INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2008 r. (data wpływu: 1 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania opłat administracyjnych i skarbowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania opłat administracyjnych i skarbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie projektowania systemów telekomunikacyjnych np. sieci telefonicznych, światłowodowych dla firm i odbiorców krajowych. W grudniu 2006 r. Spółka zawarła umowę z P. S.A. na opracowanie dokumentacji projektowej sieci światłowodowych na terenie miasta Gx. Prace projektowe trwały od grudnia 2006 r. do maja 2008 r. Umowa zawarta z P. S.A. określała oprócz wynagrodzenia za wykonanie dokumentacji projektowej, również zwrot kosztów opłat administracyjnych, skarbowych, uzgodnień poniesionych przez Wnioskodawcę – na zasadzie refaktury kosztów.

Za wykonanie dokumentacji projektowej Spółka wystawiła fakturę ze stawką podatku VAT w wysokości 22%. Osobna faktura wystawiona została jako refartura poniesionych kosztów – z różnymi stawkami podatku VAT:

1. koszty opłat administracyjnych i skarbowych – ze stawką VAT zwolnioną,
2. koszty uzgodnień – ze stawką VAT 22%.

Do poniesionych kosztów Wnioskodawca nie doliczył narzutu własnego, a zastosowane kwoty i stawki podatku VAT były identyczne jakie zapłaciła Spółka przy ich zakupie.

Opłaty administracyjne i skarbowe dotyczyły uzyskania od organów państwowych pozwoleń i decyzji wymaganych prawem, ich adresatem jest P. S.A. (inwestor), a Wnioskodawca występował na mocy udzielonych mu pełnomocnictw.

Przykładowe poniesione opłaty refakturowane ze stawką podatku VAT zwolnioną, to opłaty skarbowe za:

• decyzje lokalizacji inwestycji celu publicznego,
• pozwolenie na budowę,
• opłaty za pełnomocnictwa do wniosków,
• opłaty sądowe za odpisy ksiąg wieczystych i KRS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, przy refakturze na kontrahenta, kosztów opłat administracyjnych i skarbowych, które przy zakupie były zwolnione od VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 8 ww. ustawy określa co należy rozumieć przez odpłatne świadczenie usług i w tym zakresie mieszczą się usługi projektowe opodatkowane wg podstawowej stawki podatku VAT, tj. 22%. Ani ustawa o VAT, ani akty wykonawcze nie regulują zagadnienia refakturowania. Temat omawiany był jedynie w opiniach indywidualnych. W związku z powyższym – zdaniem Wnioskodawcy – przy refakturowaniu kosztów należało zastosować stawki podatku VAT takie same jak przy ich zapłacie, gdyż:

1. do refakturowanych kosztów nie została doliczona marża własna,
2. koszty dotyczą bezpośrednio kontrahenta, na którego zostały refakturowane,
3. fakt refakturowania został zawarty w umowie między stronami,
4. refaktura nie dokumentuje nowej usługi, a stanowi jedynie przeniesienie poniesionych kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ww. ustawy). Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1, świadczeniem jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Polskie prawo podatkowe nie definiuje pojęć „refakturowanie” kosztów i „refakturowanie” usług. Regulacje w tym zakresie zostały natomiast zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006, Nr 347/1 ze zm.).

„Refakturowanie” usług przewiduje art. 28 Dyrektywy, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

„Refaktura” jest zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem na opracowanie dokumentacji projektowej sieci światłowodowych. Zawarta umowa określała wysokość wynagrodzenia za wykonanie ww. dokumentacji oraz zwrot kosztów opłat administracyjnych, skarbowych i kosztów uzgodnień poniesionych przez Wnioskodawcę. Spółka wystawiła refakturę poniesionych kosztów opłat administracyjnych i skarbowych z identyczną kwotą i stawką podatku jaką zapłaciła przy ich zakupie oraz nie doliczyła narzutu własnego.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy czynności opisane przez Wnioskodawcę wykonywane są przez Spółkę w imieniu kontrahenta, na jego rzecz oraz rachunek, stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, nie mogą stanowić podstawy opodatkowania. Wnioskodawca występuje w roli pośrednika i otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania VAT, gdyż nie jest on w istocie wynagrodzeniem Spółki. Brak takiego elementu zwalnia zatem z obowiązku podatkowego i umożliwia Wnioskodawcy stosowanie na potrzeby rozliczeń finansowych z kontrahentem not księgowych.

Jeżeli jednak z treści lub charakteru umowy cywilnoprawnej łączącej Spółkę z kontrahentem wynika, iż wykonywane czynności, o których mowa we wniosku są częścią usługi głównej, w tej sytuacji podlegają one opodatkowaniu, jak usługi wykonywane w ramach prowadzonej działalności. Konsekwencją czego Wnioskodawca stosując się do postanowień art. 106 ust. 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązany będzie przedmiotowe czynności – łącznie z usługą główną – udokumentować fakturą VAT.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż umowy cywilnoprawne zawierane przez Wnioskodawcę, winny być oceniane na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Analiza taka – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – nie mieści się jednak w zakresie uprawnień Ministra Finansów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.