INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2008 r. (data wpływu: 9 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów budowlanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów budowlanych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 1983 Wnioskodawczyni nabyła działkę rzemieślniczą, na której wybudowała warsztat, służący do prowadzonej działalności gospodarczej (obróbka skrawaniem). W roku 1988 Wnioskodawczyni wydzierżawiła grunty sąsiadujące z działką rzemieślniczą. Ww. grunty zostały zakupione w roku 1991. Przełom gospodarczy w latach 90-tych spowodował niewypłacalność firm, z którymi Zainteresowana kooperowała. W związku z powyższym Wnioskodawczyni zakończyła działalność gospodarczą.

W związku ze zmianą planów urbanistycznych w gminie O. w roku 1989 Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o ujęcie w planach zagospodarowania przestrzennego wyłączonej części na działki z przeznaczeniem pod zabudowę. W roku 1999 Zainteresowana otrzymała z gminy odpowiedź, iż wniosek został w pełni uwzględniony. W roku 2007 Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki, od których odprowadziła podatek do urzędu skarbowego w wysokości 22%.

Zainteresowana powołuje się na sentencję wyroku: „Sprzedaży kilku lub więcej działek budowlanych, jeśli stanowią one majątek osobisty podatnika i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można uznać za taką działalność. Czynność ta nie wiąże się bowiem z uzyskaniem stałego dochodu” – wyrok NSA w Warszawie z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/06.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Dlaczego Wnioskodawczyni traktowana jest przez urząd skarbowy jako podatnik podatku VAT prowadzący działalność gospodarczą...

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek VAT został pobrany niesłusznie.

Z wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 830/06, wynika, że kluczowym elementem jest ustalenie, jakie zamiary miała osoba kupująca grunt. Ponieważ sprzedaż majątku prywatnego nabytego w celu wykorzystywania go na własne potrzeby nie podlega VAT, nie ma znaczenia to, czy działkę sprzedano kilku, czy kilkunastu nabywcom.

NSA w wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt. FSK 603/6, podkreślił, że nie można opodatkować sprzedaż kilku działek tylko wtedy, gdy zamiar sprzedaży pojawi się już w momencie ich nabycia, nie zaś w momencie podziału geodezyjnego jednej nieruchomości gruntowej na kilka mniejszych. Chodzi tu o sytuację, gdy grunt kupiono świadomie, w celu jego odsprzedaży różnym nabywcom. Sąd wyraźnie zaznaczył, że przez pojęcie handel należy rozumieć przeprowadzenie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. W ten sposób opodatkowaniu podlega chociażby jednorazowo, czynność spełniająca kryteria zaliczenia jej do tak rozumianego pojęcia handlu, czyli zrealizowania w formie zorganizowanej sprzedaży towaru, poprzedzonej zakupem dokonanym w celu odsprzedaży, wskazująca na zamiar jej kontynuacji w tej formie. Warunkiem uznania danej osoby za podatnika jest jej stałe zaangażowanie w prowadzoną działalność gospodarczą. Tym samym uzasadnione jest twierdzenie, że nie jest podatnikiem podatku VAT osoba fizyczna zaangażowana w dostawę towaru tylko sporadycznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie powyższych przepisów, stwierdzić należy, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt. 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Z przedstawionych przez Wnioskodawczynię informacji wynika, iż w roku 1983 nabyła ona działkę rzemieślniczą, na której wybudowała warsztat, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W roku 1988 Zainteresowana wydzierżawiła grunty, które zakupiła w roku 1991. W latach 90-tych Wnioskodawczyni zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. W związku ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego Zainteresowana wystąpiła z wnioskiem do Gminy o przekwalifikowanie wyłączonej części gruntu na działki z przeznaczaniem pod zabudowę. W roku 2007 Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki i odprowadziła do urzędu skarbowego podatek VAT w wysokości 22%.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dostawa gruntów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu stawką 22%. Podatnik dokonujący dostawy przedmiotowych działek nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt. 9, zgodnie z którym zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Przedmiotowe grunty były wykorzystywane w działalności gospodarczej, następnie – na wniosek Zainteresowanej – nastąpiło przekwalifikowanie przez Gminę gruntów na działki budowlane.

Do dnia 31 grudnia 2007 r., w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnieni od podatku byli podatnicy, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10.000 euro. Natomiast, w przypadku podatników rozpoczynających wykonywanie czynności określonych w art. 5, w trakcie roku podatkowego, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczyła w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży kwotę określoną w ust. 1 (art. 113 ust. 9).

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ww. ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i ust. 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Uwzględniając przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy stwierdza się, że sprzedaż działek przeznaczonych pod zabudowę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 22%. Tym samym, na Wnioskodawczyni spoczywał obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług od przedmiotowej dostawy.

Tutejszy Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawczynię wyroki sądów są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie opodatkowania dostawy gruntów budowlanych. Kwestia dotycząca stanu faktycznego w zakresie opodatkowania opłaty od wzrostu wartości gruntu została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji nr ILPP1/443-576/08-3/AK z dnia 8 września 2008 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.