INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki…, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 03 lipca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przeniesienia wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 lipca 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przeniesienia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka z o.o.) prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie produkcji materiałów oraz sprzedaży materiałów i urządzeń spawalniczych.

Spółka zamierza zawrzeć umowę z podmiotem z siedzibą w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (dalej: pożyczkodawca). Na mocy tej umowy pożyczkodawca dokona przeniesienia wszystkich swoich praw i obowiązków wynikających z umowy pożyczki zawartej uprzednio przez pożyczkodawcę z podmiotem mającym siedzibę w kraju nie należącym do Unii Europejskiej (dalej: pożyczkobiorca) (dalej: umowa pożyczki). Powyższe oznacza, że nastąpi zmiana stron umowy pożyczki, ponieważ prawa i obowiązki z niej wynikające zostaną przeniesione przez pożyczkodawcę na rzecz Spółki.

W rezultacie Spółka wstąpi w miejsce pożyczkodawcy w umowie pożyczki, z momentem zawarcia przez pożyczkobiorcę, pożyczkodawcę i Spółkę umowy dotyczącej przeniesienia praw i obowiązków z umowy pożyczki (dalej: Umowa) i zapłaty przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz pożyczkodawcy. Przedmiotowe prawa i obowiązki zostaną zatem nabyte odpłatnie. Pożyczkobiorca i pożyczkodawca dokonają zawarcia umowy pożyczki poza terytorium Polski.

W konsekwencji przeniesienia praw i obowiązków, Spółka nabędzie prawo do roszczenia o zwrot kwoty głównej pożyczki oraz prawa do odsetek, które w przyszłości powstaną w związku z pożyczką. Ponadto wskutek przejęcia obowiązków, Spółkę obciążą wszelkie obowiązki pożyczkodawcy, np. obowiązek dokonywania, na żądanie pożyczkobiorcy, dodatkowych płatności do wysokości kwoty kredytowej (określonej w umowie pożyczki) pod warunkiem posiadania przez Spółkę wystarczających środków finansowych, obowiązek przyjęcia świadczenia dłużnika (tj. zwrot długu), jak również obowiązek potwierdzenia otrzymania płatności od pożyczkobiorcy.

Odpłatność ponoszona przez Spółkę na rzecz pożyczkodawcy będzie równa wartości pożyczki udzielonej w ramach umowy pożyczki, na dzień zawarcia Umowy.

Przeniesienie praw i przejęcie obowiązków wynikających z umowy pożyczki na rzecz Spółki nastąpi w oparciu o warunki ustalone w Umowie. Umowa zostanie zawarta między Spółką, pożyczkodawcą i pożyczkobiorcą i będzie poddana prawu państwa, w którym znajduje się siedziba pożyczkodawcy.

Umowa pożyczki również będzie podlegała prawu państwa, w którym ma siedzibę pożyczkodawca. Umowa ta będzie zawierała zapis stanowiący, że miejscem spełnienia świadczenia dłużnika (pożyczkobiorcy) wynikającego z udzielonej pożyczki będzie Londyn, przy czym spełnienie świadczenia dłużnika nastąpi poprzez uznanie rachunku bankowego wierzyciela (pożyczkodawcy), utrzymywanego w banku w Londynie. Po zawarciu Umowy miejscem spełnienia świadczenia pożyczkobiorcy pozostanie Londyn, przy czym spłata nastąpi na rachunek bankowy Spółki, nie pożyczkodawcy. Spółka przekaże pożyczkobiorcy informacje o swoim rachunku bankowym utrzymywanym w Londynie przed albo w dzień ziszczenia się zobowiązania do spłaty pożyczki, zgodnie z umową pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcja przeniesienia na rzecz Spółki praw i przejęcia obowiązków pożyczkodawcy wynikających z zawartej uprzednio umowy pożyczki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem wnioskodawcy, przejęcie przez niego od podmiotu z siedzibą w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej praw i obowiązków wynikających z zawartej uprzednio przez ten podmiot umowy pożyczki z innym podmiotem zagranicznym (umowy zawartej przez pożyczkodawcę z pożyczkobiorcą), nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce. Według wnioskodawcy, za słusznością tego stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zdefiniowany jest w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Art. 1 ust. 1 tej ustawy zawiera enumeratywnie wymienione czynności cywilnoprawne, podlegające opodatkowaniu, przy czym katalog tych czynności ma charakter katalogu zamkniętego. Oznacza to, że ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych przewiduje opodatkowanie tym podatkiem wyłączni czynności wymienionych wprost w ustawowym katalogu. Czynności w nim niewymienione nie podlegają zaś opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem wnioskodawcy, zawierana transakcja polegająca na przeniesieniu praw i przejęciu obowiązków pożyczkodawcy wynikających z umowy pożyczki nie mieści się w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych, zawartym w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Omawiany katalog zawiera m.in. takie czynności jak: umowa pożyczki oraz umowa sprzedaży i zamiany rzeczy i praw majątkowych. Transakcja zawierana przez Spółkę, w oparciu o Umowę, nie stanowi zawarcia umowy pożyczki. Umowa pożyczki została zawarta uprzednio pomiędzy pożyczkodawca a pożyczkobiorcą, natomiast Spółka jedynie nabywa, za wynagrodzeniem, prawa i obowiązki pożyczkodawcy wynikające z umowy pożyczki. Istota transakcji, której stroną ma być Spółka nie będzie zatem polegać na zawarciu umowy pożyczki. Transakcja rozważana przez Spółkę będzie czynnością odrębną od samej umowy pożyczki.

