INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej G., przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2008r. (data wpływu 18 czerwca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący osobą prawną, prowadzący od kilku lat aktywną działalność gospodarczą opodatkowaną podstawową stawką VAT i deklarującą regularnie nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym, w związku z planowaną reorganizacją rozważa możliwość zaistnienia następującej sytuacji: Wnioskodawca likwiduje działalność i w deklaracji za ostatni miesiąc:

1. nie wykazuje w ogóle podatku należnego z uwagi na niewykonywanie w tymże miesiącu czynności opodatkowanych VAT;
2. wykazuje podatek naliczony do zwrotu na rachunek bankowy; zakupy których dotyczy podatek naliczony są związane z wykonywaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w takiej sytuacji Wnioskodawca ma prawo do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji przysługuje bezpośredni zwrot podatku na rachunek bankowy. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podatkowych, podatnikowi wykonującemu samodzielnie działalność gospodarczą przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem niektórych przypadków określonych w tejże ustawie. Dalej w ustępach: 10, 11, 12, 16 i 18 cyt. artykułu zostały wskazane okresy, w których obniżenie może nastąpić. Jeżeli jednak w tych okresach podatnik nie wykonał czynności opodatkowanych kwotę podatku naliczonego przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy – art. 86 ust. 19 cyt. ustawy. Z kolei w art. 87 została uregulowana kwestia wyboru przez podatnika rozliczenia podatku VAT, gdy kwota podatku naliczonego jest wyższa od kwoty podatku należnego wykazanego w deklaracji VAT za dany miesiąc. W tej sytuacji podatnik ma prawo:
- do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy,
- zwrotu różnicy na rachunek bankowy, na określonych szczegółowo zasadach.

Podstawą rozstrzygnięcia poza obowiązującą ustawą jest VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977r. (Dz. U. DE L 7145.1) w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiaru podatkowego (77/388/EEC), zastąpiona z dnia 1 stycznia 2007 roku Dyrektywą Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku . VI Dyrektywa, a obecnie Dyrektywa 2006/112/WE określa najważniejsze elementy konstrukcyjne podatku VAT. W przypadku sprzeczności prawa krajowego z jej postanowieniami, Dyrektywa ma pierwszeństwo w zakresie zasad rozliczania podatku VAT przed prawem krajowym. Konsekwencją powyższego jest konieczność stosowania dyrektywy 2006/112/WE przy interpretacji krajowych regulacji dotyczących podatku VAT, tj. pro wspólnotowej wykładni przepisów krajowych.

Kierując się zasadą supremacji prawa wspólnotowego należy wskazać, że zgodnie z postanowieniami Dyrektywy 2006/112/WE najważniejszą cechą podatku od wartości dodanej jest zasada neutralności podatku dla podatników, której realizacja polega na umożliwieniu podatnikowi prawa do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług, związanych z jego działalnością gospodarczą. Neutralność podatku od towarów i usług dla podatnika jest tak znacząca, że przepisy krajowe nie mogą wymagać spełnienia przez niego dodatkowych warunków w celu uzyskania zwrotu podatku. Takie rozumienie zasady neutralności podkreślą orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Z orzecznictwa konsekwentnie wynika, że prawo do odliczenia podatku w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. W wyroku ETS w sprawie 50/87 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej stwierdziła, ze „system odliczeń podatku naliczonego, którego zasady określone są w art. 17-20, ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu, z prawa do odliczeń należy korzystać niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostaw towarów i usług”. Zatem jeśli w prawie wspólnotowym brak regulacji pozwalającej wprost na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane.

Prawo do zwrotu podatku VAT przysługuje także podmiotom, które nie wykonują żadnej sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym, a nawet podmiotom, które w ogóle nie wykonywały czynności podatkowych (orzeczenie ETS sprawa C-110/04 oraz C-268/83 jak również C-400/98). Także zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie III SA/Wa 599/07 z dnia 30 października 2007r. podatnicy, którzy kończąc działalność gospodarczą wykazali w deklaracji składanej za ostatni okres rozliczeniowy nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym i żądali zwrotu na rachunek bankowy, a jednocześnie nie wykonali w tym okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych VAT, mają prawo do zwrotu podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę, albo za następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 10 i 11 ustawy). Natomiast w myśl postanowień art. 87 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Przyjęta w tym przepisie kolejność uprawnień podatnika nie decyduje o pierwszeństwie w ich stosowaniu. Uprawnienia te mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta. Jedynie w sytuacji, gdy podatnik w okresie rozliczeniowym (wskazanym w art. 86 ust. 10, 11, 12, 18) nie wykonał czynności opodatkowanych, jest zobligowany kwotę podatku naliczonego za ten okres, przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 86 ust. 19 ustawy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w miesiącu, za który składana będzie deklaracja VAT-7 Wnioskodawca nie wykaże w ogóle podatku należnego z uwagi na niewykonywanie w tymże okresie czynności opodatkowanych VAT, natomiast wykaże podatek naliczony do zwrotu na rachunek bankowy; zakupy których dotyczy podatek naliczony są związane z wykonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą opodatkowaną.W świetle powołanych wyżej przepisów oznacza to, iż w sytuacji gdy w deklaracji nie zostanie wykazana sprzedaż podlegająca opodatkowaniu, nie będzie Wnioskodawcy przysługiwało prawo ubiegania się o zwrot bezpośredni podatku VAT. Ustawodawca wyraźnie wyłączył bowiem uprawnienie do żądania zwrotu podatku naliczonego na rachunek bankowy przy braku realizacji czynności opodatkowanych. Zwrot bezpośredni podatku na rachunek bankowy podatnika przysługuje wyłącznie w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym Wnioskodawca dokona czynności opodatkowanych i wystąpi nadwyżka podatku naliczonego nad należnym.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Spółkę we wniosku orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (w sprawach: 50/87, C-110/04, C-268/83, C-400/98) tut. organ pragnie zauważyć, iż orzeczenia te nie zostały wydane w podobnym do przedmiotowej sprawy stanie faktycznym, w szczególności:

• wyrok w prawie C-50/87 dotyczy kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z budową lub zakupem budynku przeznaczonego na wynajem;
• wyrok 400/98 w sprawie zapadł w kwestii prawa do odliczenia podatku od transakcji przeprowadzonych w celu realizacji zaplanowanej działalności gospodarczej;
• wyrok w sprawie C-268/83 dotyczy natomiast kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych przed faktycznym wykorzystaniem nieruchomości i wydatków poniesionych w trakcie ich użytkowania;
• z kolei wyrok w sprawie C-110/94 dotyczy określenia niezbędnego wymogu powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego (zauważa się, iż Wnioskodawca błędnie powołał sygnaturę niniejszego wyroku).

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż orzeczenia te nie mają wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.
Tut. organ pragnie tutaj również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej). Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa.Zauważa się też, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Zatem bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy jest również powołany przez Wnioskodawcę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2007r., sygn. akt III SA/Wa 599/07.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.