INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie leasingowanych samochodów osobowych powierzonych w użytkowanie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie leasingowanych samochodów osobowych powierzonych w użytkowanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma K Niemcy, na podstawie umowy powierzenia z dnia 7 kwietnia 2008 r. przekazała samochód osobowy do dyspozycji firmie K Polska Sp. z o.o. Firma K Niemcy jest 100% udziałowcem firmy K Polska i leasinguje przedmiotowy samochód osobowy w Niemczech w Bank.

Wnioskodawca twierdzi, że w zaistniałej sytuacji nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, na podmiot w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym przypadku interpretacja Zainteresowanego, iż powierzenie samochodu osobowego na podstawie umowy powierzenia, nie jest nabyciem wewnątrzwspólnotowym i nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, jest prawidłowa...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Powierzenie samochodu osobowego na podstawie umowy powierzenia z dnia 7 kwietnia 2008 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.), dalej zwaną ustawą, opodatkowaniu akcyzą podlega m.in. nabycie wewnątrzwspólnotowe. Stosownie do art. 2 pkt 11 ustawy, poprzez nabycie wewnątrzwspólnotowe należy rozumieć przemieszczenie wyrobów akcyzowych z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju.

Co do zasady więc, dokonanie nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobu akcyzowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego.

1. W myśl art. 80 ust. 1 ustawy, akcyzie podlegają samochody osobowe niezarejestrowane na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
2. W art. 80 ust. 2 pkt 1 ustawy, ustawodawca stanowi, że podatnikami akcyzy od samochodów są importerzy i podmioty dokonujące nabycia wewnątrzwspólnotowego.
3. W przypadku natomiast nabycia wewnątrzwspólnotowego obowiązek podatkowy w akcyzie powstaje z chwilą nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, nie później jednak, niż z chwilą jego rejestracji na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (art. 80 ust. 3 pkt 3 ustawy).

Z treści art. 80 ust. 3 pkt 3 ustawy, wynika, że nabycie uprawnienia do rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel z równoczesnym przemieszczeniem samochodu osobowego na terytorium kraju skutkować będzie objęciem tego nabycia podatkiem akcyzowym. Opodatkowanie akcyzą nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego nastąpi również wtedy, gdy wprawdzie nabywca wewnątrzwspólnotowy nie posiada prawa rozporządzania samochodem jak właściciel ale dochodzi do rejestracji tego samochodu, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, np. w sytuacji gdy Wnioskodawca na podstawie umowy powierzenia sprowadzi samochód osobowy na terytorium Polski i dokona jego rejestracji w trybie § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz. 1322).

W przypadku nabycia wewnątrzwspólnotowego, ustalenie momentu dokonania tej czynności (czyli przemieszczenia na terytorium kraju) jest niezwykle trudne, a czasami wręcz niemożliwe. Dlatego, ustawodawca przy określaniu momentu powstania obowiązku podatkowego w nabyciu wewnątrzwspólnotowym samochodu osobowego pomocniczo posłużył się dwoma innymi czynnościami prawnymi, które na pewno są dokumentowane, w związku z czym pozwalają na ścisłe określenia ram czasowych, w których powstaje obowiązek podatkowy. Najwcześniejszą z tych czynności jest nabycie prawa do rozporządzania samochodem jak właściciel. Jeżeli jednak nabywca wewnątrzwspólnotowy nie posiada takiego prawa np. przyjął w użytkowanie samochód osobowy na podstawie umowy powierzenia, to ostatecznym momentem powstania obowiązku podatkowego –– celem realizacji zasady wynikającej z art. 80 ust. 1 ustawy –– będzie rejestracja samochodu na terytorium kraju. Tym samym intencją ustawodawcy było określenie najpóźniejszego momentu, w którym przesłanka do powstania obowiązku podatkowego (nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel) powinna nastąpić, czyli stworzenie odrębnej przesłanki powstania obowiązku podatkowego w akcyzie w postaci dokonania rejestracji samochodu. W myśl art. 71 ust. 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazd sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej (w tym również pojazd, który został przejęty w użytkowanie na podstawie umowy powierzenia) winien być zarejestrowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia. Rejestracji dokonuje się na podstawie dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na terytorium kraju (art. 72 ust. 1 pkt 6a ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Biorąc powyższe pod uwagę, oraz fakt, iż przedmiotowy pojazd jest samochodem osobowym i ma być użytkowany przez Zainteresowanego w Polsce, należy uznać, że nastąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie. Zgodnie zatem z art. 80 ust. 3 pkt 3 ustawy, obowiązek podatkowy w akcyzie powstanie nie później niż z chwilą jego rejestracji na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Ponadto należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 cyt. w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Reasumując należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki zawarte we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.