował do 19 grudnia 2007r. W Polsce był tylko podczas urlopu. Tak więc zdecydowaną część roku (ponad 300 dni) spędził w Islandii. Zainteresowany nadmienia, że w Polsce w roku 2007 nie podjął pracy oraz nie miał dochodów z innych źródeł. W Polsce nie posiada bliskiej rodziny tzn. dzieci i żony. Wnioskodawca dodaje, iż podczas pobytu w Islandii zdecydował się zainwestować swoje pieniądze i kupić w Polsce mieszkanie. Nabył to mieszkanie w celach inwestycyjnych sugerując się rosnącymi cenami nieruchomości w Polsce.

Zainteresowany posiada następujące dokumenty potwierdzające pracę i miejsce zamieszkania w Islandii w 2007 roku:

1. certyfikat Rezydencji wystawiony przez Islandzki Urząd Skarbowy,
2. druk E301 wydany przez właściwy organ Islandzki (Islandzki Urząd Pracy), w którym jest wykazany Jego okres zatrudnienia,
3. druk E104 wydany przez X, w którym jest wykazany Jego okres zatrudnienia oraz ubezpieczenia,
4. świadectwo pracy,
5. umowę o pracę,
6. informację o dochodach i zapłaconym podatku wydaną przez pracodawcę,
7. dowody z wszystkich wypłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym można uznać Wnioskodawcę za osobę, która miała miejsce zamieszkania w roku 2007 w Islandii, a nie na terytorium Polski, a tym samym nie ciąży na Jego osobie nieograniczony obowiązek podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ciąży na Nim nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce ze względu na Jego miejsce zamieszkania w Islandii w 2007 r.

Uważa, że spełnił następujące warunki:

1. przebywał na terenie Polski poniżej 183 dni,
2. nie posiadał na terytorium Rzeczypospolitej interesów życiowych i gospodarczych. Zaznacza, że nie miał w Polsce żony ani dzieci, przy czym w Islandii otoczony był kręgiem znajomych (w tym 4 Jego przyjaciół ze studiów, którzy pracowali razem z Nim). Kupno natomiast przez Wnioskodawcę w 2007 r. mieszkania w celach inwestycyjnych nie może stanowić w Jego ocenie, podstawy do uznania miejsca zamieszkania Zainteresowanego w Polsce.

Wnioskodawca wyraża przekonanie, że miejscem Jego zamieszkania w roku 2007 była Islandia. Wyjaśnia, iż to tam pracował, spędził ponad 300 dni w roku, otaczał się wieloma przyjaciółmi nie tylko z Polski ale i z całego świata. To w Islandii płacił składki na ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne na co posiada stosowne dokumenty. To w Islandii płacił podatki co potwierdza Certyfikat Rezydencji podatkowej wydany przez Islandzki Urząd Skarbowy, który załączył do wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) zwaną dalej updof, osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2a updof, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – stosownie do art. 3 ust. 2b updof – uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

W myśl art. 4a updof powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Reykjaviku dnia 19 czerwca 1998 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 79, poz. 890) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie.

Rozstrzygającym jest więc ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy w 2007 roku.

Wnioskodawca podkreśla, że w 2007 roku mieszkał w Islandii (przebywał w tym państwie powyżej 183 dni w roku, pracował tam, uzyskiwał dochody, był ubezpieczony).

W Polsce przebywał tylko przez krótki okres podczas urlopu.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż Zainteresowany w 2007 roku posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Islandii.

Tak więc w 2007 roku Zainteresowany przeniósł ośrodek interesów życiowych do Islandii.

Oznacza to, iż w 2007 roku Wnioskodawca podlegał w Polsce – w myśl art. 3 ust. 2a updof – ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.