INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu 10 lipca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 1 października 2008 r. o pełnomocnictwo dla osoby występującej w imieniu Spółki - na wezwanie tut. Organu z dnia 24 września 2008 r., nr IP-PB3-423-1114/08-2/JG, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

F W Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Spółka, Spółka F) w okresie od 15.07.1991 r. do 12.03.2008 r. dzierżawiła grunty od Zespołu E D S.A. (dalej: Z). W tym czasie Spółka poniosła nakłady m.in. na wybudowanie hali na dzierżawionym terenie. Budynki i budowle znajdujące się na dzierżawionym terenie zostały wybudowane przez Spółkę F w latach od 1992 r. do 2005 r. Nakłady te były przez Spółkę F wprowadzone do ewidencji i amortyzowane w okresie od 1992 r. do marca 2008 r. jako budynki wybudowane na cudzym gruncie w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. nr 54, poz. 654 ze zm., dalej jako: updop). Stawka amortyzacyjna była różna w zależności od rodzaju budynku i tak przykładowo, stawka amortyzacyjna dla pomieszczenia brygadzistek wynosiła 2,5% a dla kontenerów biurowych 10%. Na początku 2008 roku Spółka F dokonała sprzedaży poniesionych nakładów na rzecz Z za cenę 5.990.300 PLN netto. Wartość początkowa od której Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych wynosiła 7.269.642,07 PLN. Do dnia sprzedaży zamortyzowano 1.961.115,98 PLN. Wartość pozostała do zamortyzowania to 5.308.526,09 PLN.

Następnie prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z budynkiem zostało odkupione od Z przez Spółkę F (akt notarialny z dnia 12 marca 2008r.) za cenę 7.975.000 PLN brutto (w tym cena za budynki wyniosła 7.781.500 PLN brutto, zaś cena za prawo użytkowania wieczystego wyniosła 193.500 PLN brutto).

Po nabyciu Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych przedmiotowe budynki i budowle a dla celów amortyzacji przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie 10%. Spółka F zamierza w przyszłości w dalszym ciągu amortyzować zakupione od Z budynki i budowle przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka F postąpiła prawidłowo przyjmując dla zakupionych od Z budynków i budowli indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie 10%...
2. Czy Spółka F ma prawo stosować w przyszłości indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie 10%...
   
   

Zgodnie z przepisem art. 16a ut. 1 pkt 1 updop amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. oraz inne przedmioty, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby podatnika związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
   
   

Zakupione od Z wraz z prawem użytkowania wieczystego budynki i budowle stanowią własność Spółki F są zdatne do użytku oraz wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 16j ust. 1 updop podatnicy mają prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych i po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Ustawodawca określił ponadto minimalny termin amortyzacji dla budynków i budowli, który wynosi 10 lat. Środki trwałe o których mowa powyżej uważa się za używane, jeżeli przed nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy lub gdy po nabyciu przez podatnika a przed wprowadzeniem ich do ewidencji zostały przez niego ulepszone, przy czym wydatki poniesione na ulepszenie stanowią co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 updop). Budynki i budowle były używane przez Spółkę F jako dzierżawcę nieruchomości przez okres ponad 5 lat. Stanowią zatem środek trwały używany w rozumieniu w/w przepisów. Kolejnym warunkiem jest, aby własny środek trwały dla którego podatnik chce ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika.

Do momentu nabycia od Z prawa użytkowania wieczystego wraz z własnością budynków i budowli, nie stanowiły one własności Spółki. Budynki i budowle zostały wybudowane przez Spółkę F na gruncie dzierżawionym od Z, zatem zgodnie z zasadą „superficies solo cedit” budynki te były własnością Z. Dopiero z chwilą podpisania aktu notarialnego dnia 12 marca 2008 r. Spółka F stała się ich właścicielem. Pomimo, iż w analizowanym stanie faktycznym mamy do czynienia z tymi samymi budynkami, to z chwilą ich zakupu przez Spółkę zmienił się tytuł prawny Spółki do tych budynków i budowli. Zmiana formy władania budynkami wywołała skutki zarówno w ewidencji podatkowej jak i księgowej. Bowiem dopiero od momentu zakupu przedmiotowe budynki i budowle zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Spółkę jako własne środki trwałe. Do ewidencji tej (jako własne środki trwałe) zostały wprowadzone po raz pierwszy.

