INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2008 r. (data wpływu 20 maja 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 23 czerwca oraz z dnia 11 lipca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów niezbędnych do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismam z dnia 23 czerwca oraz z dnia 11 lipca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów niezbędnych do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka nie będąc pośrednikiem, dokonuje dostaw towarów (suszonej śliwki kalifornijskiej) do państw Unii Europejskiej w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Wywóz towarów zlecany jest spedytorowi, gdyż Spółka nie posiada własnych środków transportu. Posiadanymi przez Spółkę dokumentami są:

• CMR lub oświadczenie spedytora o dostarczeniu towaru do klienta,
• kopia faktury sprzedaży,
• parking list (specyfikacja),
• potwierdzenie zapłaty,
• koszty frachtu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy posiadane przez Spółkę dokumenty są wystarczające do zastosowania stawki 0% w podatku od towarów i usług przy WDT...

Zdaniem Wnioskodawcy posiadane dokumenty upoważniają Spółkę do zastosowania stawki podatku 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Według art. 42 ust. 3 powołanej ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

• z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3 - 5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z przepisów wynika, iż regulacje dotyczące dokumentowania wywozu towarów w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów akcentują charakter dowodowy wskazanych w nich dokumentów. Wskazać należy, iż dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 pkt 1 - 2 ustawy, ze względu na ich ustaloną przepisami prawa formę, potwierdzają w sposób jednoznaczny zarówno tożsamość towarów będących przedmiotem transakcji i wywozu, podmioty będące stronami wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak również fakt dokonania wywozu towarów. Z tego względu nie mogą one zostać zastąpione innymi dokumentami.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów nie precyzuje, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany jak i nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Ustawodawca nie zawarł w przepisach ustawy szczególnych unormowań, którym miałyby podlegać dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962 r. (Dz. U. z 1962r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), zwanej dalej konwencją CMR. Zgodnie z art. 4 Konwencji CMR dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom konwencji CMR.

Tym samym nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Zatem dokumentem przewozowym może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia (do nabywcy) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednocześnie ustawodawca stworzył możliwość „dodatkowego” udowodnienia dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji, gdy posiadane przez podatnika dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 - 5 ustawy o podatku od towarów i usług, nie dają jednoznacznego potwierdzenia wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju. W takim bowiem przypadku dokumentami mogą być również inne, przykładowo wymienione w art. 42 ust. 11 ww. ustawy, które pełnią funkcję dokumentów uzupełniających.

Istotne jest posiadanie dokumentu wystawionego i podpisanego przez przewoźnika, który łącznie z kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentami pomocniczymi wymienionymi w ust. 11 (których katalog jest otwarty), posiadają moc dowodową potwierdzającą wykonanie czynności wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jeśli dostawca posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3, które jednoznacznie potwierdzają fakt dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, wówczas z mocy prawa dostawcy przysługuje prawo do zastosowania stawki 0%.

Jeżeli jednak dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do kontrahenta wspólnotowego dopuszczalne jest, ale tylko w charakterze dowodów uzupełniających, powołanie się na inne dokumenty (przykładowo wskazane w powołanych wyżej przepisach) celem nie budzącego wątpliwości potwierdzenia tego faktu.

W świetle powyższego, należy uznać, że posiadany przez Spółkę dokument przewozowy np. CMR (uzupełniony ewentualnie o oświadczenie przewoźnika o dostarczeniu towaru do klienta), kopie faktur sprzedaży, specyfikacje, jak i koszty frachtu oraz potwierdzenie zapłaty stanowią wystarczające dowody, określone w art. 42 ust. 3 i ust. 11, potwierdzające wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy jednak zauważyć, że w przypadku dysponowania przez Wnioskodawcę jedynie oświadczeniem przewoźnika o dostarczeniu towaru do klienta, nie może ono zastąpić dokumentu przewozowego, w konsekwencji nie ma wówczas podstaw do zastosowania przedmiotowej preferencji, mimo posiadana pozostałych niezbędnych dokumentów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.