INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06 czerwca 2008 r. (data wpływu 30.06.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z posiadaniem nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z posiadaniem nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. należy do międzynarodowej grupy S.

Sp. z o.o. jest spółką właścicielską większości polskich nieruchomości grupy, położonych w miejscowościach: A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K (o łącznej powierzchni ok. 90 ha). Większość nieruchomości spółka dzierżawi produkcyjnym spółkom koncernu i czerpie z tego tytułu stałe przychody w wysokości czynszu dzierżawnego. Podstawowym przedmiotem działalności spółki jest wynajem nieruchomości na własny rachunek (xxx).

Nieruchomości położone w miejscowościach: D (tylko w odniesieniu do części nieruchomości), A, B oraz C nie są już wydzierżawiane (w tym zakresie umowy dzierżawy zostały rozwiązane). Spółka podejmuje działania mające na celu znalezienie nabywców bądź nowych dzierżawców w odniesieniu do nieruchomości, w stosunku do których zostały rozwiązane umowy dzierżawy (w tym celu prowadzi już rozmowy z potencjalnymi klientami oraz biurami pośrednictwa w obrocie/dzierżawie nieruchomości przemysłowych).

Spółka ponosi w związku z „niedzierżawionymi” nieruchomościami (zlokalizowanymi w A, B, C oraz częściowo w D) następujące stałe koszty:

1. amortyzacji budynków i budowli,
2. podatku od nieruchomości,
3. opłat z tytułu użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty takie jak:

1. amortyzacja budynków i budowli,
2. podatek od nieruchomości,
3. opłaty z tytułu użytkowania wieczystego

ponoszone w związku z posiadaniem nieruchomości, które ze względu na rozwiązanie umów dzierżawy nie są w chwili obecnej przedmiotem dzierżawy (nieruchomości zlokalizowane w A, B, C oraz częściowo w D) stanowią koszt uzyskania przychodu spółki stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1” oraz stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16”...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pkt 1 pytania. Wniosek Spółki w zakresie pkt 2 i 3 pytania, został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 30 września 2008 r., nr ILPB3/423-407/08-3/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty jak:

1. amortyzacja budynków i budowli,
2. podatek od nieruchomości,
3. opłaty z tytułu użytkowania wieczystego

ponoszone w związku z posiadaniem nieruchomości, aktualnie nie będącymi przedmiotem dzierżawy (A, B, C, częściowo D), stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do pkt 1) – amortyzacja budynków i budowli – spółka stoi na stanowisku, że jako, iż jest przedsiębiorcą, koszt stanowiący równowartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie podatkowej, stanowić będzie koszt podatkowy. Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (…) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika (…) kompletne i zdatne do użytku budowle, budynki o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy (…). Stosownie natomiast do przepisu szczególnego art. 16c pkt 5 ww. ustawy nie podlegają amortyzacji takie składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w takim przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

W przypadku Spółki podstawowa działalność gospodarcza jest jak najbardziej kontynuowana, z dwoma dzierżawcami zostały w odniesieniu do części majątku rozwiązane umowy dzierżawy. W tym zakresie Spółka podejmuje czynności mające na celu znalezienie nowych dzierżawców, względnie nabywców nieruchomości. Spółka nie zamierza zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej, a tylko wyłącznie z takim warunkiem wiąże się konieczność wyłączenia z wyniku podatkowego kosztów amortyzacji majątku stanowiącego własność przedsiębiorcy.

W odniesieniu do pkt 2) i 3) – tj. koszt podatku od nieruchomości oraz opłat z tytułu użytkowania wieczystego, Spółka stoi na stanowisku, że ujęcie w koszty podatkowe przedmiotowych wydatków wynika z samej znowelizowanej definicji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Wydatki z tytułu podatku od nieruchomości oraz opłat z tytułu użytkowania wieczystego nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy. Wyłączenie części nieruchomości z działalności aktualnie generującej przychody jest tymczasowe i nie powoduje utraty pośredniego związku z przychodami Spółki w przyszłości.

Podatek od nieruchomości i opłaty z tytułu użytkowania wieczystego są wydatkami obligatoryjnymi związanymi z samym faktem posiadania nieruchomości. Wydatki te, jako obligatoryjne daniny, są ponoszone w celu zachowania źródła przychodu (przychód powstanie albo z tytułu wydzierżawienia nieruchomości nowym klientom, albo w wyniku sprzedaży nieruchomości).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego w pkt 1 pytania stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zapis art. 15 ust. 1 ww. ustawy pozwala podatnikowi odliczyć od przychodów wszelkie koszty ich uzyskania pod warunkiem, że będą one miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu lub mają służyć zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Z treści tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku poniesienia konkretnego wydatku wystąpił określony przychód czy też nie. Kosztami uzyskania przychodów będą w związku z tym również takie wydatki, które w danej chwili nie przyczyniają się do uzyskania konkretnych przychodów, jednak skutkiem ich poniesienia może być przychód uzyskany w przyszłości.

Z kolei zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść wyżej przywołanego przepisu wskazuje, że jeżeli przedmiotowe budynki i budowle zostały zakwalifikowane do środków trwałych, to wydatki na ich nabycie (wytworzenie) należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a - 16m ustawy.

Z zastrzeżenia zawartego w art. 16c pkt 5 ww. ustawy wynika, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Treść tego przepisu wskazuje, że nie podlega amortyzacji składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany (...).

W związku z tym, czasowy brak wykorzystania środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzonej działalności, w której był lub będzie wykorzystywany nie spowoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych budowli, stanowiących koszt uzyskania przychodów na podstawie wyżej cytowanego art. 15 ust. 6 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.