INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2008 r. (data wpływu 18 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokumentowania sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia fakturami VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokumentowania sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia fakturami VAT.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja i sprzedaż energii elektrycznej. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zmianami) przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem energią elektryczną i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym zobowiązane jest uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (URE) świadectwa pochodzenia, potwierdzające wytworzenie energii elektrycznej w odnawialnych źródłach oraz świadectwa pochodzenia z kogeneracji (art. 9a ust. 1 i 8 ustawy). Świadectwa pochodzenia wydaje Prezes URE na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się wytwarzaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł oraz wysokosprawnej kogeneracji, potwierdzony przez Operatora Systemu Elektroenergetycznego. W świadectwach pochodzenia inkorporowane są prawa majątkowe, które są zbywalne i stanowią towar giełdowy będący przedmiotem obrotu na giełdzie towarowej (T. S.A.). Zgodnie z art. 9e ust. 7 Prawa energetycznego prawa majątkowe wynikające ze świadectwa pochodzenia powstają z chwilą zapisania świadectwa po raz pierwszy na koncie ewidencyjnym w rejestrze świadectw pochodzenia prowadzonym przez T. S.A. i przysługują osobie będącej posiadaczem tego konta. Przeniesienie praw majątkowych, wynikających ze świadectwa pochodzenia następuje z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu w rejestrze świadectw pochodzenia (art. 9e ust. 8 Prawa energetycznego).

W związku z istniejącym obowiązkiem ustawowym Spółka zawiera transakcje zakupu świadectw pochodzenia, potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej w odnawialnych źródłach oraz transakcje zakupu świadectw kogeneracji.

Spółka dokonuje zakupu zarówno praw majątkowych inkorporowanych w świadectwach zapisanych po raz pierwszy na koncie ewidencyjnym T., jak i dokonuje zaliczkowych płatności na poczet zakupu praw wynikających ze świadectw objętych wnioskiem o ich wydanie przez Prezesa URE. W przypadku zakupu praw majątkowych inkorporowanych w świadectwach pochodzenia zarejestrowanych na koncie ewidencyjnym kontrahenta, znajdującym się w rejestrze świadectw pochodzenia prowadzonym przez T. Spółka otrzymuje fakturę zakupu, z której wynika termin płatności, natomiast przeniesienie praw majątkowych następuje z chwilą dokonania odpowiedniego zapisu w rejestrze świadectw pochodzenia.

W myśl art. 9a ust. 1 i 8 Prawa energetycznego Spółka zobowiązana jest przedstawić świadectwa pochodzenia do umorzenia Prezesowi URE albo uiścić opłatę zastępczą obliczoną zgodnie z niniejszym przepisem. Określenie ilości w danym roku świadectw pochodzenia, których dotyczy obowiązek umorzenia dokonywane jest w oparciu o procentowo określony wskaźnik, stosowany do wielkości sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym. Prezes URE na wniosek przedsiębiorstwa, któremu przysługują prawa majątkowe wynikające ze świadectwa pochodzenia ma obowiązek dokonać umorzenia tych świadectw w drodze decyzji.

Niezależnie od ustawowego obowiązku posiadania i umorzenia stosownej ilości świadectw pochodzenia, Spółka zawiera transakcje sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia, potwierdzających wytworzenie energii w odnawialnych źródłach. Sprzedaż odbywa się zarówno w transakcjach sesyjnych, jak i pozasesyjnych na T. Konto ewidencyjne Spółki, znajdujące się w rejestrze świadectw pochodzenia prowadzonym przez T., stanowi ewidencję ilościową posiadanych, umorzonych lub sprzedanych świadectw pochodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Kiedy powinna być wystawiona faktura przez Spółkę, jak i przez inne podmioty, dokumentująca sprzedaż zarejestrowanych, ale jeszcze nie przeniesionych na nabywcę praw majątkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy faktury dokumentujące sprzedaż praw majątkowych, wynikających ze świadectw pochodzenia zarejestrowanych na koncie ewidencyjnym, prowadzonym przez T., ale jeszcze nie przeniesionych na nabywcę powinny być wystawione zgodnie z § 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie VAT, który stanowi, iż w przypadkach określonych w art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego i nie wcześniej niż 30 dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur - na mocy dyspozycji ust. 8 pkt 1 wskazanego artykułu – Minister Finansów określił w rozdziale 4 rozporządzenia z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.). W treści § 13 powołanego rozporządzenia zawarto ogólne zasady dotyczące terminu wystawiania faktur. Zgodnie z zapisem ust. 1 tego paragrafu, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14 i § 15. W przypadku, gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 3, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się – w myśl ust. 2 cyt. paragrafu - nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

Od tych ogólnych zasad Minister Finansów przewidział odstępstwa. I tak, w § 15 ust. 1 postanowiono, iż w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10 i ust. 13 pkt 1-5 i 7-11 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Natomiast w ust. 2 tegoż paragrafu zapisano, że faktury o których mowa w ust. 1, nie mogą być wystawione wcześniej niż 30 dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 3.

Moment powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii oraz świadectw pochodzenia z kogeneracji ustawodawca określił w art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia tych usług, co przesądzono w interpretacji indywidualnej o sygn. ITPP1/443-512A/08/MN.

Zatem faktura dokumentująca omawiane czynności winna być wystawiona nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego (tj. w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty - z chwilą otrzymania całości lub części tej zapłaty, w przypadku braku zapłaty (całości lub części) – z chwilą upływu terminu płatności określonego w umowie lub fakturze oraz nie wcześniej niż 30 dni przed powstaniem tego obowiązku podatkowego.

Ponadto, mając na uwadze fakt, iż stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Spółka i pytanie dotyczy obowiązku wystawiania faktur VAT zarówno przez Spółkę, jak i inne podmioty, zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla innych podmiotów, które chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinny wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tych podmiotów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.