INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 08 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura 09 maja 2008r.), uzupełnionym w dniu 25 lipca 2008r. oraz 08 sierpnia 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 maja 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości.W związku z brakami formalnymi pismami z dnia 16 lipca 2008r. Znak: IBPB2/415-887/08/MM oraz z dnia 29 lipca 2008r. Znak: IBPB2/415-887/08/MM wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 25 lipca 2008r. i w dniu 08 sierpnia 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 04 lutego 2008r. wnioskodawczyni wraz z mężem znieśli współwłasność i stali się właścicielami domu. Dom otrzymali od babci na podstawie umowy darowizny z dnia 3 listopada 1994r. (umowa o dożywocie). Dnia 08 sierpnia 1997r. babcia zmarła. Małżonkowie nigdy nie zamieszkiwali w tym domu, a to dlatego, że posiadają dom po rodzicach wnioskodawczyni, w którym mieszkają. Dom po babci jest stary, zaniedbany dlatego chcą go sprzedać. Notariusz poinformował ich, że jeśli przed upływem 5 lat go sprzedają, to muszą zapłacić 19% podatek. Jeżeli natomiast zameldują się w tym budynku to już po roku czasu mogą go sprzedać bez podatku. Wnioskodawczyni podkreśla, że czuje się cały czas właścicielką, a zwłaszcza po śmierci babci. Wobec zaistniałej sytuacji wnioskodawczyni pyta czy data śmierci babci (08 sierpnia 1997r.) nie jest datą, od której powinno liczyć się, że są właścicielami (art. 10 ust. 1 pkt 8). Licząc od śmierci babci wspólnie z mężem właścicielami są już od ponad 10 lat. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że budynek jest nieduży, o wartości 56.000 zł. Pieniądze z ewentualnej sprzedaży domu małżonkowie chcieliby przeznaczyć na remont domu, w którym obecnie mieszkają.

W odpowiedzi na wezwanie wnioskodawczyni doprecyzowała przedstawione zdarzenie przyszłe wyjaśniając, że na podstawie umowy zawartej w 1994r. w umowie dożywocia nabyła z mężem 3/8 nieruchomości (tj. od babci). Umowa dożywocia spisana była 29 sierpnia 1994r. Na podstawie umowy darowizny z dnia 03 listopada 1994r. otrzymała 1/8 nieruchomości (od matki wnioskodawczyni), która z kolei udział ten otrzymała po zmarłym ojcu.Wnioskodawczyni nadmieniła, że po zniesieniu współwłasności nic się nie zmieniło, wszystko pozostało tak, jak kiedyś było podzielone. Oddzielający płot i mur stoją tak jak stały 70 lat temu w tych samych granicach. Nie zmieniły się też wartości działek, oprócz tego, że obecni właściciele swoją część wyremontowali po jego kupnie, a część wnioskodawczyni została taka jaką otrzymali. Nikt nigdy nie ingerował w gospodarowanie drugiego. Przez podział i zniesienie współwłasności małżonkowie nie otrzymali nic więcej poza tym, co już posiadali. Wnioskodawczyni wyjaśnia, że pisząc właściciele miała na myśli sąsiadów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedając w tym roku budynek należy zapłacić podatek...
2. Jakie kryteria trzeba spełnić, żeby podatku nie płacić...
3. Czy wnioskodawczyni z mężem byli przez te wszystkie lata (od 1994r.) właścicielami nieruchomości, czy nie...
   
   

Zdaniem wnioskodawczyni otrzymując coś w darowiźnie lub w spadku jest się tego właścicielem zwłaszcza, że od śmierci babci (1997r.) to wnioskodawczyni z mężem dbali o posiadłość, płacili podatek od tej nieruchomości i inne świadczenia na niej spoczywające (energię, wodę), dbali o ogródki. Dla wnioskodawczyni jest oczywiste to, że jest to jej własność.Przeprowadzając sprawę o zniesienie współwłasności wnioskodawczyni chodziło o to aby nie figurować w księgach wieczystych z kimś, kto kupił od dawnych właścicieli ich budynek. Osiągając porozumienie notarialnie bez jakichkolwiek roszczeń przeprowadzono zniesienie współwłasności. Dlatego wnioskodawczyni uważa, że sprzedając ten budynek w 2008r. nie powinna płacić podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłem przychodu jest – z zastrzeżeniem ust. 2 – odpłatne zbycie m.in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Od 1 stycznia 2007r. zmieniły się zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości. Jednakże zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006r. Nr 217, poz. 1588) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006r., stosuje się zasady określone w w/w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007r.Istotne z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zatem ustalenie momentu nabycia, aby określić, brzmienie której ustawy należy stosować.

Na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli w 1994r. udział wynoszący 1/2 do nieruchomości. Udział ten nabyli w następujący sposób:

• na podstawie umowy dożywocia z dnia 29 sierpnia 1994r. w wysokości 3/8,
• na podstawie umowy darowizny z dnia 03 listopada 1994r. w wysokości 1/8.

Stosownie do art. 908 § 1 z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie. Z chwilą zawarcia umowy dożywocia w formie aktu notarialnego nabywca staje się właścicielem nieruchomości. Umowa dożywocia jest zatem jedną z form nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.W świetle art. 888 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.Na podstawie umowy darowizny dochodzi do przeniesienia (nieodpłatnie) własności, zatem darowiznę również należy uznać za formę nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z dalszej analizy złożonego wniosku wynika, że w 2008r. miało miejsce zniesienie współwłasności w wyniku, którego nastąpił podział przedmiotowej nieruchomości, w ten sposób, że małżonkowie stali się wyłącznymi właścicielami swojej części nieruchomości. Zgodnie z art. 195 ww. ustawy Kodeks cywilny, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy – o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego, każdy z współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności.Zniesienie współwłasności to fizyczny podział rzeczy wspólnej, polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej rzeczy wspólnej, a wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. Jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.W przedmiotowej sprawie jak wskazuje we wniosku wnioskodawczyni udział w nieruchomości wnioskodawczyni i jej męża nie uległ powiększeniu w wyniku zniesienia współwłasności, tym samym nie nastąpiło dodatkowe przysporzenie majątkowe.Mając na uwadze powyższe ustalenia należy stwierdzić, że wnioskodawczyni wraz z mężem są właścicielami swojej części nieruchomości od 1994r., dlatego jej sprzedaż zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 nie będzie stanowić źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu, ponieważ od nabycia upłynęło ponad 5 lat.

Z tej przyczyny stanowisko wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Do uzupełnienia wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.