Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-610/12-4/MN
z 6 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 23 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 23 sierpnia 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie konsekwencji dla Wnioskodawczyni w zakresie prawa podatkowego wynikających z przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą będąca podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonała zakupu nieruchomości stanowiącej ośrodek wypoczynkowy, w skład którego wchodzą m.in. dwie działki gruntu (nr 191 i nr 495), położone w miejscowości XXXX, woj. XXXX, powiat XXXX. Sprzedawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością będąca podatnikiem podatku od towarów i usług. Obie wyżej wskazane działki gruntu nr 191 (pow. 2,3307 ha) i 495 (pow. 0,4846 ha) są faktycznie działkami niezabudowanymi, jednakże zgodnie z aktualnym wypisem z rejestru gruntów (wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej), zaopatrzonym w klauzulę, iż dokument ten jest przeznaczony do dokonania wpisu w księdze wieczystej, działka nr 191 opisana została jako: „grunty pod stawami” (Wsr-PsIV), „pastwiska trwałe” (PsIV), „grunty orne” (RV), zaś działkę nr 495 opisano jako: „użytki rolne zabudowane” (B-ŁIV, o pow. 0,0578 ha) oraz „łąki trwałe” (ŁIV, o pow. 0,4268 ha). Zgodnie z aktualnym zaświadczeniem Urzędu Gminy, dla działek nr 191 i 495 brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W odniesieniu do ww. działek nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. Zgodnie jednak z obowiązującym dla działek nr 191 i 495 „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego”, zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy XXXX Nr XXXX z dnia XX lutego 2001 r., działki nr 191 i 495 położone są w terenie oznaczonym symbolem „II a” o następujących ustaleniach: „Potencjalne tereny budownictwa mieszkaniowo-usługowego o niskiej intensywności zabudowy”.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż Zainteresowana, XXXX, prowadząca działalność gospodarczą pod firmą „XXXX”, będąca podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonała zakupu nieruchomości stanowiącej ośrodek wypoczynkowy położony w miejscowości XXXX, woj. XXXX, powiat XXXX. Zakup przedmiotowych nieruchomości udokumentowany został za pomocą faktury VAT wystawionej firmy Zainteresowanej. Część nieruchomości korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10-10a w związku z art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Pozostała część, w skład której wchodzą dwie działki gruntu (nr 191 i nr 495), została opodatkowana przez sprzedawcę podstawową stawką VAT 23% (referencje: interpretacja indywidualna nr ITPP1/443-274/12/IK).

Jako podatnik podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni ma prawo na podstawie art. 86 ust. 1 do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Nabyte nieruchomości będą wykorzystywane przez Zainteresowaną do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 86 ust. 1, kupującemu przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, który został naliczony przez sprzedającego i wykazany w fakturze VAT, biorąc pod uwagę okoliczności zawarte w opisie sprawy i uwzględniając fakt, że niezabudowane działki gruntu nr 191 i 495, znajdują się na terenie, dla którego nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została w odniesieniu do tych działek wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego teren ten został określony jako „potencjalne tereny budownictwa mieszkaniowo-usługowego o niskiej intensywności zabudowy”, a w istniejącej ewidencji gruntów teren ten został wskazany jako: grunty pod stawami, pastwiska trwałe, grunty orne (działka nr 191), użytki rolne zabudowane oraz łąki trwałe (działka nr 495)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów i jako taka podlega opodatkowaniu. W art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), określono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Jednocześnie ustawa ta nie zawiera definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie. Z tych też względów, w ocenie Wnioskodawczyni, sformułowania w nim zawarte należy interpretować według wykładni językowej. Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, (...) oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego i nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Taką dokumentacją jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 cyt. ustawy).

