Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-826/12-2/MPe
z 29 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04.09.2012 r. (data wpływu 07.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.09.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Założenia dotyczące zarówno stanu faktycznego nr 1 oraz stanu faktycznego nr 2:

Wnioskodawca świadczy usługi polegające na zapewnianiu przedsiębiorcom zatrudniającym pracowników („Klienci”) dwóch rodzajów świadczeń, w celu udostępnienia ich przez Klienta swoim pracownikom w ramach tzw. świadczeń pozapłacowych. Świadczenia te oferowane są w ramach dwóch programów. Jeden z nich zapewnia wstęp do obiektów sportowych lub rekreacyjnych a także udział w różnego rodzaju zajęciach sportowych lub rekreacyjnych. W ramach drugiego programu, zwanego dalej „Programem”, Wnioskodawca zapewnia pracownikom Klientów wstęp na dowolnie wybrany seans filmowy będący w repertuarze kin współpracujących z Wnioskodawcą („Wstęp do kina”). Do Wstępu do kina uprawniają jednorazowe talony. Oba wspomniane programy są oferowane odrębnie i nie pozostają ze sobą w związku. Tym samym, według wyboru Klienta Wnioskodawca może realizować na jego rzecz jeden z tych programów albo też oba. Programy są realizowane na podstawie pisemnej umowy albo pisemnego zamówienia złożonego przez Klienta.

W ramach Programu możliwe są następujące 2 warianty:

Stan faktyczny nr 1

Klient otrzymuje talony, wystawione przez Wnioskodawcę, uprawniające do Wstępu do kina w określonym na talonie terminie, zwane dalej „Talonami”. Talon uprawnia okaziciela do jednorazowego Wstępu do kina. Klient z powyższego tytułu uiszcza Wnioskodawcy, na podstawie faktury VAT, wynagrodzenie stanowiące iloczyn uzgodnionej stawki i liczby Talonów przekazanych Klientowi w danym miesiącu. Z przedsiębiorcami prowadzącymi kina („Operatorzy”) Wnioskodawca zawarł umowy, których przedmiotem jest świadczenie dostępu do projekcji filmów kinowych na rzecz wskazanych przez Wnioskodawcę osób fizycznych, które legitymują się Talonami. Z Operatorami Wnioskodawca rozlicza się po zakończeniu danego miesiąca, a wynagrodzenie Operatorów stanowi iloczyn uzgodnionej stawki oraz liczby Wstępów do kina, jakie miały miejsce na podstawie Talonów.

Stan faktyczny nr 2

Klient otrzymuje od Wnioskodawcy talony, które zostały wystawione i przekazane Wnioskodawcy przez Operatora, zwanych dalej „Talonami”. Każdy z Talonów uprawnia do jednorazowego Wstępu do kina w określonym na Talonie terminie (dacie ważności Talonu). Wnioskodawca płaci Operatorowi wynagrodzenie będące iloczynem uzgodnionej stawki oraz liczby wydanych mu Talonów. Podobnie, Klient z powyższego tytułu uiszcza Wnioskodawcy wynagrodzenie stanowiące iloczyn uzgodnionej stawki i liczby przekazanych mu Talonów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyżej opisanych stanach faktycznych, Wnioskodawca świadcząc na rzecz Klienta usługę polegającą na zapewnieniu osobom fizycznym dostępu do projekcji filmów kinowych jest uprawniony do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, która obecnie wynosi 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Poniższe stanowisko Wnioskodawca dotyczy zarówno stanu faktycznego nr 1 jak i stanu faktycznego nr 2.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, będącego implementacją postanowień art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006r w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 2006r, ze zm. ), „zwanej dalej Dyrektywą 2006/112”, „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi”. Z kolei, zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, określającym podstawę opodatkowania, ,,w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku”.

