INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2008 r. (data wpływu 2 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na zakup samochodu, który następnie został skradziony - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na zakup samochodu, który następnie został skradziony.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 kwietnia 2008 r., od osoby fizycznej, zakupił Pan w Niemczech samochód osobowy AUDI A6. Samochód zakupiony został na podstawie umowy kupna/sprzedaży, z zamiarem wykorzystywania go w działalności gospodarczej. Zaznacza Pan, iż samochód był w idealnym stanie, posiadał fabrycznie zamontowany alarm. W dniu 19 kwietnia 2008 r. wykupił Pan tablice rejestracyjne oraz ubezpieczenie na 7 dni. Po powrocie do kraju samochód zostawiony został przy domu na zamkniętej, oświetlonej nocą posesji. W związku z wcześniej zaplanowanym wyjazdem służbowym, formalności związane z odprawą samochodu odłożone zostały do momentu powrotu z podróży służbowej. Przed tym wyjazdem zrobiony został przegląd techniczny zakupionego pojazdu oraz dokonał Pan obowiązkowego ubezpieczenia OC. Ubezpieczenie AC, z uwagi na konieczność przerejestrowania auta, nie zostało opłacone. Samochód został skradziony. Świadkiem tego zdarzenia był syn, który ścigając złodziei o kradzieży poinformował pierwszy napotkany patrol policji. Również kradzież pojazdu zgłoszona została policji przez Pana córkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z zakupem samochodu niezarejestrowanego i nieubezpieczonego ubezpieczeniem AC, który został następnie skradziony...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż samochód zakupiony został z zamiarem wykorzystywania go w prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przez pojęcie „zachować" należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Zgodnie za art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wydatków na: nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Pojęcie środków trwałych zdefiniowane zostało w art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącym, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Istnieją również dwie możliwości bezpośredniego zaliczenia wydatków na zakup skradzionego majątku do kosztów uzyskania przychodów:

1. art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
2. przewidywany okres używania składników majątku wykorzystywanych w prowadzonej działalności jest krótszy niż rok.

W obu tych sytuacjach musi istnieć jednak, wymagany przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a prowadzoną działalnością gospodarczą, przejawiający się wykorzystywaniem składnika majątku w tej działalności.

W przedmiotowej sprawie zapytanie dotyczy samochód, który nie był w działalności wykorzystywany. W złożonym wniosku wskazuje Pan bowiem, iż przedmiotowy samochód został dopiero sprowadzony.

Zatem - pomimo twierdzenia Pana, że nabyty on został na potrzeby działalności - należy stwierdzić, iż wydatek na zakup samochodu nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ani w formie odpisów amortyzacyjnych, ani też bezpośrednio.

Niezależnie od powyższego, rozpatrując złożony wniosek, rozważyć należy także możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku utraty składnika majątku.

Wśród wymienionych przez ustawodawcę wydatków nieuznanych za koszt uzyskania przychodu w art. 23 ust. 1 pkt 5 są zawarte unormowania, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Ponadto w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Jedynie te dwa przypadki ustawodawca enumeratywnie wymienia jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. W pozostałych sytuacjach strata mogłaby więc być kosztem.

Jednakże należy zaznaczyć, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, trzeba interpretować łącznie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 5 tejże ustawy i wyprowadzać wniosek, iż straty mogą dotyczyć wyłącznie tych samochodów, które służyły działalności gospodarczej.

Jak już uprzednio stwierdzono, samochód, o którym mowa we wniosku, nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, a więc nie mógł stanowić środka trwałego.

Wobec tego, stwierdzić należy, iż w sytuacji opisanej we wniosku, brak jest możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup samochodu, który następnie został skradziony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.