INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 11 czerwca 2008r.), uzupełnionym w dniu 05 sierpnia 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie Spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wierzytelności nieściągalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2008r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie Spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wierzytelności nieściągalnych.
Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 25 lipca 2008r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 05 sierpnia 2008r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W sierpniu 2003r. Spółka wykonywała usługi transportowe na rzecz spółki z o.o. Za wykonane usługi wystawiła 3 faktury VAT:

• z dnia 16 sierpnia 2003r. na kwotę 17.141,50 zł (VAT 22% 3.091,00 zł),
• z dnia 23 sierpnia 2003r. na kwotę 7.137,00 zł (VAT 22% 1.287,00 zł),
• z dnia 27 sierpnia 2003r. na kwotę 1.372,50 zł (VAT 22% 247,50 zł).
  
  

W tych też dniach faktury zostały zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód do opodatkowania, jak również wykazane w deklaracji VAT-7 jako obrót opodatkowany podatkiem należnym. Termin zapłaty ww. faktur minął po 14 dniach od daty ich wystawienia. Po uprzednich ponagleniach, w związku z nieotrzymaniem płatności za wykonane usługi, Spółka wniosła sprawę do Sądu w dniu 28 października 2003r.
Po otrzymaniu prawomocnego wyroku, wniosła sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego. Jednakże w trakcie toczącego się postępowania okazało się, że nie uzyska wnioskowanej należności, ponieważ dłużnik – spółka z o.o. nie posiada majątku ruchomego, do którego można by wdrożyć skuteczną egzekucję i w 2007r. otrzymała informację z Sądu o umorzeniu postępowania wobec dłużnika, który dokonał w trakcie toczącego się postępowania zaprzestania prowadzenia działalności i likwidacji firmy.
Pomiędzy Spółką cywilną a spółka z o. o. nie zachodzą powiązania rodzinne, kapitałowe, majątkowe, jak również ze stosunku pracy. Spółka nie dokonała również korekty podatku należnego zgodnie z przepisem art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowe należności nigdy nie zostały odpisane jako nieściągalne. Wierzytelności nie zostały uregulowane w jakiejkolwiek formie ani nie zostały zbyte.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy na dzień otrzymania z Sądu decyzji w dniu 27 grudnia 2007r. w sprawie umorzenia postępowania wobec spółki z o.o. Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów kwotę netto wynikającą z wystawionych przez nią faktur i zaewidencjonowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychód, od którego został odprowadzony podatek...

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ Spółka nie może ściągnąć należności oraz będąc w posiadaniu dokumentu o zakończeniu i umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika – spółki z o. o., ma prawo do zmniejszenia przychodu lub zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu należności brutto (nie będzie mogła skorzystać z prawa do korekty podatku należnego – dłużnik zlikwidował działalność) wynikających z wystawionych przez Spółkę faktur.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie dwóch warunków:

• w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,
• nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. To oznacza, iż żaden inny dokument, niż wymienione powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.
Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 23 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, terminem "postanowienie o nieściągalności" oznacza postanowienia wydawane przez organy egzekucyjne, których treść nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania.
Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Wobec tego podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, iż podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.
Aby zatem wierzytelność mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i w efekcie uznanie jej za nieściągalną.
Mając na względzie opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący stan prawny, stwierdzić należy, iż w przypadku gdy wierzytelność została zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jej nieściągalność zostanie udokumentowana postanowieniem organu egzekucyjnego, z którego wynikać będzie fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, to wierzytelność ta będzie mogła stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jednakże wyłącznie w kwocie netto (tj. kwocie pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług), zgodnie z cyt. przepisami art. 14 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 20 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym wierzytelność nieściągalną można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym jej nieściągalność została udokumentowana.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Cywila, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Do wniosku Spółka Cywilna dołączyła plik dokumentów (ich kserokopie). Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.