Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-912/12-4/AW
z 29 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2012 r. (data wpływu 24 października 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 stycznia 2013 r. (data wpływu 16 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy nieruchomości niezabudowanych za dostawę terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w oparciu o studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania terenu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy nieruchomości niezabudowanych za dostawę terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w oparciu o studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania terenu.

Pismem z dnia 14 stycznia 2013 r. wniosek został uzupełniony poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego oraz przeformułowanie pytania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką osobową z siedzibą w Polsce (dalej: „Spółka”). Spółka ta stanie się właścicielem praw użytkowania wieczystego lub własności nieruchomości. Część z tych nieruchomości jest nieruchomościami niezabudowanymi.

Nieruchomości mogą zostać przez Spółkę sprzedane, zakładaną datą sprzedaży jest grudzień 2012 r. W odniesieniu do nieruchomości niezabudowanych Spółka ma wątpliwość, na podstawie jakich dokumentów powinna ustalać, czy spełnione są przesłanki wyłączenia zwolnienia danej dostawy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT. Jeżeli w danym przypadku istnieje aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy, Spółka opiera się na danych z tych źródeł. Niemniej, w stosunku do niektórych terenów nie istnieje zarówno aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jak również decyzja o warunkach zabudowy.

W piśmie z dnia 14 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż jest w trakcie rejestracji dla celów podatku od towarów i usług, złożył zgłoszenie VAT-R, w związku z tym przewiduje, że w dniu transakcji będzie zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany ponadto doprecyzował, iż planowana transakcja, o której mowa we wniosku, ma dotyczyć 76 działek ewidencyjnych wymienionych w załączniku do niniejszych wyjaśnień. W załączniku tym Wnioskodawca przedstawia również informacje o numerach geodezyjnych ww. działek. Wszystkie wskazane nieruchomości (działki ewidencyjne) są własnością Wnioskodawcy.

Przedmiotowe nieruchomości:

1. Nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, na terenie której są położone.
2. Klasyfikacja ww. działek w ewidencji gruntów i budynków jest opisana w załączniku.
3. W stosunku do ww. działek nie były wydawane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
   
   

Przeznaczenie działek, o których mowa we wniosku, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków jest następujące: grunty przeznaczone pod zabudowę, grunty rolne, pastwiska, łąki, nieużytki, grunty rolne zabudowane, tereny rolne, sady – nie przeznaczone pod zabudowę, grunty orne, tereny rekreacyjno – wypoczynkowe, pastwiska, lasy, grunty zadrzewione, łąki trwałe, drogi, pastwiska trwałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 14 stycznia 2013 r.).

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w aktualnym stanie prawnym (przed 1 kwietnia 2013 r.) dostawa nieruchomości opisanych w stanie faktycznym powinna być uznana za dostawę terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jeśli takie przeznaczenie tych działek wynika z treści studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego?

Zdaniem Wnioskodawcy (uzupełnionym pismem z dnia 14 stycznia 2013 r.), na powyższe pytanie należy odpowiedzieć twierdząco.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT, zwalnia się z podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Przepisy Ustawy o VAT nie definiują jednocześnie pojęcia „teren budowlany” oraz „teren przeznaczony pod zabudowę”. Pojawia się więc w tym względzie wątpliwość, jakie cechy powinny przesądzać o przeznaczeniu danego terenu niezabudowanego.

Z treści Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347 poz. 1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa VAT”) wynika, że to Państwo członkowskie definiuje teren budowlany. Zgodnie z art. 12 ust. 3 Dyrektywy VAT, „do celów ust. 1 lit. b) „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.”

Ustawa o VAT nie wskazuje odrębnego sposobu weryfikacji statusu danego terenu, w związku z czym, w ocenie Wnioskodawcy, należy odwołać się do przepisów innych gałęzi prawa, regulujących tę kwestię.

W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.; dalej: „Ustawa o pzp”) zostały określone zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 Ustawy o pzp, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy o pzp, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z art. 9 ust. 1 Ustawy o pzp wynika, że polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 Ustawy o pzp).

