INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowizji ustalonej przez Bank w związku z realizacją Umowy faktoringowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowizji ustalonej przez Bank w związku z realizacją Umowy faktoringowej Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) o wskazanie przedmiotu wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

X (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży metali oraz innych towarów i usług, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z prowadzoną działalnością oraz występującymi trudnościami płatniczymi niektórych Nabywców towarów/usług, Spółka zawiera umowy faktoringu właściwego z wyspecjalizowanymi krajowymi instytucjami finansowymi (dalej: Bank), na mocy których Bank nabywa od Spółki wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów/usług, dokonanej przez Spółkę na terytorium kraju. Nabycie przedmiotowych wierzytelności przez Bank następuje w terminie nie późniejszym niż termin wymagalności wierzytelności od Nabywcy towarów/usług (dalej: Dłużnik). Na wynagrodzenie Banku za świadczone usługi, które podlega opodatkowaniu VAT, składa się:

1. dyskonto – stanowiące odsetki obliczane od kwoty równej nominalnej wartości wierzytelności według zmiennej stopy WIBOR, LIBOR lub EURIBOR powiększonych o marżę Faktora, za okres od dnia wykupu wierzytelności przez Faktora do dnia wymagalności wierzytelności – od którego Bank nie nalicza podatku należnego VAT;
2. prowizja Faktora – opodatkowana stawką 23% VAT.
   
   

Spółka zawiera również ze swoimi Dłużnikami (których wierzytelności są rozliczane w ramach faktoringu) umowy/porozumienia, na podstawie których są oni zobowiązani zwracać na rzecz Spółki całość lub część kosztów faktoringu, tj. Spółka obciąża Dłużnika (w całości lub w części) kosztami prowizji i dyskonta, co dokumentowane jest fakturami VAT. Zawarcie przedmiotowych umów, uzasadnione jest tym, iż Spółka dokonując zbycia wierzytelności na rzecz Banku otrzymuje środki pieniężne wynikające z faktury sprzedaży towarów, a jednocześnie Dłużnik ma prawo do spłaty wierzytelności do Banku w terminie późniejszym niż termin wymagalności wynikający z faktury sprzedaży towarów. W związku z tym zabezpieczony jest przepływ płatności pomiędzy ww. stronami.

Spółka planuje obecnie zawrzeć z kontrahentem mającym siedzibę na terytorium kraju (Bankiem) umowę o świadczenie usług faktoringowych – faktoring właściwy (dalej: Umowa). Stronami Umowy będą Bank oraz Spółka. Zgodnie z postanowieniami tej Umowy:

• Bank zobowiązuje się nabywać w całości wierzytelności Spółki nie później niż w dacie ich wymagalności,
• należności Spółki z tytułu realizacji umowy faktoringowej kalkulowane będą przez Bank jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o wynagrodzenie Banku, czyli dyskonto składające się z odsetek obliczanych od kwoty równej nominalnej wartości wierzytelności według zmiennej stopy WIBOR, LIBOR lub EURIBOR powiększonych o marżę Banku za okres od dnia nabycia wierzytelności do dnia wymagalności (w przypadku, gdy data nabycia wierzytelności będzie równa dacie jej wymagalności to dyskonto nie wystąpi); w konsekwencji Spółka otrzymywać będzie od Banku kwotę stanowiącą wartość nominalną skupionych przez Bank wierzytelności pomniejszoną o dyskonto (ustalone jak wyżej);
• z tytułu nabycia wierzytelności Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję, którą potrąci – zgodnie z zapisami Umowy – z rachunku bieżącego Dłużnika, będącego nabywcą towarów od Spółki;
• fakturę dokumentującą wartość pobranej prowizji oraz naliczonego z tego tytułu podatku od towarów i usług według stawki 23%, Bank wystawi za każdy miesiąc kalendarzowy bezpośrednio na rzecz Dłużnika – Nabywcy towarów od Spółki – fakturę VAT, dokumentującą ww. wynagrodzenie.
  