Wprawdzie przedmiotowe budynki i budowle były wcześniej wpisane do ewidencji Spółki Fliegel i były amortyzowane, ale nie jako własne środki trwałe, lecz jako budynki wybudowane na cudzym gruncie. Natomiast z chwilą odsprzedaży nakładów dla Z zostały one wykreślone z ewidencji. Z chwilą zakupu prawa użytkowania wieczystego wraz z własnością budynków i budowli Spółka F pozyskała nowy składnik majątku, który jako własny środek trwały został wpisany do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, iż przedmiotowe budynki i budowle były uprzednio wpisane do ewidencji Spółki, ponieważ nie były one wpisane jako własne środki trwałe.

Odpowiadając zatem na pytanie pierwsze postawione we wniosku Spółka stoi na stanowisku, iż postąpiła prawidłowo przyjmując dla zakupionych od Z w marcu 2008 r. budynków i budowli, indywidualną, stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, ponieważ w analizowanym stanie taktycznym zostały spełnione warunki przewidziane w art. 16j ust. 1 i 3 updop. Zdaniem Spółki również na pytanie drugie postawione we wniosku należy odpowiedzieć twierdząco, a zatem Spółka ma prawo do stosowania w dalszym ciągu tzn. do końca okresu amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowych budynków i budowli w wysokości 10%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębna własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tymi przepisami (ust. 1 pkt 3 i 4) podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem: trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem oraz kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prowadzonych przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

W ust. 3 wyżej powołanego artykułu ustawodawca określił, iż środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane, jeżeli podatnika wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
• ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły ci najmniej 30 % wartości początkowej.
  
  

Należy zauważyć, iż indywidualną stawkę amortyzacyjną ustala sam podatnik, przy czym ustawodawca określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określając tym samym maksymalną roczną stawkę amortyzacji. Podatnik, który zdecyduje się na wybór amortyzacji liniowej według stawki indywidualnej, jest zobowiązany do stosowania tej metody przez cały okres amortyzacji środka trwałego (art. 16h ust. 2), a ustalonej stawki amortyzacyjnej nie może ani obniżać ani podwyższać. Przy czym indywidualną stawkę amortyzacyjną można ustalić, jeżeli zostaną spełnione łącznie dwa warunki (art. 16j ust. 1):

• środek trwały jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika,

• środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.
  
  

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do budynków i budowli odkupionych od Z, konieczne jest by środek ten został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Chodzi tu zatem o środki trwałe wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji u podatnika, który takie środki nabył jako używane.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w latach 1992 - 2006 amortyzowała środki trwałe – budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, które ustawodawca uznaje za środki trwałe na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym też okresie przedmiotowe środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki.

Nie można więc uznać, że budynki i budowle wybudowane przez Spółkę, co do których Spółka dokonała sprzedaży poniesionych nakładów na rzecz Z, a następnie prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z budynkiem zostało odkupione od Z przez Spółkę, są środkami trwałymi po raz pierwszy wprowadzonymi do ewidencji Wnioskodawcy. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych grunty oraz wniesione na nich budynki i budowle stanowią odrębne środki trwałe. Ustawodawca w art. 16 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy wyraźnie określił, iż amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Należy zauważyć, że jest to odrębna kategoria środków trwałych od wymienionych w art. 16a ust. 2 pkt 1 – inwestycji w obcych środkach trwałych.

Tym samym w przypadku przedmiotowych środków trwałych (budynków i budowli), niespełniony został jeden z warunków określonych w art. 16j ust. 1 ustawy, tj. środki trwałe nie zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych danego podatnika.

Wymaga podkreślenia, że w przepisie tym ustawodawca nie zawarł zastrzeżenia dotyczącego prawa własności środków trwałych. Prawo do stosowania podwyższonych odpisów amortyzacyjnych uzależnił wyłącznie od tego, aby dany środek trwały był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika oraz, by był uprzednio używany, bądź by modernizacja i rozbudowa środka trwałego, której dokonuje podatnik, spełniała kryteria ulepszenia.

Reasumując, przedmiotowe środki trwałe powinny być amortyzowane według „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z art. 16i ust. 1 tej ustawy, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego dotyczącego zdarzenia przyszłego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.