Według wnioskodawcy, w przypadku dokonywanej przez niego transakcji nie można też mówić o sprzedaży lub zamianie praw majątkowych, o których mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przedmiot planowanej transakcji będzie wprawdzie obejmował prawa majątkowe w postaci wierzytelności wynikającej z pożyczki udzielonej przez pożyczkodawcę na rzecz pożyczkobiorcy oraz w postaci roszczenia o wypłatę odsetek od pożyczki. Umowa zawierana z pożyczkodawcą będzie też wiązała się z odpłatnością ze strony wnioskodawcy. Niezależnie od powyższego, wnioskodawca zwraca jednak uwagę, że dokonywana przez niego transakcja będzie miała szerszy charakter od samego nabycia praw majątkowych w postaci wierzytelności wynikającej ze stosunku prawnego między pożyczkodawcą a innym podmiotem zagranicznym. W przypadku nabycia tylko wierzytelności, stosunek prawny łączący pożyczkodawcę z innym podmiotem zagranicznym nadal by istniał, jedynie roszczenie o zwrot pożyczki i spłatę odsetek przysługiwałoby Spółce a nie pożyczkodawcy. Transakcja, której zawarcie planuje Spółka, ma natomiast spowodować wstąpienie przez Spółkę do istniejącego stosunku prawnego (wynikającego z umowy pożyczki), w miejsce pożyczkodawcy, a zatem z dniem zawarcia Umowy relacja między pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą przestanie istnieć, gdyż stroną w istniejącym nadal stosunku prawnym stanie się Spółka.

W ocenie wnioskodawcy, nie można więc mówić o zawarciu przez Spółkę umowy sprzedaży praw majątkowych, gdyż odpłatne przeniesienie praw i obowiązków związanych z umową pożyczki jest jedynie elementem szerszej transakcji, której charakter różni się od sprzedaży wierzytelności.

Twierdzenie, iż planowana przez wnioskodawcę transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Spółka opiera także na utrwalonym już w orzecznictwie stanowisku, iż podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko te czynności cywilnoprawne, które zostały wprost wymienione w ustawie, natomiast wszelkie czynności niewymienione w katalogu ustawowym, nawet wywołujące zbliżone skutki w sensie ekonomicznym, nie mogą być poddane opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Pogląd taki wyraził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 listopada 2001r., sygn. akt I SA/Łd 251/00 (wyrok odnosił się do opłaty skarbowej, ale zachowuje on aktualność także na tle obecnego stanu prawnego i ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie wnioskodawcy, gdyby fakt odpłatnego nabycia wierzytelności z tytułu umowy pożyczki oraz z tytułu odsetek potraktować odrębnie od faktu przeniesienia praw i obowiązków, uznając to za sprzedaż wierzytelności (co zdaniem Spółki byłoby podejściem błędnym) – to nawet wówczas planowana przez Spółkę transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z postanowieniami art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Sens ekonomiczny rozważanej transakcji musi uwzględniać dług (w sensie prawnym) i zobowiązania jakie są przenoszone na Spółkę, a z których jest zwalniany w całości Pożyczkodawca. Istota przeniesienia wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące pożyczkodawcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na Spółkę jako nabywcę wierzytelności. Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego.

