INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2008 r. (data wpływu 17.07.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT marża dla usług organizowania kolonii dla dzieci i młodzieży - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.07.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT marża dla usług organizowania kolonii dla dzieci i młodzieży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi biuro turystyczne zajmujące się organizowaniem imprez turystycznych. Organizuje również kolonie dla dzieci i młodzieży. Organizacja tych kolonii polega na zorganizowaniu wypoczynku poprzez nabywanie od innych podatników usług transportu, zakwaterowania i wyżywienia, zapewnieniu wychowawców kolonijnych, opieki medycznej, zgłoszeniu danej kolonii do miejscowego Kuratorium Oświaty.

Zgodnie z odpowiedzią z Urzędu Statystycznego usługi tego typu mieszczą się w klasyfikacji PKWiU 55.23 - usługi krótkotrwałego zakwaterowania pozostałe; 55.23.11-00.00 - usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci. Strona prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii, na podstawie dokumentów, z których owe kwoty wynikają. Do ww. usług Strona stosuje procedurę opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 119 ustawy o podatku VAT i stosuje stawkę 7% podatku zgodnie z poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy prawidłowe jest stosowanie do opisanych usług organizowania kolonii dla dzieci i młodzieży procedury opodatkowania marży zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług oraz zastosowanie stawki VAT 7%...

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest opodatkowanie opisanych usług organizowania kolonii zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarowi usług oraz właściwe jest zastosowanie stawki 7%. Procedurę szczególną przewidzianą w art. 119 stosuje się do usług turystycznych.

Można dojść do wniosku, że pojęcie usług turystycznych w zasadzie odpowiada usługom organizowania wycieczek z kompleksowym programem imprez - symbol PKWiU 63.30.11. Niemniej żaden z przepisów ustawy VAT nie definiuje pojęcia „usługi turystyki”.

W związku z tym należy przyjąć że „usługi turystyczne” są to tego rodzaju usługi, które niewątpliwie w potocznym rozumieniu tego słowa i powszechnym odczuciu są usługami turystycznymi (słownikowa definicja turystyki - organizowane zbiorowo wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania, mające cele krajoznawcze lub zdrowotne). Można odnieść się również do definicji z ustawy o usługach turystycznych, zgodnie z tą ustawą usługi turystyczne to usługi przewodnickie, hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Tak więc nie klasyfikacja PKWiU, lecz jedynie istota świadczonych usług decyduje o tym czy dana usługa jest usługą turystyczną czy nie. Usługi kolonii dla dzieci niewątpliwie mieszczą się w ustawowej, a także słownikowej i powszechnie przyjętej definicji usług turystycznych.

O możliwości zaś zastosowania szczególnej procedury opodatkowania zgodnie z art. 119 decyduje spełnienie warunków wymienionych w art. 119 ust 3. Ponieważ w opinii Strony spełnia Ona wszystkie wymienione warunki:

• ma siedzibę na terytorium kraju,

• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

• przy świadczeniu usług nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,

• prowadzi ewidencję zgodnie z art. 119 ust. 3a

• ma więc prawo zastosować procedurę wymienioną w art. 119 ust. 1, a więc jako podstawę opodatkowania przyjąć kwotę marży pomniejszoną o kwotę należnego podatku.
  
  

Ponieważ art. 119 ustawy poza szczególnym przypadkiem zastosowania stawki 0% nie odnosi się do stawki podatku jaką należy zastosować przy opodatkowaniu marży, stosujemy stawkę zgodnie z art. 41 ustawy VAT. Stawką podstawową jest 22% (art. 41 ust. 1), jednakże ustawodawca przewidział wyjątki - w tym dla usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy - stawkę 7% (art. 1 ust. 2). Tak więc usługi sklasyfikowane jako usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci zgrupowane pod symbolem PKWiU 55.23.11-00.00, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT opodatkowane są stawką 7%, jako wymienione pod pozycja 140 załącznika nr 3 do ustawy. W pozycji tej ustawodawca wymienił bowiem całą grupę usług świadczonych przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (symbol PKWiU ex 55.2), wyłączając jeden z tego typu usług tj. zakwaterowanie w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15.).

Podsumowując, ponieważ przy świadczeniu usług organizowania kolonii dla dzieci spełniamy warunki przewidziane w art. 119 ustawy o VAT mamy prawo do zastosowania szczególnej procedury opodatkowania zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, jednocześnie ponieważ usługi, które świadczy wymienione są pod pozycją 140 załącznika nr 3 do ustawy, do opodatkowania marży prawidłową jest stawka 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te opodatkowane są według stawki podatku bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki. Stąd przyjąć należy, iż zgodnie z regułami systemowej wykładni prawa przez usługi turystyczne należy rozumieć, stosownie do definicji legalnej zawartej w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych ( Dz. U. z 2004, Nr 223, poz. 2268 ze zm.) usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Powyższa definicja wymaga uściślenia poprzez wskazanie na legalne definicje powyższych pojęć. Ustawa o usługach turystycznych stanowi w art. 3 pkt 8, iż usługi hotelarskie to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych. Z kolei przez turystę ustawa o usługach turystycznych (art. 3 pkt 9 ustawy) każe rozumieć osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc. Natomiast odwiedzający oznacza osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy, w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu (art. 3 pkt 10 powołanej ustawy).

Przepisy art. 119 ustawy wprowadzają szczegółowy sposób opodatkowania usług turystycznych, polegający na opodatkowaniu marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyczne. Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Marżę stanowi różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Opodatkowanie marży odnosi się wyłącznie do sytuacji, w której podatnik sprzedaje nabywcy usługę turystyki nabytą dla jego bezpośredniej korzyści. Jednocześnie powołana regulacja wskazuje, że usługą nabytą dla bezpośredniej korzyści turysty jest usługa będąca składnikiem świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie. (art. 119 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.
   
   

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Od 1 stycznia 2008 r. obowiązuje dodany, w miejsce ust. 3 pkt 4, ust. 3a art. 119 ustawy. Zgodnie z jego treścią podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że zostały spełnione łącznie, wszystkie wskazane w art. 119 ust. 3 ustawy warunki, w związku z tym zostaje nałożony na Panią obowiązek prowadzenie szczególnej ewidencji, a tym samym zobowiązana jest Pani do zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marży.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Zatem, mając na uwadze powołane regulacje w zakresie podatku od towarów i usług oraz przedstawiony stan faktyczny, należy przyjąć, iż zakup przez Wnioskodawcę dla potrzeb świadczonych usług organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży, usług obcych dla tj. zakwaterowania, wyżywienia, transportu, zapewnienie wychowawców, opieki medycznej a w konsekwencji świadczenie złożone z usług własnych i nabytych, należy uznać za świadczenie usług turystyki.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Strona ma siedzibę na terytorium kraju, działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, przy świadczeniu usług nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz prowadzi ewidencję zgodnie z art. 119 ust. 3a - Wnioskodawca powołuje się na uchylony przepis art. 119 ust. 3 pkt 4 ustawy zgodnie z którym podatnicy winni prowadzić ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz winni posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 ustawy. Zatem, pod warunkiem posiadania dokumentów, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników oraz prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy, obligatoryjne jest opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki według szczególnej procedury marży, przewidzianej w art. 119 ustawy. Wnioskodawcy nie przysługuje wówczas uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystyki.

Natomiast odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki, od dnia 1 stycznia 2008 r., nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży w formie kolonii, na które składają się również usługi albo towary nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty (transport, zakwaterowanie i wyżywienie, zapewnienie wychowawców kolonijnych, opieki medycznej, zgaszenie kolonii do miejscowego Kuratorium Oświaty), zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa - 22%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.