  

Uczestnictwo Dłużnika w niniejszym programie finansowania, na warunkach i zasadach opisanych powyżej, zostanie potwierdzone pisemnie przez strony umowy faktoringowej (Spółkę i Bank) oraz Dłużnika w dokumencie stanowiącym załącznik do Umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle postanowień opisanej powyżej Umowy, Spółka winna rozpoznać sprzedaż i obrót podlegający opodatkowaniu VAT na rzecz Nabywcy towarów, w wysokości prowizji pomniejszonej o kwotę VAT, jaką Bank ustala w związku z realizacją Umowy faktoringowej, a potrąca bezpośrednio z rachunku tegoż Nabywcy...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie na nim ciążył obowiązek rozpoznania sprzedaży z usług na rzecz Nabywcy, za które pobierana jest przez Bank prowizja, a która to na mocy zawartej umowy faktoringowej, pobierana jest przez Bank bezpośrednio od Dłużnika.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei na podstawie art. 8 ust. 1, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jednocześnie przepis art. 29 ust.1 ustawy VAT stanowi, iż podstawą opodatkowania jest obrót, przy czym obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Odnosząc powyższe regulacje na grunt omawianej umowy faktoringowej, stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie usługa świadczona przez Bank na rzecz jego faktycznego odbiorcy. Zgodnie z postanowieniami umowy faktoringowej, stronami tej umowy będą Bank i Spółka. Niemniej jednak kosztami z tytułu prowizji pobieranej przez Bank obciążony zostanie Dłużnik. Zdaniem Spółki, nie ma przeszkód, aby wolą stron umowy faktoringowej Bank obciążał kosztami prowizji bezpośrednio Dłużnika. Istotnym w tym zakresie jest wyłącznie fakt określenia zakresu usługi faktoringowej realizowanej przez Bank oraz należnego mu wynagrodzenia. Natomiast kwestia rozliczeń/obciążenia kosztami tej usługi może pozostać w dyspozycji podmiotów, których cesja danej wierzytelności dotyczy. W przypadku kwoty prowizji pobranej przez Bank od dłużnika zostanie ona rozliczona bezpośrednio pomiędzy Dłużnikiem i Bankiem, z pominięciem Spółki, co wynika wprost z zapisów Umowy.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że pomimo faktu, iż to ona jest stroną Umowy, a nie Dłużnik, to jednak w części dotyczącej prowizji pobieranej przez Bank nie będzie obowiązana do rozpoznania sprzedaży w tym zakresie i tym samym nie dojdzie do sytuacji refakturowania kosztów prowizji na rzecz Dłużnika, albowiem w tej części – jak wynika z zapisów Umowy – usługa zostanie wykonana przez Bank na rzecz Dłużnika. W ostatecznym bowiem rozrachunku, faktycznym konsumentem usługi będzie Dłużnik.

Jak wynika z treści planowanej Umowy, prowizja potrącana przez Bank w ramach umowy faktoringowej nie będzie należna Spółce lecz Bankowi. Tym samym po stronie Spółki nie powstanie obrót (podlegający opodatkowaniu) w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy VAT. W związku z powyższym, w świetle przytoczonych przepisów, usługi świadczone przez Bank, w związku z którymi pobierana będzie prowizja, będą stanowiły usługi realizowane przez Bank na rzecz Dłużnika, co zostanie udokumentowane fakturą. Tym samym, zdaniem Spółki, brak będzie podstaw do ustalenia po jej stronie obrotu z tego tytułu. W tej sytuacji zatem nie znajdzie zastosowania przepis art. 8 ust. 2a ustawy VAT, dotyczący tzw. refakturowania usług. W związku z powyższym Spółka nie będzie w tym zakresie zobowiązana do rozpoznania sprzedaży i obrotu podlegającego VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka planuje obecnie zawrzeć z kontrahentem mającym siedzibę na terytorium kraju (Bankiem) umowę o świadczenie usług faktoringowych – faktoring właściwy. Stronami Umowy będą Bank oraz Spółka. Zgodnie z postanowieniami tej Umowy, Bank zobowiązuje się nabywać w całości wierzytelności Spółki nie później niż w dacie ich wymagalności. Należności Spółki z tytułu realizacji umowy faktoringowej kalkulowane będą przez Bank jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o wynagrodzenie Banku, czyli dyskonto składające się z odsetek obliczanych od kwoty równej nominalnej wartości wierzytelności według zmiennej stopy WIBOR, LIBOR lub EURIBOR powiększonych o marżę Banku za okres od dnia nabycia wierzytelności do dnia wymagalności (w przypadku, gdy data nabycia wierzytelności będzie równa dacie jej wymagalności to dyskonto nie wystąpi). W konsekwencji Spółka otrzymywać będzie od Banku kwotę stanowiącą wartość nominalną skupionych przez Bank wierzytelności pomniejszoną o dyskonto (ustalone jak wyżej). Z tytułu nabycia wierzytelności Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję, którą potrąci – zgodnie z zapisami Umowy – z rachunku bieżącego Dłużnika, będącego nabywcą towarów od Spółki. Fakturę dokumentującą wartość pobranej prowizji oraz naliczonego z tego tytułu podatku od towarów i usług według stawki 23%, Bank wystawi za każdy miesiąc kalendarzowy bezpośrednio na rzecz Dłużnika – Nabywcy towarów od Spółki – fakturę VAT, dokumentującą ww. wynagrodzenie. Uczestnictwo Dłużnika w niniejszym programie finansowania, na warunkach i zasadach opisanych powyżej, zostanie potwierdzone pisemnie przez strony umowy faktoringowej (Spółkę i Bank) oraz Dłużnika w dokumencie stanowiącym załącznik do Umowy.