W okresie poprzedzającym nowelizację ustawy o VAT, która z dniem 1 kwietnia 2011 r. wprowadziła do ustawy o VAT ust. 2a w artykule 8 (ustawa z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach — Dz. U. z 2011r. Nr 64 poz. 332), podatnicy byli uprawnieni do bezpośredniego stosowania art. 28 Dyrektywy 2006/112, zgodnie z którym „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi”, a więc o brzmieniu tożsamym z treścią pow. art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Możliwość powoływania się podatnika bezpośrednio na przepisy wspomnianej Dyrektywy, w przypadku niewdrożenia do krajowego porządku prawnego regulacji bezwzględnie obowiązujących (o charakterze obligatoryjnym) i wystarczająco precyzyjnych, w świetle bogatego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz polskich sądów administracyjnych, nie powinna budzić wątpliwości.

Jak wynika z powyższego, tzw. odprzedaż usługi na gruncie przepisów ustawy o VAT jest tożsama ze świadczeniem tej usługi. Jak zauważa się w literaturze przedmiotu, art. 8 ust. 2a ustawy o VAT „odnosi się więc jedynie do sytuacji, w których podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, nie wykonuje samodzielnie usług, ale „dostarcza” je we własnym imieniu nabywcy. (…) Artykuł 8 ust. 2a tworzy więc fikcję prawną w której podmiot, który jedynie kupuje i odprzedaje usługę, jest uważany za podmiot, który jest nabywcą tej usługi i świadczącym tę usługę” (T Michalik — VAT Komentarz, Warszawa 2012, wyd. 8, komentarz do art. 8 s. 138).

W konsekwencji powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że Wnioskodawca działając we własnym imieniu, ale na rzecz Klienta, powinien być traktowany jako świadczący usługę na takich samych warunkach na jakich wykonuje ją Operator, a tym samym że usługi świadczone w ramach Programu powinny być rozumiane jako usługi związane z projekcją filmów.

W myśl art. 41 ust. 2 dla usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT stawka podatku wynosi 7%, jednakże w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013r. dla usług tych stawka podatku wynosi 8% (art. 146a pkt 2 ustawy o VAT), chyba że wystąpią okoliczności opisane w art. 146f ustawy o VAT. W poz. 165 wspomnianego załącznika nr 3 wymienione zostały usługi związane z projekcją filmów, przy czym wskazano, że nie dotyczy to usług reklamowych i promocyjnych.

Z tych powodów, zdaniem Wnioskodawcy w wyżej opisanym stanie faktycznym nr 1 oraz stanie faktycznym nr 2, świadcząc usługę na rzecz Klienta polegającą na zapewnieniu osobom fizycznym dostępu do projekcji filmów kinowych, Wnioskodawca jest uprawniony do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, która wynosi obecnie 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi polegające na zapewnianiu przedsiębiorcom zatrudniającym pracowników („Klienci”) dwóch rodzajów świadczeń, w celu udostępnienia ich przez Klienta swoim pracownikom w ramach tzw. świadczeń pozapłacowych. Świadczenia te oferowane są w ramach dwóch programów. Jeden z nich zapewnia wstęp do obiektów sportowych lub rekreacyjnych a także udział w różnego rodzaju zajęciach sportowych lub rekreacyjnych. W ramach drugiego programu Wnioskodawca zapewnia pracownikom Klientów wstęp na dowolnie wybrany seans filmowy będący w repertuarze kin współpracujących z Wnioskodawcą („Wstęp do kina”). Do Wstępu do kina uprawniają jednorazowe talony. Oba wspomniane programy są oferowane odrębnie i nie pozostają ze sobą w związku. Tym samym, według wyboru Klienta Wnioskodawca może realizować na jego rzecz jeden z tych programów albo też oba. Programy są realizowane na podstawie pisemnej umowy albo pisemnego zamówienia złożonego przez Klienta.

W ramach Programu możliwe są następujące 2 warianty:

Stan faktyczny 1.

