INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej stosowanej przy kalkulacji wysokości odpisu amortyzacyjnego nie stanowiącego kosztu uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 9) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej stosowanej przy kalkulacji wysokości odpisu amortyzacyjnego nie stanowiącego kosztu uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 4 sierpnia 2007 r. weszła w życie ustawa o rozwiązaniu KDT. Zgodnie z art. 1 tej ustawy reguluje ona zasady pokrywania kosztów powstałych u wytwórców energii w związku z przedterminowym rozwiązaniem długoterminowych umów sprzedaży mocy i energii elektrycznej.

Konieczność rozwiązania umów długoterminowych wynika z wymogów Komisji Europejskiej, nałożonych przepisami Dyrektywy 96/92/EC, zastąpionej następnie przez Dyrektywę 2003/54/WE, które zobowiązują Państwa członkowskie do zapewnienia konkurencyjności na rynku energii elektrycznej. Aby jednak przedsiębiorstwa energetyczne nie poniosły w związku z rozwiązaniem umów nadmiernych strat i były zdolne do kontynuowania działalności, ustawodawca, poprzez regulacje ustawy o rozwiązaniu KDT przewidział mechanizm rekompensat poniesionych kosztów dla wytwórców.

Zgodnie z art. 6 przedmiotowej ustawy, wytwórcy otrzymują rekompensatę - środki na pokrycie tzw. kosztów osieroconych. Pojęcie kosztów osieroconych jest natomiast zdefiniowane w art. 2 pkt 12 ustawy o rozwiązaniu KDT, jako poniesione przez wytwórców nakłady inwestycyjne na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, które nie zostałyby pokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym. Uchwalając ustawę o rozwiązaniu KDT, ustawodawca podjął decyzję o zrekompensowaniu przedsiębiorstwom energetycznym tych kosztów.

Dla celów zarządzania rekompensatami oraz ich wypłaty wytwórcom powołana została spółka celowa -Zarządca Rozliczeń. Zgodnie z art. 22 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy środki na pokrycie kosztów osieroconych w formie zaliczki na poczet tych kosztów za dany rok. Zaliczki wypłaca się w czterech równych ratach w danym roku, w terminie do 5-ego dnia miesiąca następującego po upływie kwartału, za który rata ma być wypłacana.

Wypłacone na poczet kosztów osieroconych zaliczki podlegają rozliczeniu rocznemu w drodze tzw. korekty. Do dnia 31 lipca danego roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustala wysokość korekty za rok poprzedni oraz do dnia 31 sierpnia roku następującego po zakończeniu okresu korygowania korektę końcową kosztów osieroconych (art. 30 i art. 31 ustawy o rozwiązaniu KDT). W przypadku, gdy wartość korekty jest dodatnia, zgodnie z art. 34 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy kwotę nadwyżki środków wynikającą z korekty, a w przypadku, gdy wartość korekty jest ujemna, wytwórca zwraca kwotę korekty rocznej kosztów osieroconych na rzecz Zarządcy Rozliczeń.

Art. 42 ustawy o rozwiązaniu KDT reguluje zasady podatkowego traktowania otrzymywanych przez wytwórców środków na pokrycie kosztów osieroconych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: podatek CIT), jak i podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o rozwiązaniu KDT, przepisy w art. 42 tej ustawy mają na celu zapewnienie neutralności podatkowej w związku z otrzymaną przez wytwórców pomocą publiczną.

Elektrociepłownia (dalej: Spółka) jest wytwórcą energii elektrycznej, która w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystuje nowoczesne rozwiązania techniczne.

