INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2008 r. (data wpływu 27 czerwca 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 12 sierpnia 2008 r. (data wpływu 14 sierpnia 2008 r.), z dnia 29 sierpnia 2008 r. (data wpływu 1 września 2008 r.), z dnia 11 września 2008 r. (data wpływu 12 września 2008 r.) oraz z dnia 15 września 2008 r. (data wpływu 17 września 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w przypadku refakturowania kosztów nabywanych usług informatycznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2008 r. został złożony wniosek, uzupełnionym pismami z dnia 12 sierpnia 2008 r., z dnia 29 sierpnia 2008 r., z dnia 11 września 2008 r. oraz z dnia 15 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w przypadku refakturowania kosztów nabywanych usług informatycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca współpracuje z kontrahentami z Unii Europejskiej (Szwecja) oraz z poza UE (Norwegia), na rzecz których świadczy usługi transportowe, informatyczne i inne.

Wnioskodawca za przedmiotowe usługi otrzymuje faktury obciążające, które z kolei „refakturuje” na klientów zagranicznych. Refaktury dokonywane są na podstawie zawartych kontraktów.

Wnioskodawca wskazał, że nabywane usługi informatyczne, których miejscem świadczenia jest Polska, opodatkowane są stawką VAT w wysokości 22%.

Pismami z dnia 12 sierpnia 2008 r., 29 sierpnia 2008 r., 11 września oraz 15 września 2008 r., Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony we wniosku stan faktyczny o następujące informacje.

Usługi informatyczne nie mają charakteru usług elektronicznych. Nie są to usługi, o których mowa w art. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005). Przedmiotowe usługi polegają na tworzeniu zestawień na podstawie posiadanych przez Wnioskodawcę danych finansowych firm z Norwegii i Szwecji. Kompletowanie danych przez informatyka i zestawienie ich służą celom wewnętrznym firmy oraz do celów statystycznych i sprawozdawczych.

Refaktury usług informatycznych wystawiane są na firmy (nie są to osoby fizyczne) prowadzące działalność gospodarczą w Norwegii i Szwecji, które są powiązane z Wnioskodawcą kapitałowo.

Usługi te zostały zaklasyfikowane przez Wnioskodawcę do PKWiU 72.30.21-00.00, jako usługi przetwarzania danych oraz drukowania tabulatorów i nie dotyczą modyfikacji oprogramowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Z jaką stawką podatku od towarów i usług należy wystawić refaktury na koszty usług informatycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa informatyczna świadczona na rzecz zagranicznego kontrahenta to usługa niematerialna. W przypadku usługi o szczególnym charakterze tzw. niematerialnej, gdy odbiorcą jest klient spoza Unii albo podatnik w innym kraju UE, miejscem świadczenia takiej usługi jest miejsce, gdzie usługobiorca prowadzi działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z zapisem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Generalną zasadę dotyczącą miejsca świadczenia usług, dla potrzeb podatku od towarów i usług, określa art. 27 ust. 1 ustawy, przesądzając, że w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Z kolei przepis art. 27 ust. 3 ustawy stanowi, że w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

1. osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
2. podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

• miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Art. 27 ust. 4 ustawy, określa katalog usług, do których mają zastosowanie powyższe reguły. W katalogu tym wymieniono m. in.: usługi przetwarzania danych i dostarczania informacji (art. 27 ust. 4 pkt 3). Ustawodawca dla tego rodzaju usług nie powołał, dla potrzeb określenia miejsca ich świadczenia, klasyfikacji statystycznej. Tak więc dla prawidłowego przyporządkowania danej usługi w kontekście realizacji zasady terytorialności podatku od towarów i usług należy dokonać oceny czynności faktycznych składających się na tę usługę.

Z przedstawionych we wniosku istotnych okoliczności faktycznych wynika, że Wnioskodawca świadczy na rzecz podmiotów zagranicznych prowadzących działalność gospodarczą usługi przetwarzania danych. Przedmiotowe usługi zaliczane są do tzw. usług niematerialnych, których miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania, zgodnie z cyt. wyżej przepisami, jest miejsce (kraj), w którym ich nabywca, posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, do którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym, miejscem świadczenia, a jednocześnie opodatkowania usług przetwarzania danych (PKWiU 72.30.21-00.00) świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, jest miejsce, gdzie nabywcy tych usług posiadają swoją siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Zatem o podmiocie zobowiązanym do rozliczenia podatku, jego wysokości (w tym podstawie opodatkowania i stawce) oraz trybie rozliczenia, rozstrzygać będą przepisy kraju, w którym znajduje się, ustalone na bazie ww. regulacji, miejsce świadczenia usług przetwarzania danych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.