INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki S.A., przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 02 czerwca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty na podstawie wyroku sądowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek wypadku w pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty na podstawie wyroku sądowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek wypadku w pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego Wydział Pracy, Kopalnia została zobowiązana do wypłaty na rzecz poszkodowanego w wypadku w pracy pracownika, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W wyniku wypadku w pracy pracownik doznał urazowej amputacji lewego uda oraz zmiażdżenia i oskalpowania prawej kończyny dolnej. Pracownik jest obecnie rencistą.W wyroku sądowym użyto słowa „zadośćuczynienie”, natomiast w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych słowa „odszkodowanie”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zadośćuczynienie za doznane krzywdy w wyniku wypadku w pracy przyznane na podstawie wyroku sądowego jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, „zadośćuczynienie” za doznane krzywdy na skutek wypadku w pracy przyznane wyrokiem sądowym podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b.

W myśl art. 445 par. 1 Kodeksu cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może poszkodowanemu przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Szkoda majątkowa zachodzi wówczas, gdy pewne zdarzenie wywołuje reperkusje w majątku uprawnionego. Naprawienie szkody następuje przez wypłatę odszkodowania.

Zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 par. 1 Kodeksu cywilnego jest sposobem wyrównania szkody niemajątkowej, tzn. krzywdy.

W związku z powyższym każde świadczenie za doznaną krzywdę jest odszkodowaniem podlegającym zwolnieniu zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż sąd okręgowy zasądził na rzecz poszkodowanego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na skutek wypadku w pracy.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 ww. Kodeksu).

Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa (art. 444 § 3 ww. Kodeksu).

Przepis art. 445 § 1 ww. Kodeksu cywilnego stanowi, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz ww. przepisy prawa należy stwierdzić, iż kwoty pieniężne z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przyznane wyrokiem Sądu na podstawie art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego mają charakter odszkodowawczy. Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody (zadośćuczynienie szkody niemajątkowej, odszkodowanie szkody majątkowej). Zadośćuczynienie i odszkodowanie ma służyć naprawieniu uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych.

W konsekwencji, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w tym wyroku.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.