INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2008 r. (data wpływu 17 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług w zakresie najmu samochodów osobowych celem ich dalszej odsprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług w zakresie najmu samochodów osobowych celem ich dalszej odsprzedaży.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem zajmującym się sprzedażą, serwisem oraz naprawą samochodów, w tym naprawą gwarancyjną na zlecenie gwaranta. W związku ze świadczeniem napraw gwarancyjnych sprzedawanych samochodów ma podpisaną umowę z firmą, która obsługuje wszystkie zdarzenia, które są udziałem samochodów będących na gwarancji, w tym m. in. holowanie i udostępnianie samochodu zastępczego. Firma obsługująca zdarzenie objęte gwarancją, fakturuje za wykonanie usługi na Spółkę (w tym za wynajem samochodów osobowych udostępnionych klientom). Spółka zaś fakturuje powyższe zakupione usługi na gwaranta. Ponadto, w celu zachowania wysokich standardów obsługi klienta oraz w trosce o zachowanie przychodów Spółka udostępnia klientom samochody zastępcze, fakturując ich wynajem. Samochody te udostępniane są w sytuacji, gdy naprawa musi trwać dłużej, a klient jest zainteresowany takim samochodem. Zdarza się , że Spółka nie dysponuje taką liczbą samochodów, aby zapewnić klientom samochód zastępczy. W takich sytuacjach Spółka wynajmuje samochody od innych firm, celem przekazania go klientom. Wynajem samochodów fakturowany jest na Spółkę, następnie Spółka fakturuje usługę wynajmu na podmiot, który korzysta z samochodu. W sytuacji, gdy wynajmowanym samochodem jest samochód osobowy, działając na podstawie art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług Spółka koryguje podatek naliczony do wysokości 60% kwoty podatku naliczonego wykazanego w fakturze. Następnie fakturując wynajem na klienta korzystającego z powyższego samochodu bądź gwaranta, Spółka obciąża całą kwotą podatku należnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy odsprzedaży usługi wynajmu samochodu osobowego na gwaranta, bądź inny podmiot korzystający z samochodu, podatek naliczony zawarty w fakturze zakupu usługi najmu tego samochodu należy ograniczyć do wysokości 60%...

Zdaniem Wnioskodawcy ograniczenie odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, nie dotyczy sytuacji, gdy Spółka odsprzedaje usługę najmu samochodu osobowego. Ograniczenie odliczenia do wysokości 60% kwoty podatku naliczonego od kwoty płatności za najem dotyczy ostatecznych konsumentów, czyli podmiotów faktycznie użytkujących samochody osobowe. Wynajem samochodu zastępczego w celu udostępnienia go klientowi, nie spełnia wymogu użytkowania tego samochodu przez Spółkę. Użytkującym jest klient i tylko on ogranicza naliczony do wysokości 60% naliczonego w fakturze VAT. Mając powyższe na uwadze Spółce przysługuje prawo do pomniejszenia podatku należnego o cały podatek naliczony zawarty w fakturze zakupu wynajmu samochodu osobowego zastępczego, który następnie jest wynajmowany kolejnemu podmiotowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86 ust. 7 cyt. ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Natomiast art. 86 ust. 3 odwołuje się do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m. in.: 1.„korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, 2.„korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, 3. „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż Wnioskodawca m. in. świadczy usługi wynajmu samochodów osobowych i innych pojazdów o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, wykorzystując w tym celu zarówno samochody stanowiące własność Spółki, jak i samochody, które wynajmuje od kontrahentów.

Zatem, w opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 86 ust. 7 cyt. ustawy, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa „użytkować” wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych, co wskazuje, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych, o ile oczywiście przedmiotowe nabycie usług będzie związane ze sprzedażą opodatkowaną, poniesione wydatki można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i nie zachodzą inne wyłączenia określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej -powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.