Zgodnie z postanowieniami powołanych przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, transakcja nabycia wierzytelności nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

• rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

Zdaniem wnioskodawcy, z pkt 2 ww. przepisu wynika, że aby dana czynność, której przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granica lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych muszą łącznie zostać spełnione dwa warunki:

• nabywca musi mieć miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i
• czynność cywilnoprawna musi być dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

W związku z powyższym, skoro przy przedmiotowej transakcji tylko jeden z powyższych warunków będzie spełniony (nabywcą wierzytelności będzie podmiot z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), natomiast sama umowa dotycząca przeniesienia praw i obowiązków pożyczkodawcy wynikających z umowy pożyczki będzie zawarta na terytorium państwa siedziby pożyczkodawcy oraz poddana reżimowi prawa tegoż państwa, bez wątpienia czynność cywilnoprawna będzie dokonana poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem zdaniem wnioskodawcy, nabycie wierzytelności od pożyczkodawcy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Wnioskodawca wskazał, że prawo majątkowe, które stanowi przedmiotowa wierzytelność będzie wykonywane za granicą. W omawianym przypadku (przy założeniu odrębnego traktowania nabycia wierzytelności, będącego elementem planowanej transakcji) przedmiotem czynności cywilnoprawnej byłoby przeniesienie na rzecz Spółki wierzytelności przysługującej pożyczkodawcy od innego podmiotu z siedziba za granicą. Wierzytelność ta istnieje pomiędzy podmiotem z innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej a innym podmiotem zagranicznym (z siedzibą poza Unią Europejską), a zatem od momentu zawarcia umowy pożyczki prawo to nie wykazuje żadnych związków z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przedmiotowa wierzytelność wynika ze stosunku prawnego istniejącego między dwoma podmiotami zagranicznymi, który ponadto poddany jest reżimowi prawa państwa pożyczkodawcy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, umowa pożyczki będzie definiować Londyn jako miejsce spełnienia świadczenia dłużnika (pożyczkobiorcy). Czynność przeniesienia przez pożyczkodawcę wszystkich praw i obowiązków wynikających z umowy pożyczki na rzecz Spółki nie może zmienić istoty stosunku prawnego, a zatem miejscem spełnienia świadczenia wynikającego z umowy pożyczki, nawet po zawarciu między pożyczkodawcą, pożyczkobiorcą i Spółką umowy w zakresie przeniesienia praw i obowiązków, pozostanie Londyn. Zmiana podmiotu wierzyciela nie może w takim przypadku zmienić istoty i treści istniejącego stosunku prawnego.

Co więcej, nawet w przypadku pominięcia istniejącej w umowie pożyczki regulacji definiującej Londyn jako miejsce spełnienia świadczenia pożyczkobiorcy i rozpatrywania przedmiotowej wierzytelności pod kątem prawa polskiego (jakkolwiek wnioskodawca pragnie podkreślić, że podejście takie byłoby niezgodne z istotą stosunku prawnego oraz zasadami prawa międzynarodowego), miejscem wykonania prawa wynikającego z umowy pożyczki, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą polskich sądów administracyjnych, byłoby miejsce siedziby pożyczkobiorcy a nie wierzyciela (pożyczkodawcy). W analizowanym stanie faktycznym w każdym zatem przypadku nabywana przez Spółkę w ramach planowanej transakcji wierzytelność będzie prawem wykonywanym poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle powyższego bezspornym jest, że nabywana przez Spółkę w ramach przejęcia praw i obowiązków pożyczkodawcy wynikających z umowy pożyczki wierzytelność będzie prawem majątkowym za granicą, zatem w przypadku zawarcia transakcji zakupu tejże wierzytelności poza terytorium Polski – transakcja ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Spółka pragnie dodatkowo zaznaczyć, że nabycie wierzytelności od pożyczkodawcy nie będzie stanowiło obrotu wierzytelnościami w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 54, poz. 535 – dalej „ustawa o VAT”), ponieważ Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego obrotu wierzytelnościami (nabywania wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji).

Jednakże, nawet gdyby przyjąć – przy założeniu odrębnego od przejścia obowiązków rozpatrywania transakcji zakupu wierzytelności pożyczkowej – że już sam fakt jednorazowego nabycia wierzytelności zagranicznej przez Spółkę może być uznany jako wyświadczenie usługi na rzecz pożyczkodawcy (np. jako egzekwowanie należności), to w oparciu o art. 2 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, na mocy którego nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z niego zwolniona, nabycie wierzytelności przez Spółkę nie będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Powyższy pogląd znajduje odzwierciedlenie w doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych.

