INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2008 r. (data wpływu 21 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki. W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 07 października 2008 r. nr ILPB2/436-74/08-2/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia ww. wniosku poprzez złożenie podpisu pod pełną treścią oświadczenia wymaganego przez art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa. Powyższe zostało uzupełnione pismem z dnia 21października 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 03 lipca 2008 r. Wnioskodawca otrzymał pożyczkę pieniędzy w kwocie 118.000 zł od Swojej żony. Między Nim a żoną od 2004 r. istnieje rozdzielność majątkowa. Pieniądze będące przedmiotem pożyczki pochodziły z kredytu bankowego udzielonego przez bank żonie Zainteresowanego na cele osobiste – nie dotyczące działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy prowadzi jednoosobowo jako osoba fizyczna działalność gospodarczą pod nazwą: „G.” E. T. W celu przyśpieszenia uzyskania środków i ze względów oszczędnościowych żona wskazała nowo utworzone konto bankowe, na które bank przekazał kwotę kredytu. Konto to ma służyć wyłącznie obsłudze tego kredytu do momentu jego całkowitej spłaty, a utworzone zostało na „G.” E. T. Na podstawie wydanej przez pożyczkodawcę dyspozycji – bank kwotę 118.000 zł przelał na osobiste konto bankowe Zainteresowanego (nie mające związku z działalnością gospodarczą) tytułem pożyczki na podstawie zawartej między Wnioskodawcą a Jego żoną pisemnej umowy pożyczki. Na przelewie bankowym jako zleceniodawcę określono „G.” E. T. a nie E. T. W dniu 15 lipca 2008 r. w urzędzie skarbowym Zainteresowany złożył deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych i dowód przelewu pożyczki na Jego konto osobiste w banku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pożyczka ta może korzystać ze zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych mimo, że przekazana została przez żonę z konta firmowego a nie z konta osobistego...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwolnione z tego podatku są pożyczki udzielone w formie pieniężnej między innymi małżonkom pod warunkiem:

• złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności,
• udokumentowania otrzymania przez biorącego pożyczkę pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Fakt, że na przelewie kwoty pożyczki jako przekazującego, bank określił „G.” E. T. a nie E. T. nie poddaje w wątpliwość, że pożyczkę Wnioskodawca otrzymał od żony. Zdaniem Zainteresowanego pożyczka ta zwolniona jest z podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Zgodnie natomiast z art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży przy umowie pożyczki – na biorącym pożyczkę. Podstawę opodatkowania w takim przypadku według art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy stanowi kwota lub wartość pożyczki. Stawka podatku od umowy pożyczki zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy wynosi 2%.

Jednakże zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku pożyczki udzielane w formie pieniężnej na podstawie umowy zawartej między osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 z późn. zm.), w wysokości przekraczającej kwotę, określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, pod warunkiem:

• złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności,
• udokumentowania otrzymania przez biorącego pożyczkę pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę (…).

Według art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej. W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe. Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 03 lipca 2008 r. otrzymał na podstawie zawartej umowy pożyczki środki pieniężne od Swojej żony. Przelew pożyczki nie nastąpił z osobistego konta bankowego pożyczkodawcy, lecz z konta związanego z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą. Podkreślenia jednakże wymaga fakt, iż żona Zainteresowanego prowadzi działalność gospodarczą jednoosobowo jako osoba fizyczna.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w powołanym przepisie art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ustawodawca wprowadził trzy warunki uprawniające do skorzystania z ww. zwolnienia, tj.:

• pożyczka musi zostać zawarta pomiędzy osobami wymienionymi w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. np. pomiędzy małżonkami,
• pożyczkobiorca musi złożyć deklarację podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności oraz
• otrzymanie pieniędzy na rachunek bankowy, albo rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym musi być udokumentowane.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że do opisanego stanu faktycznego znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.