INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2008 r. (data wpływu 31 lipca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2008 r. (data wpływu 1 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi organizacji obozu sportowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi organizacji obozu sportowego. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 sierpnia 2008 r. o podpis osoby upoważnionej do reprezentowania Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni będzie organizatorem 7 dniowego obozu sportowego dla dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat.

Spółka nie jest organizacją pożytku publicznego, ani szkołą. Zainteresowana nie posiada własnej bazy noclegowej oraz gastronomicznej, posiada natomiast 16 boisk sportowych. Podczas trwania obozu Spółka zapewni uczestnikom wyżywienie, które zakupi od wyspecjalizowanych w świadczeniu tego rodzaju usług jednostek (stołówki, bary). Z uwagi na brak własnej bazy noclegowej Spółka wynajmie miejsca w hotelach i szkołach. Należność od uczestników obozu sportowego pokryje: nocleg, wyżywienie i obsługę techniczno – szkoleniową (świadczoną przez wyspecjalizowanych pracowników Wnioskodawczyni).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczona przez Spółkę usługa organizacji obozu sportowego stanowi usługę turystyki i podlega opodatkowaniu marżą...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje usługi turystyki. W ocenie Spółki usługa organizacji obozu prowadzona przez podmioty nie będące biurem turystycznym i nie posiadające licencji na organizowanie turystyki, sklasyfikowana jest pod symbolem PKWiU 55.23.11-00.00, tj. usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. – usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „usług turystycznych” należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t. j. Dz. U. z 2004 r. nr 223, poz. 2268 ze zm.). Usługami turystycznymi, w rozumieniu art. 3 pkt 1 cyt. ustawy, są usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszelkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Szczególne procedury dotyczące świadczenia usług turystycznych zostały uregulowane w art. 119 ustawy o VAT. Wprowadzają one specyficzny sposób opodatkowania polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących ww. usługi.

I tak stosownie do ust. 1 wspomnianego wyżej artykułu, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl dyspozycji art. 119 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W świetle postanowień art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku, gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3a ustawy). Wskazany przepis zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni będzie organizatorem 7 dniowego obozu sportowego dla dzieci i młodzieży do lat 18. Podczas trwania obozu Spółka zapewni jego uczestnikom wyżywienie, które zakupi od wyspecjalizowanych jednostek (stołówki, bary) oraz zakwaterowanie w wynajętych w tym celu hotelach i szkołach. Wyspecjalizowani pracownicy Spółki zapewnią natomiast obsługę techniczno – szkoleniową obozu.

Mając na uwadze treść powołanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że realizowana przez Wnioskodawcę usługa organizacji obozu sportowego składająca się zarówno z zakupywanych od podmiotów zewnętrznych usług obcych (zakwaterowanie i wyżywienie) oraz usługi własnej polegającej na obsłudze techniczno – szkoleniowej, stanowi usługę turystyki, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w cytowanym wyżej art. 119 ustawy o VAT, czyli według szczególnej procedury opodatkowania marży.

Podkreślenia wymaga, iż odwołanie się przez Spółkę w uzasadnieniu swojego stanowiska do klasyfikacji statystycznej, nie jest zasadne, gdyż w świetle wyżej cyt. art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki, od dnia 1 stycznia 2008 r., nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.