Inwestycja Spółki polegająca na budowie elektrociepłowni węglowej rozpoczęła się w 2000 r. i została ukończona zgodnie z planem inwestycyjnym w 2003 r. Na budowę zupełnie nowego zakładu produkcyjnego został udzielony kredyt przez konsorcjum 15 zagranicznych banków. Zabezpieczeniem dla kredytu zaciągniętego przez Spółkę było podpisanie kontraktów KDT, które to kontrakty stanowiły dla kredytodawców gwarancję działalności Spółki i osiągania przez nią zysków dzięki długoterminowemu planowi sprzedaży energii a tym samym stanowiły zabezpieczenie dla spłaty kredytu.

Spółka pragnie podkreślić, że jej działalność obejmuje tylko i wyłącznie produkcję energii elektrycznej i cieplnej. Nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Spółka - jako producent energii elektrycznej - w dniu 28 grudnia 2007 r. zawarła umowę rozwiązującą długoterminową umowę na dostawę energii elektrycznej z Polskimi Sieciami Elektroenergetycznymi S.A. W związku z powyższym, począwszy od sierpnia 2008 r. będzie otrzymywać środki na pokrycie kosztów osieroconych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do kalkulacji wysokości odpisu amortyzacyjnego niestanowiącego kosztu uzyskania przychodu należy brać pod uwagę aktualną stawkę amortyzacji, tj. czy należy uwzględniać ewentualne zmiany stawki podatkowej... (pytanie oznaczone we wniosku nr 9)

Spółka stoi na stanowisku, że dla celów kalkulacji części odpisu amortyzacyjnego nie stanowiącego kosztów uzyskania przychodu w związku ze zwrotem wytwórcy kosztów osieroconych, należy stosować stawkę amortyzacji aktualną na dzień otrzymania danej zaliczki.

Przepisy ustawy o rozwiązaniu KDT stanowią iż środki otrzymane przez wytwórcę od Zarządcy Rozliczeń S.A. na pokrycie kosztów osieroconych uznaje się za zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych o prawnych związanych wytwarzaniem energii elektrycznej, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku CIT, w kwocie nieprzekraczającej sumy wartości początkowej tych środków trwałych pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne, ustalanej na dzień otrzymania poszczególnych zaliczek na pokrycie kosztów osieroconych oraz kwot korekty rocznej i końcowej.

Powyższy przepis wskazuje więc wprost, iż w celu ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należy stosować zasady określone w art. 16a-16m ustawy o podatku CIT.

Zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Jednakże stawki określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych mogą, w określonych sytuacjach, zostać podwyższone przez podatników (taka możliwość odnosi się przykładowo do budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych i złych, maszyn i urządzeń używanych bardziej intensywnie). Przepisy ustawy o podatku CIT wskazują również, iż w przypadku wystąpienia warunków uzasadniających podwyższenie stawek, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy w odniesieniu do danego środka trwałego, w danym miesiącu zajdą wymienione w ustawie o CIT okoliczności uzasadniające podwyższenie stawek amortyzacyjnych, Spółka będzie uprawniona do stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej od następnego miesiąca. Zmienione stawki amortyzacji będą z kolei istotne dla kalkulacji wysokości zwrotu wydatków na środki osierocone, jak również określenia części odpisu amortyzacyjnego stanowiącego koszt podatkowy i niestanowiącego kosztu podatkowego. W przepisach ustawy o rozwiązaniu KDT, jak również w ustawie o podatku CIT nie ma bowiem przepisu, który ograniczałby możliwość dokonania zmiany w wysokości odpisów amortyzacyjnych dla środków trwałych będących przedmiotem zwrotu wytwórcy kosztów osieroconych. Stąd też dla określenia wysokości zwrotu odpisów amortyzacyjnych dla środków trwałych związanych wytwarzaniem energii elektrycznej stosować należy stawkę amortyzacji aktualną na dzień otrzymania zaliczek.

W efekcie, zdaniem Spółki, dokonane w ten sposób odpisy, zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o rozwiązaniu KDT nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w tej części, która odpowiada kwocie otrzymanych przez wytwórcę środków na pokrycie kosztów osieroconych od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania kwot zaliczek oraz kwot korekty rocznej i końcowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.