INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 09 czerwca 2008 r. (data wpływu 13 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski, opuściła Polskę w styczniu 2006 r. i przeprowadziła się do Irlandii.

W okresie od stycznia do kwietnia 2006 r., świadczyła pracę na terytorium Irlandii na podstawie umowy z polskim pracodawcą. Następnie, od kwietnia 2006 r. do lipca 2007 r. Wnioskodawczyni świadczyła pracę na terytorium Irlandii na podstawie umowy o pracę zawartej z pracodawcą irlandzkim.

W lipcu 2007 r. Wnioskodawczyni opuściła Irlandię i przeniosła się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Tam zawarła umowę o pracę ze spółką amerykańską i na jej podstawie świadczy obecnie pracę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię od pracodawców irlandzkiego i amerykańskiego stanowiło w 2007 r. główne źródła jej dochodu. Wnioskodawczyni nie posiada męża ani dzieci. Ponadto jej pobyt w Polsce nie przekroczył w 2007 r. 183 dni.

Wnioskodawczyni nie posiada żadnych inwestycji w Polsce, z wyjątkiem nieruchomości, w której jest zameldowana i która, począwszy od opuszczenia kraju, pozostaje wynajęta (przy czym Wnioskodawczyni upoważniła swojego ojca, by w jej imieniu zarządzał posiadaną przez nią nieruchomością).

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni w okresie, którego dotyczy niniejszy wniosek nie posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Polski, właściwość organu podatkowego uprawnionego do udzielenia przedmiotowej interpretacji ustalono w oparciu o kryterium „posiadania miejsca zamieszkania poza terytorium Polski”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższych faktów, Wnioskodawczyni nie posiadała w 2007 r. miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji ciąży na niej ograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawczyni w 2007 r. nie posiadała ona miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polski. W związku z czym, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegała ona i będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy, za osobę mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej n 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle powyższego przepisu w celu stwierdzenia, czy Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, konieczne jest przeanalizowanie jej sytuacji w świetle dwóch kryteriów:

Kryterium długości pobytu na terytorium Polski - jak wskazano powyżej, w roku 2007 Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni. W związku z tym nie może zostać ona uznana za polskiego rezydenta podatkowego na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy. tj. w oparciu o kryterium ilości dni pobytu na terytorium Polski.

Kryterium położenia ośrodka interesów życiowych na terytorium Polski - zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, dla stwierdzenia posiadania przez osobę fizyczną ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej konieczne jest, aby osoba ta posiadała tu centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Ponieważ Wnioskodawczyni nie posiada męża ani dzieci, uważa, że w 2007 r. jej centrum interesów osobistych powinno być oceniane przez pryzmat miejsca stałego zamieszkania oraz sytuacji osobistej.

Będące własnością Wnioskodawczyni mieszkanie położone w Polsce (w którym pozostaje zameldowana) zostało wynajęte, wskutek czego przestało ono być dla niej dostępne i nie mogło dłużej służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawczyni fakt, że posiada ona mieszkanie w Polsce w żaden sposób nie może uzasadniać twierdzenia, jakoby w Polsce miało znajdować się centrum jej interesów osobistych. Stałoby to bowiem w jawnej sprzeczności z obowiązującym od 01 stycznia 2007 r. wewnętrznym ustawodawstwem polskim jak również dotychczasową praktyką orzeczniczą W interpretacjach Ministra Finansów wydanych do tej pory (dość wspomnieć interpretacje indywidualne o sygnaturach IPPB2/415-205/07-2/SP oraz IPPB2/415-497/07-2/AK), w analogicznych okolicznościach nie uznawano faktu posiadania mieszkania na własność w Polsce, jako czynnika przesądzającego o ulokowaniu ośrodka interesów osobistych w Polsce.

Wzięcie pod uwagę posiadania w Polsce mieszkania na własność, jako czynnika decydującego o usytuowaniu w Polsce centrum interesów osobistych byłoby również w sprzeczności z porozumieniami międzynarodowymi a w szczególności z modelową konwencją OECD w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ta ostatnia, mówi o „permanent home available” jako pierwszym kryterium rozstrzygania potencjalnego konfliktu rezydencji nie bierze pod uwagę posiadania danej nieruchomości na własność. To przede wszystkim dostępność danego lokalu, możliwość swobodnego przebywania w nim w dowolnym czasie jest rozstrzygająca, gdy chodzi o uznanie tegoż miejsca za stałe miejsce zamieszkania. Jak podkreślono w stanie faktycznym, Wnioskodawczyni mieszkanie wynajęła i tym samym straciła możliwość swobodnego przebywania w nim w zależności od swojej woli.

Podsumowując, Wnioskodawczyni uważa, iż fakt posiadania mieszkania na własność w Polsce nie może zostać w żadnym przypadku uznany za rozstrzygający o położeniu centrum interesów osobistych w Polsce.

Także centrum interesów gospodarczych Wnioskodawczyni, w jej ocenie, znajdowało się w 2007 r. kolejno w Irlandii i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdyż wynagrodzenie wypłacane przez, odpowiednio irlandzkiego i amerykańskiego pracodawcę za pracę wykonywaną na terytorium odpowiednio Irlandii i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej stanowiło jej główne źródło przychodu. Dochody z majątku nieruchomego położonego w Polsce miały jedynie nieznaczny, znikomy wręcz udział w całości jej dochodów (w porównaniu z wynagrodzeniem za pracę wypłacanym przez irlandzkiego i amerykańskiego pracodawcę).

Biorąc, powyższe pod uwagę, jako że pobyt Wnioskodawczyni w Polsce w 2007 r. nie przekroczył 183 dni oraz nie posiadała ona w 2007 r. na terenie Polski centrum interesów osobistych i gospodarczych, Wnioskodawczyni powinna być uważana za osobę nieposiadającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W konsekwencji, zgodnie z art. 3 ust.2a ustawy, zdaniem Wnioskodawczyni, w 2007 r. ciążył na niej ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, tzn. podlega ona polskiemu opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a tej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednakże zgodnie z art. 4a tej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13.11.1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz.129 ze zm.) określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Jak z powyższego wynika definicja ta odnosi się do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 4 ust. 2. ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

1. osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 7 lit. b) umowy, między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 08 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 4 ww. umowy, jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. Od kwietnia 2006 r. do lipca 2007 r. Wnioskodawczyni świadczyła pracę na terytorium Irlandii, następnie w lipcu 2007 r. Wnioskodawczyni opuściła Irlandię i przeniosła się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Tam zawarła umowę o pracę ze spółką amerykańską i na jej podstawie świadczy obecnie pracę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię od pracodawców irlandzkiego i amerykańskiego stanowiło w 2007 r. główne źródła jej dochodu. Wnioskodawczyni nie ma męża ani dzieci. Ponadto jej pobyt w Polsce nie przekroczył w 2007 r. 183 dni.

W Polsce Wnioskodawczyni nie posiada żadnych inwestycji, z wyjątkiem nieruchomości, w której jest zameldowana i która, począwszy od opuszczenia kraju, pozostaje wynajęta.

W świetle powyższych faktów uznać należy, iż w 2007 r. nie posiadała Pani miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem, biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz uwzględniając zapisy umów zawartych pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej a Rządem Irlandii oraz Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, stwierdzić należy, iż w 2007 r. podlegała Pani w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, t.j. opodatkowaniu podlegał jedynie dochód osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przytoczonymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.