Podobne stanowisko zajmują sądy administracyjne w orzeczeniach dotyczących opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nabycia wierzytelności (np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 07 marca 2007r., sygn. III SA/Wa 2208/2006).

Spółka pragnie zarazem zauważyć, że w przypadku uznania zakupu wierzytelności od pożyczkodawcy sprzedającego wierzytelność własną za usługę świadczoną przez Spółkę, zgodnie z art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia VAT z tytułu usługi finansowej będzie nabywca tej usługi, czyli pożyczkodawca mający siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, przy czym Spółka zachowa pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego.Reasumując, Spółka uważa, że przejęcie przez nią od pożyczkodawcy praw i obowiązków wynikających z umowy pożyczki zawartej uprzednio przez pożyczkodawcę z pożyczkobiorcą, nie będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długówi ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnejsłużebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki (akty założycielskie).
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne ( art. 1 ust. 1 pkt. 2 i 3 ww. ustawy).

Jak wskazano powyżej, przepis art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności, których dokonanie powodować będzie konieczność zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeśli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy przeniesienia wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że samo przeniesienie nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jego realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę przeniesienia może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa przeniesienia jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie np. umowy sprzedaży lub umowy zamiany.

Zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod rygorem nieważności wyrażona na piśmie.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę z podmiotem mającym swą siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej. Podmiot ten zawrze uprzednio umowę pożyczki z podmiotem mającym siedzibę w kraju nie należącym do Unii Europejskiej. Na mocy umowy zawartej z podmiotem udzielającym pożyczki wnioskodawca wstąpi w miejsce pożyczkodawcy w umowie pożyczki. Nastąpi to w momencie zawarcia przez pożyczkobiorcę, pożyczkodawcę i wnioskodawcę innej umowy, dotyczącej przeniesienia praw i obowiązków z umowy pożyczki i zapłaty przez wnioskodawcę wynagrodzenia na rzecz pożyczkodawcy za nabycie ww. praw i obowiązków. Umowa pożyczki zostanie zawarta poza terytorium Polski.

Wobec powyższego należy wyjaśnić, że jeżeli opisane we wniosku czynności w rzeczywistości stanowią tylko elementy umowy nienazwanej, której nie można zaklasyfikować do którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wówczas umowa w ogóle nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Natomiast jeżeli zawarta umowa będzie nosić znamiona umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności umowy sprzedaży wówczas czynności te będą generalnie podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej.

Odnosząc się do kwestii miejsca zawarcia umowy i wiążących się z tym konsekwencji podatkowych w podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych sformułowano warunki, które muszą zostać spełnione, aby konkretna czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy podlegała podatkowi. Przepis art. 1 ust. 4 ww. ustawy określa zakres terytorialny opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych i tak czynności podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

• rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

Zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy podatkowi podlegają czynności wskazane w ustawie, gdy ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, ale jeżeli są spełnione łącznie dwie przesłanki:

• nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• oraz objęta zakresem przedmiotowym ustawy czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

W przypadku gdy nie są spełnione powyższe warunki czynność cywilnoprawna w ogóle nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że przeniesienie praw i przejęcie obowiązków wynikających z umowy pożyczki na rzecz wnioskodawcy nastąpi w oparciu o warunki ustalone w umowie, która zostanie zawarta na terytorium Państwa - siedziby pożyczkodawcy. Umowa pożyczki będzie zawierała zapis, że miejscem spełnienia świadczenia wynikającego z udzielonej pożyczki będzie Londyn. W związku z tym należy stwierdzić, że umowa przenosząca prawo majątkowe będzie dotyczyła prawa majątkowego wykonywanego poza terytorium Polski.

W świetle opisanego zdarzenia przyszłego jeżeli zawarta umowa przybierze postać jednej z umów podlegających podatkowi od czynności cywilnoprawnych nie będzie ona podlegała opodatkowaniu tym podatkiem ponieważ nie są spełnione przesłanki określone w art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca ma co prawda siedzibę na terenie Polski ale umowa dotycząca prawa majątkowego wykonywanego za granicą zostanie zawarta także za granicą.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe są rozważania na temat nie podlegania umowy podatkowi od czynności cywilnoprawnych w oparciu o przepis art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do powołanych we wniosku wyroków sądowych wyjaśnia się, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Dodatkowo informuje się, że organy podatkowe w toku prowadzonych postępowań podatkowych mają prawo oceniać czynności prawne w celu stwierdzenia czy nie zostały one dokonane w celu obejścia przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.