Analiza powyższych przepisów Ustawy o pzp prowadzi do wniosku, że o przeznaczeniu danego terenu, decyduje przede wszystkim miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy danego gruntu. Niemniej, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, przeznaczenie terenu jest określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Z tego powodu, Studium powinno być dokumentem określającym konsekwencje dostawy terenów niezabudowanych dla celów VAT, w stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę z faktu, iż brak jednoznacznych przepisów definiujących przeznaczenie terenu niezabudowanego w Ustawie o VAT może powodować wątpliwości oraz skutkować rozbieżnymi poglądami interpretacyjnymi w tej kwestii. Pojawiają się opinie, w ocenie Wnioskodawcy nieprawidłowe, że w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, kluczowe znaczenie ma nie powyższe studium, lecz ewidencja gruntów i budynków. Należy podkreślić, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 i art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Analiza charakteru ewidencji gruntów i budynków prowadzi do wniosku, że nie można na jej podstawie określić celu przeznaczenia terenu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zwrócić uwagę, że pogląd powyższy został wielokrotnie potwierdzony w interpretacjach prawa podatkowego oraz orzeczeniach sądów administracyjnych. Przykładem powyższego stanowiska jest m.in. interpretacja prawa podatkowego Dyrektora IS w Katowicach z dnia 12 października 2011 r. sygn. (IBPP3/443-790/11/PH), Dyrektora IS w Poznania z dnia 29 lutego 2012 r. (sygn. ILPP1/443-1514/11-6/MK) czy interpretacja Dyrektora IS w Łodzi z dnia 29 czerwca 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-28/11-4/BM). Wnioskodawca zwraca uwagę na argumentację wskazaną przez Dyrektora IS w Łodzi w powyższej interpretacji: „(...) ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie (Stanisław Rudnicki „Własność nieruchomości” LexisNexis, W-wa 2007 r.). Natomiast, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia od podatku VAT aktualnego sposobu wykorzystania terenu, czy też jego aktualnej kwalifikacji, lecz kryterium przeznaczenia terenu. Z powyższych przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyduje przeznaczenie określone w stadium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych”.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Ponadto w piśmie z dnia 14 stycznia 2013 r. Wnioskodawca potwierdził swoje stanowisko wyrażone we wniosku ORD-IN oraz dodatkowo wskazał, że w jego ocenie, terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT, wobec braku definicji ustawowej, jest teren budowlany/przeznaczony pod zabudowę na podstawie danych ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla danego terenu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych regulacji wynika, że opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać 76 działek niezabudowanych, których jest właścicielem. Ww. nieruchomości niezabudowane nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, na terenie której są położone. W stosunku do ww. działek nie były wydawane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z ewidencji gruntów i budynków wynika, iż przeznaczenie przedmiotowych działek jest następujące: grunty przeznaczone pod zabudowę, grunty rolne, pastwiska, łąki, nieużytki, grunty rolne zabudowane, tereny rolne, sady – nie przeznaczone pod zabudowę, grunty orne, tereny rekreacyjno – wypoczynkowe, pastwiska, lasy, grunty zadrzewione, łąki trwałe, drogi, pastwiska trwałe.

Należy podkreślić, iż zgodnie z tym co zauważa Wnioskodawca, ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak w przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 cyt. ustawy), przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W przypadku natomiast braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla sklasyfikowania gruntów – wbrew temu, co twierdzi Wnioskodawca - wiążące są zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Ponadto należy zauważyć, iż w dniu 17 stycznia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 8/10), w którym orzekł m.in., że „w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (…), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.”

Odnosząc się natomiast do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego należy wskazać, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, studium nie jest aktem prawa miejscowego. Postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej, nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, określa jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrzne organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Można zatem stwierdzić że odnosi się jedynie do kierunku i sposobu działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacji aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Studium jest jednym z etapów poprzedzających uchwalenie planu i nie może tym samym w żadnym przypadku stanowić podstawy do wydawania decyzji. W związku z powyższym, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego, nie może być podstawą przy ustalaniu prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze opis sprawy i przedstawione powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż dostawa nieruchomości niezabudowanych, o których mowa we wniosku, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie może być uznana za dostawę terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w oparciu o przeznaczenie tych działek wynikające z treści studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. O przeznaczeniu bowiem danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis wynikający z ewidencji gruntów i budynków.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę, we własnym stanowisku interpretacji indywidualnych Nr IBPP3/443-790/11/PH, Nr ILPP1/443-1514/11-6/MK oraz Nr IPTPP2/443-28/11-4/BM, Organ pragnie podkreślić, iż w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (…)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Końcowo należy wskazać, iż analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. Organ w związku z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o stan faktyczny w nim przedstawiony.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.