INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2012 r. (data wpływu 21 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 14 września 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 września 2012 r. na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 września 2012 r., a w dniu 14 września 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 13 września 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód osobowy. Zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług kwota podatku naliczonego stanowiła 60% kwoty podatku naliczonego od każdej raty.

Wykupiony samochód podatnik nie wykorzystywał na potrzeby działalności gospodarczej. Od momentu wykupu, został przeznaczony na potrzeby własne. Nie został zatem wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W związku z tym, iż auto nie stanowiło środka trwałego nie zaliczano zatem żadnych wydatków (paliwo, materiały eksploatacyjne, ubezpieczenie, inne) związanych z autem do kosztów prowadzonej działalności, nie został odliczany także podatek VAT. Wobec powyższego przedmiotowy samochód nie stanowi środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani składnika majątkowego, o którym mowa w art. 22d ust. 1 tej ustawy.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż samochód osobowy przed wykupem był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód został wykupiony i dniem jego odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż samochodu osobowego, wcześniej wykupionego z leasingu operacyjnego, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych firmy, od chwili wykupu niewykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej i w związku z czym eksploatacja nie stanowiła podstawy do zaliczenia wydatków związanych z ww. pojazdem do kosztu uzyskania przychodu oraz odliczenia podatku VAT, będzie stanowić dochód z działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód osobowy nabyty po zakończeniu leasingu operacyjnego, jeżeli nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy, nie użytkowany dla prowadzenia działalności gospodarczej i po co najmniej 6-miesiącach wykorzystywania go tylko na potrzeby osobiste zostanie sprzedany za określona cenę (rynkową) przychód nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Środki trwałe stosownie do definicji zawartej w art. 22a ust. 1 ustawy, podlegają amortyzacji, jeżeli okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, zaś stosownie do art. 22n ust. 1 i ust. 6 ujęcie w ewidencji środków trwałych daje dopiero podstawę do zaliczenia w koszty odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca sądzi, iż nie ma obowiązku wprowadzenia nabytego samochodu do ewidencji środków trwałych, mimo iż został nabyty na firmę, szczególnie w przypadku, gdzie samochód faktycznie nie został wykorzystany dla celów firmowych (świadczy o tym przede wszystkim brak wydatków związanych z eksploatacją w kosztach uzyskania przychodu).

Stosownie do przepisu art. 22d ust. 1 ustawy od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 1500 zł można nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a wydatki poniesione na nabycie stanowią koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania. Wnioskodawca nie oddaje samochodu do użytkowania w działalności gospodarczej, kwoty nabycia nie zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

Zainteresowany uważa, że transakcję sprzedaży należy opodatkować podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a nie łączyć tego przychodu z przychodem z działalności gospodarczej, gdyż nie ma on absolutnie, żadnego związku. W przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 10 ust. 3 ustawy, gdyż określa on zbycie tych składników majątku, które były środkami lub wyposażeniem firmy. Wnioskodawca sądzi, iż podstawą oceny ww. przypadku jest zaistniały stan faktyczny, jakim jest użytkowanie auta po wykupieniu z leasingu tylko i wyłącznie na cele osobiste, a nie dokument - faktura dokumentująca sprzedaż, co w związku z ww. przepisami nie jest podstawą i nie stanowi o konieczności dalszego użytkowania w działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. organ zaznacza, iż przedmiotowa interpretacja dotyczy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W interpretacji tej organ nie dokonał oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego w podatku od czynności cywilnoprawnych, albowiem Zainteresowany wskazał, iż wniosek dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, a kwestia dotycząca opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie była przedmiotem zapytania.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3, i 8 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: ,

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).
  
  

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wymieniony wyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

— ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wziął w leasing operacyjny samochód osobowy na działalność gospodarczą, który następnie wykupił na siebie jako osobę prywatną. Ww. samochód nie został wprowadzony na stan środków trwałych w działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca już go nie wykorzystuje.

Zaznaczyć należy, że możliwość preferencyjnego zakupu przewidziana jest dla podmiotu będącego leasingobiorcą, a w opisanej sytuacji - leasingobiorcą jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, co oznacza, iż również możliwość wykupu samochodu za preferencyjną cenę jest związana z prowadzoną działalnością.

Z powyższego wynika, że istnieje ścisłe powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku a prowadzoną działalnością gospodarczą. Niezależnie zatem od argumentacji przedstawionej we wniosku, w pełni uzasadnione jest uznanie, że samochód wykorzystywany w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, był składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, a wycofanie z tej działalności nastąpiło dopiero - jak wskazano we wniosku - po wykupie, kiedy nastąpiło przekazanie go na cele osobiste.

Należy zauważyć, iż cytowany przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet jeżeli nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (a więc nie będzie środkiem trwałym), stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że sprzedaż nastąpiłaby po upływie terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. po upływie 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że sprzedaż samochodu w przeciągu 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód osobowy został wykupiony, generować będzie przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochód uzyskany z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu na zasadach stosowanych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.