Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1004/12/WM
z 14 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2012 r. (data wpływu 11 września 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2012 r. (data wpływu 11 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży „nakładów” wykorzystywanych przez żonę w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży „nakładów” wykorzystywanych przez żonę w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 listopada 1992 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną, będąc członkami Stowarzyszenia X zawarli umowę z Gminą X na dzierżawę części niezabudowanej działki gruntu o powierzchni 9 m² - otwartego placu targowego, bez wskazania konkretnego umiejscowienia. Niniejsza umowa nakładała na Wnioskodawcę i jego żonę obowiązek uczestnictwa w realizacji inwestycji o nazwie "…" który był realizowany przez Stowarzyszenie. W ramach tej inwestycji Stowarzyszenie dokonało modernizacji zabudowy placu targowego, poprzez jego zadaszenie, odwodnienie terenu, uzbrojenie w media oraz budowę straganów handlowych zwanych pawilonami. Inwestorem na mocy tej umowy było Stowarzyszenie, które realizowało inwestycję poprzez jej finansowanie ze źródeł pochodzących ze składek członków Stowarzyszenia. W okresie od zawarcia umowy do 1996 r. Wnioskodawca wraz z żoną ponieśli nakłady na ww. cel o łącznej wartości 10.668 zł 20gr, uzyskując prawo do użytkowania wskazanego i wydzielonego pawilonu handlowego o powierzchni 9 m², bez przeniesienia prawa własności do pawilonu, właścicielem pawilonu handlowego pozostaje Gmina X. Przedmiotowy pawilon nie jest budynkiem, budowlą trwale związaną z gruntem, nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy z Gminą X, zgodnie z treścią umowy, nie przysługuje zwrot poniesionych nakładów, jak również osobie wstępującej. W przedmiotowym pawilonie handlowym żona Wnioskodawcy prowadziła działalność gospodarczą, poniesione nakłady nie zostały bezpośrednio lub pośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, nie zostały rozpoznane jako składnik majątku trwałego lub wartości niematerialne i prawne związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w związku z powyższym nie zostały one uwidocznione w postaci składników majątku figurujących w ewidencji środków trwałych.

W związku z nagłym pogorszeniem stanu zdrowia Wnioskodawcy, jego żona zmuszona była sprawować nad nim opiekę, co w konsekwencji spowodowało zawieszenie prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie decyzję o odpłatnym zbyciu nakładów. W dniu 1 sierpnia 2012 r. wspólnie z żoną Wnioskodawca sprzedał nakłady na budowę przedmiotowego pawilonu handlowego wraz z cesją umowy dzierżawy gruntu za łączną cenę 80.000zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychód lub dochód uzyskany z odpłatnego zbycia nakładów poniesionych na budowę pawilonu handlowego będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt poniesienia nakładów nie był traktowany w kategorii nabycia bądź powstania nowych składników majątku trwałego związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, w związku z powyższym nie zostały one uwidocznione w postaci składników figurujących w ewidencji środków trwałych. Innymi słowy, Wnioskodawca wraz z żoną potraktowali poniesione nakłady jako nakłady na powiększenie majątku osobistego, na co pozwalał obowiązujący stan prawny, który to nie nakładał obowiązku wprowadzania do ewidencji środków trwałych składników majątku osobistego wykorzystywanego na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpłatne zbycie poniesionych nakładów na budowę pawilonu handlowego, które zostały zaliczone do składników majątku osobistego Wnioskodawcy i jego żony jest czynnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zauważa iż w momencie faktycznego poniesienia nakładów na budowę pawilonu handlowego tj. w 1996 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawiała wątpliwości, iż zbycie nakładów jest czynnością neutralną w aspekcie podatkowym, to kolejne jej nowelizacje i nieprecyzyjność użytych sformułowań nasuwają wątpliwości. Jednakże zmiana przepisów prawa podatkowego nie może zmieniać praw nabytych i wpływać niekorzystnie na sposób rozporządzania majątkiem osobistym podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
  

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych). Decydujące znaczenie ma funkcjonalne powiązanie tego składnika majątkowego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, w 1992 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną zawarł umowę dzierżawy części niezabudowanej działki gruntu, na którym Stowarzyszenie (którego Wnioskodawca oraz jego żona byli członkami), jako inwestor realizowało inwestycję finansowaną ze składek członków Stowarzyszenia. W zamian za poniesione na rzecz Stowarzyszenia wydatki finansowe, Wnioskodawca wraz z żoną uzyskali prawo do użytkowania wskazanego i wydzielonego pawilonu handlowego o powierzchni 9 m², bez przeniesienia prawa własności do pawilonu, właścicielem pawilonu handlowego pozostaje Gmina X. Przedmiotowy pawilon nie jest budynkiem, budowlą trwale związaną z gruntem. Pawilon handlowy (stoisko handlowe) wykorzystywany był przez żonę Wnioskodawcy w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Odnosząc interpretowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do stanu faktycznego opisanego we wniosku, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie składnika majątkowego stanowiącego przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowy składnik wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec tego sprzedaż przedmiotowych „nakładów” nie powoduje dla Wnioskodawcy powstania przychodu do opodatkowania.

Jednakże, nie można zgodzić się z argumentacją przedstawioną we wniosku, że przychód po stronie Wnioskodawcy nie powstanie z uwagi na treść art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem wskazano, w sytuacji gdy przedmiotem sprzedaży jest składnik majątku wspólnego małżonków, wykorzystywany przez jednego z nich w działalności gospodarczej, podstawą określenia przychodu jest art. 14 ustawy i przychód ten powstaje wyłącznie u tego z małżonków, który składnik ten wykorzystywał w działalności gospodarczej.

Ze względu na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako występującego z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.