Spółka ma wątpliwości, czy winna rozpoznać sprzedaż i obrót podlegający opodatkowaniu VAT na rzecz Nabywcy towarów, w wysokości prowizji pomniejszonej o kwotę VAT, jaką Bank ustala w związku z realizacją Umowy faktoringowej, a potrąca bezpośrednio z rachunku tegoż Nabywcy.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela.

Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika, iż główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności.

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje, tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu.

Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności, obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności – usługi. Dwie podstawowe cechy faktoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art 8 ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga również, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi.

Owe dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.: przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników, windykację należności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, monitorowanie dłużników, wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności, sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.

Konwencja Ottawska uchwalona w roku 1988 dotycząca faktoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności. Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż usługa faktoringu nie jest usługą jednorodną. Ponadto podkreślić należy, iż usługa faktoringu nie ogranicza się do wierzytelności, w odniesieniu do których dłużnik już zalega z zapłatą. Faktoring może także obejmować wierzytelności, które nie stały się wymagalne i które zostaną zapłacone z chwilą, gdy staną się wymagalne.

Wskazane powyżej przykładowo czynności nie stanowią usług odrębnych od usługi faktoringu, bowiem stanowią one integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

W celu ustalenia, dla potrzeb VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wskazać, że każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W zakresie opodatkowania usług złożonych wypowiadał się już Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu C-349/96 TSUE stwierdził, że „usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”. Ponadto w sentencji orzeczenia wskazał, że każde świadczenie usług musi być oddzielnie opodatkowane, z drugiej jednak, że jedna transakcja dotycząca świadczenia usługi nie może być sztucznie dzielona, gdyż doprowadziłoby to do zaburzeń w funkcjonowaniu wspólnego systemu VAT.

Podobnie TSUE wypowiedział się w orzeczeniu C-41/04, w którym stwierdził, że jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

W przedmiotowej sprawie z treści złożonego wniosku wynika, iż zawierane przez Spółkę umowy, to umowy faktoringu. Stronami Umowy będą Bank oraz Spółka. Bank zobowiązuje się nabywać w całości wierzytelności Spółki nie później niż w dacie ich wymagalności. Należności Spółki z tytułu realizacji umowy faktoringowej kalkulowane będą przez Bank jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o wynagrodzenie Banku. Z tytułu nabycia wierzytelności Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję, którą potrąci z rachunku bieżącego Dłużnika. Jednakże nie zmienia to faktu, iż należne Bankowi wynagrodzenie od Spółki, jak i od Dłużnika, są elementem wynagrodzenia za świadczoną na rzecz Spółki usługę faktoringu. Zatem wszystkie należności pobierane przez Bank (zarówno od Spółki, jak i od Dłużnika) stanowią określone wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi faktoringu.

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne Bankowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać zarówno pobierane przez Bank od Dłużnika prowizje, jak i wynagrodzenie Banku czyli dyskonto składające się z odsetek z tytułu umowy faktoringu powiększonych o marżę Banku. Bowiem, jak wskazano wyżej stanowią one elementy wynagrodzenia z tytułu świadczonej jednej usługi faktoringowej.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji Spółka – w związku z wypłacaną prowizją – nie będzie dokonywała jakiegokolwiek świadczenia na rzecz Dłużnika (Nabywcy towarów). Bowiem, jak jednoznacznie wynika z zawartej Umowy, z tytułu nabycia wierzytelności Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję – jako część swojego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług faktoringowych – którą potrąci z rachunku bieżącego Dłużnika (Nabywcy towarów) oraz wystawi fakturę dokumentującą wartość pobranej prowizji oraz naliczonego z tego tytułu podatku od towarów i usług według stawki 23%, za każdy miesiąc kalendarzowy, bezpośrednio na rzecz Dłużnika.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie, w świetle postanowień opisanej Umowy, Spółka nie rozpozna sprzedaży i obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na rzecz Nabywcy towarów, w wysokości prowizji pomniejszonej o kwotę VAT, jaką Bank ustala w związku z realizacją Umowy faktoringowej, a potrąca bezpośrednio z rachunku tegoż Nabywcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

W pozostałym zakresie dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.