Klient otrzymuje talony, wystawione przez Wnioskodawcę, uprawniające do Wstępu do kina w określonym na talonie terminie. Talon uprawnia okaziciela do jednorazowego Wstępu do kina. Klient z powyższego tytułu uiszcza Wnioskodawcy, na podstawie faktury VAT, wynagrodzenie stanowiące iloczyn uzgodnionej stawki i liczby Talonów przekazanych Klientowi w danym miesiącu. Z przedsiębiorcami prowadzącymi kina („Operatorzy”) Wnioskodawca zawarł umowy, których przedmiotem jest świadczenie dostępu do projekcji filmów kinowych na rzecz wskazanych przez Wnioskodawcę osób fizycznych, które legitymują się Talonami. Z Operatorami Wnioskodawca rozlicza się po zakończeniu danego miesiąca, a wynagrodzenie Operatorów stanowi iloczyn uzgodnionej stawki oraz liczby Wstępów do kina, jakie miały miejsce na podstawie Talonów.

Stan faktyczny nr 2

Klient otrzymuje od Wnioskodawcy talony, które zostały wystawione i przekazane Wnioskodawcy przez Operatora. Każdy z Talonów uprawnia do jednorazowego Wstępu do kina w określonym na Talonie terminie (dacie ważności Talonu). Wnioskodawca płaci Operatorowi wynagrodzenie będące iloczynem uzgodnionej stawki oraz liczby wydanych mu Talonów. Podobnie, Klient z powyższego tytułu uiszcza Wnioskodawcy wynagrodzenie stanowiące iloczyn uzgodnionej stawki i liczby przekazanych mu Talonów.

Wobec wskazanych okoliczności uznać należy, iż Wnioskodawca nabywa od Operatorów usługi dostępu do projekcji filmów kinowych w swoim imieniu i ponosi faktycznie koszty z tym związane, ale na rzecz Klientów w związku z zawartymi z Klientami umowami na tzw. świadczenia pozapłacowe, tj. prowadzenie programu polegającego na zapewnieniu pracownikom Klientów wstęp na dowolnie wybrany seans filmowy będący w repertuarze kin współpracujących z Wnioskodawcą. A zatem należy przyjąć, że Spółka nie będzie ostatecznym beneficjentem nabytego świadczenia, lecz nabywa przedmiotowe usługi w celu ich dalszej odsprzedaży Klientom. W przedmiotowej sprawie, będziemy mieć do czynienia z odsprzedażą usług.

W związku z powyższym zastosowanie znajdą stawki podatku VAT właściwe dla odsprzedaży przedmiotowych towarów i usług.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r.:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
   
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy, pod pozycją 165 wskazano sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU ex 59.14.10.0 – usługi związane z projekcją filmów – nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych.

Nadmienić należy, że zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia, obniżonej stawki podatku albo wyłączenia tylko do towarów lub usług, należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce – nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług). Wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT, zwolnienie bądź wyłączenie dotyczy wyłącznie danego towaru lub danej usługi z danego grupowania – konkretnego towaru lub konkretnej usługi wymienionej obok symbolu PKWiU.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Zasadą jest, że w sprawach klasyfikacji wyrobów i usług zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje usługi wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach. Wynika to z faktu, że właśnie Wnioskodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU. Organ podatkowy nie jest bowiem organem właściwym do klasyfikowania danych usług bądź towarów do odpowiednich symboli PKWiU oraz nie dokonuje weryfikacji klasyfikacji podanych przez podatnika. Do obowiązków dokonującego dostawy określonego towaru lub usług należy przyporządkowanie i zastosowanie właściwego symbolu PKWiU.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie w/cyt. przepisy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż działając we własnym imieniu, ale na rzecz Klienta, Wnioskodawca powinien być traktowany jako świadczący usługę, a tym samym że usługi świadczone w ramach Programu powinny być rozumiane jako usługi związane z projekcją filmów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż w opisanym stanie faktycznym nr 1 i nr 2, świadcząc usługę na rzecz Klienta polegającą na zapewnieniu osobom fizycznym dostępu do projekcji filmów kinowych, Wnioskodawca jest uprawniony do stosowania 8% stawki podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy w związku z poz. 165 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.