Zdaniem Wnioskodawczyni, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Biorąc pod uwagę powyższy stan prawny Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku zakupione grunty są przeznaczone pod zabudowę, a VAT naliczony przez sprzedającego podlega odliczeniu przez kupującego na podstawie otrzymanej faktury VAT. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 19 marca 2012 r. Nr ITPP1/443-274/12/IK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, iż na podstawie art. 86 ust. 1, przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT, który został naliczony przez sprzedającego i wykazany w fakturze VAT, biorąc pod uwagę okoliczności opisane we wniosku i uwzględniając fakt, że niezabudowane działki gruntu nr 191 i 495, znajdują się na terenie, dla którego nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została w odniesieniu do tych działek wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego teren ten został określony jako „potencjalne tereny budownictwa mieszkaniowo-usługowego o niskiej intensywności zabudowy”, a w istniejącej ewidencji gruntów teren ten został wskazany jako: grunty pod stawami, pastwiska trwałe, grunty orne (działka nr 191), użytki rolne zabudowane oraz łąki trwałe (działka nr 495).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Według art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Powyższe wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z wymienionych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. W przypadku gruntów niezabudowanych stanowiących tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę sprzedaż objęta jest 23% stawką podatku.

Odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 wprowadza zwolnienie w odniesieniu do części dostaw, których przedmiotem jest grunt. Zwolniona jest wyłącznie taka dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Ta regulacja prawna oznacza, że ze zwolnienia korzystać mogą tylko dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647), zwanej dalej ustawą o planowaniu – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Stosownie do art. 9 ust. 2 cyt. ustawy o planowaniu, wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (art. 9 ust. 3 ustawy o planowaniu). Art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego. Zgodnie z art. 9 ust. 4 tej ustawy, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Na mocy art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) – rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów – ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem należy zwrócić uwagę, że ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie (Stanisław Rudnicki „Własność nieruchomości” LexisNaxis, W-wa 2007 r.).

W przedmiotowej sprawie podkreślić należy, iż w dniu 17 stycznia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 8/10), w którym orzekł m.in., że „w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy”.

Z powyższych przepisów oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Z treści wniosku wynika, iż klasyfikacja przedmiotowych gruntów to: grunty pod stawami, pastwiska trwałe, grunty orne, użytki rolne zabudowane, łąki trwałe. Wobec tego należy stwierdzić, że o ile w chwili sprzedaży dla przedmiotowych nieruchomości nie istniał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, grunt ten nie jest ani gruntem budowlanym, ani przeznaczonym pod zabudowę, zatem jego sprzedaż korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni dokonała zakupu nieruchomości stanowiącej ośrodek wypoczynkowy, w skład którego wchodzą m.in. dwie działki gruntu (nr 191 i nr 495). Obie wyżej wskazane działki gruntu nr 191 (pow. 2,3307 ha) i 495 (pow. 0,4846 ha) są faktycznie działkami niezabudowanymi, jednakże zgodnie z aktualnym wypisem z rejestru gruntów (wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej), zaopatrzonym w klauzulę, iż dokument ten jest przeznaczony do dokonania wpisu w księdze wieczystej, działka nr 191 opisana została jako: „grunty pod stawami” (Wsr-PsIV), „pastwiska trwałe” (PsIV), „grunty orne” (RV), zaś działkę nr 495 opisano jako: „użytki rolne zabudowane” (B-ŁIV, o pow. 0,0578 ha) oraz „łąki trwałe” (ŁIV, o pow. 0,4268 ha). Zgodnie z aktualnym zaświadczeniem Urzędu Gminy, dla działek nr 191 i 495 brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W odniesieniu do ww. działek nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. Zgodnie jednak z obowiązującym dla działek nr 191 i 495 „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego”, zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy, działki nr 191 i 495 położone są w terenie oznaczonym symbolem „II a” o następujących ustaleniach: „Potencjalne tereny budownictwa mieszkaniowo-usługowego o niskiej intensywności zabudowy”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż jeżeli sprzedawca (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) wystawił fakturę VAT z wykazanym w jej treści podatkiem należnym, z tytułu dostawy przedmiotowych nieruchomości, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury, ze względu na wyłączenie określone w przepisie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, bowiem w analizowanej sprawie sprzedaż przedmiotowych nieruchomości w postaci działek gruntu (nr 191 i nr 495) korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje ponadto, że powołana w treści wniosku przez Wnioskodawczynię interpretacja z dnia 19 marca 2012 r. Nr ITPP1/443-274/12/IK, wydana została w indywidualnej sprawie podatnika i tylko do niej się zawęża.

Natomiast wskazać należy, iż tut. Organ wydał niniejszą interpretację indywidualną dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz rozstrzygnięcie dokonane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku w składzie siedmiu sędziów z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.