INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2008r. (data wpływu do tut. BKIP- 23 lipca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet dla kierowców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2008r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet dla kierowców.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność usługową, w tym usługi transportowe. Zatrudnia kierowców na podstawie umów o pracę. Miejscem pracy podanym w umowie o pracę jest siedziba firmy. Kierowcy wykonują transport drogowy w kraju i zagranicą. W trasę wyjeżdżają na kilka dni, przewożąc towary środkami transportu należącymi do firmy. W związku z tym na podróż służbową Spółka ma zamiar wystawić i rozliczyć delegacje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku rozliczenia podróży służbowej i wpłacenia diet kierowcą Spółka będzie mogła jej wartość uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy, kierowcy wykonują zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki i na jej polecenie. Zasadne jest traktowanie wyjazdów jako podróż służbową i w związku z tym wyplata pracownikom przysługujących należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową – w tym diet. Wypłacone pracownikom świadczenia w tym diety, stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.- określonej w dalszej części skrótem „ustawy o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu może być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 ustawy o pdop. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

• powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów,
• istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem, a uzyskanym przychodem,
• właściwego udokumentowania tego wydatku; przy czym przesłanki te musza być spełnione łącznie.
  
  

Należy zauważyć, iż w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych, ustawodawca nie wymienia wydatków poniesionych przez pracodawcę na diety bądź z innego tytułu w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników. W konsekwencji, kwota wypłaconych należności na rzecz kierowców – będących pracownikami Spółki w rozumieniu Kodeksu pracy – z tytułu odbywanych przez nich podróży służbowych, może stanowić koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.