INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu 30 czerwca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 2 września 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 25 sierpnia 2008 r., znak ILPP1/443-652/08-2/MT, ILPB1/415-464/08-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 sierpnia 2008 r., a w dniu 2 września 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik jako bezrobotny otrzymał na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy środki z Europejskiego Funduszu Społecznego na podjęcie działalności gospodarczej – prowadzenie kancelarii adwokackiej.

Podatnik po otrzymaniu ww. środków, stosownie do postanowień umowy, zakupił środki trwałe i wyposażenie. Następnie zarejestrował działalność gospodarczą i zgłosił w urzędzie skarbowym w zakresie podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług.

Podatnik informuje, że ww. środki trwałe oraz wyposażenie są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki, które poniesiono na zakup środków trwałych i wyposażenia nie zostały w żaden sposób zwrócone. Wszystkie wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT.

Wnioskodawca podaje, że ww. umowa realizowana jest w ramach projektu współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej – Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach „Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013 Działanie 6.1 Poprawa dostępu do zatrudnienia oraz wspieranie aktywności zawodowej w regionie, Poddziałanie: 6.1.3 Poprawa zdolności do zatrudnienia przez podniesienie poziomu aktywności zawodowej osób bezrobotnych.”

Pomoc ta, zgodnie z ww. umową stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis i jest udzielana zgodnie z przepisami tego rozporządzenia. Zgodnie z ww. umową stosuje się do niej przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, rozporządzenia MPiPS z dnia 21 lipca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu dokonywania refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej oraz form zabezpieczenia zwrotu otrzymanych środków, ww. rozporządzenia Komisji (WE) z dnia 15 grudnia 2006 r. oraz ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy wydatki poniesione na zakup środków trwałych i wyposażenia, a pochodzące ze środków otrzymanych na rozpoczęcie działalności gospodarczej, stanowią koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup środków trwałych i wyposażenia, a pochodzące ze środków otrzymanych na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.). Środki te pochodzą z Funduszu Pracy, który zgodnie z art. 106 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy składa się m.in. ze środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów finansowanych z Funduszu Pracy.

Natomiast kosztami uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wnioskodawca podaje, że w art. 23 ww. ustawy ustawodawca nie wymienił wśród kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tak jak dokonał tego w przypadku dochodów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116 i 122 (art. 23 ust. pkt 56).

Zainteresowany podaje, że skoro środki przyznane na podstawie ww. umowy zostały wydatkowane na wyposażenie i środki trwałe używane do prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, w szczególności że wydatki te nie zostały także w żaden sposób zwrócone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawca podał art. 10 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przepis, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.). Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), na który powołuje się przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dotacje przyznane w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, podlegają zapisom ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 29 grudnia 2006 r., która reguluje status prawny środków pomocowych.

Ustawą z dnia 8 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 249, poz. 1832) dodano do ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych art. 106 ust. 2 pkt 3a, według którego „dotacjami” są podlegające szczególnym zasadom rozliczania, wydatki budżetu państwa przeznaczone m.in. na realizację programów finansowanych z udziałem środków pochodzących z funduszy strukturalnych lub projektów realizowanych w ramach tych programów, zwane „dotacjami rozwojowymi”.

Dotacje rozwojowe, w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych (art. 202 ust. 2 pkt 2), mogą być udzielane jednostkom sektora finansów publicznych, oraz innym podmiotom będącym beneficjentami tych środków, a także podmiotom, którym w ramach programu operacyjnego została powierzona na podstawie porozumienia lub umowy realizacja zadań odnoszących się bezpośrednio do beneficjentów (Instytucjom Zarządzającym, Instytucjom Pośredniczącym oraz Instytucjom Pośredniczącym II stopnia – tj. Instytucjom Wdrażającym).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę z Powiatowym Urzędem Pracy o przyznanie środków z Europejskiego Funduszu Społecznego na podjęcie działalności gospodarczej w ramach programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013 Działanie 6.1 Poprawa dostępu do zatrudnienia oraz wspierania aktywności zawodowej w regionie, Poddziałanie: 6.1.3 Poprawa zdolności do zatrudnienia przez podniesienie poziomu aktywności zawodowej osób bezrobotnych.

Należy zauważyć, że na podstawie znowelizowanej ustawy o finansach publicznych środki pochodzące z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej, przeznaczone na realizację programów operacyjnych, objętych okresem programowania 2007 – 2013, jako dotacje są wydatkami budżetu państwa i spełniają przesłanki zwolnienia przedmiotowego ujętego w art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie cytowanego artykułu z powyższego zwolnienia korzystają dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Zatem otrzymane z Powiatowego Urzędu Pracy środki z Europejskiego Funduszu Społecznego korzystają ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 129 ww. ustawy.

Nie będzie miało zatem zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, ze zm.).

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jednakże należy zauważyć, że art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46,47a, 47c,47d,116,122 i 129.

Ponadto w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zatem odpisy amortyzacyjne od środków trwałych sfinansowanych ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, w świetle powołanych przepisów, wydatki przeznaczone na zakup środków trwałych oraz wyposażenia, a także odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych, sfinansowanych ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy w ramach dotacji z Europejskiego Funduszu Społecznego na rozpoczęcie działalności gospodarczej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W kwestii zagadnienia dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, interpretację indywidualną wydano w dniu 30 września 2008 r., znak ILPP1/443-652/08-4/MT.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.