INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10.10.2008 r. (data wpływu 13.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu towarów (usług) finansowanych ze środków przyznanych przez Urząd Pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.10.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu towarów (usług) finansowanych ze środków przyznanych przez Urząd Pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna, otrzymała jednorazowe środki na podjecie działalności gospodarczej z Funduszu Pracy.

Środki te są przyznawane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. nr 99, poz. 1001; ost. zm. w Dz. U. z 2007 r. nr 192, poz. 1378).

W związku z powyższym w miesiącu sierpniu 2008 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, pod firmą „X”. Przychody i koszty ewidencjonuje w podatkowej książce przychodów i rozchodów oraz jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Środki otrzymane z Funduszu Pracy zostały przeznaczone przede wszystkim na zakup środków trwałych oraz towarów (usług), które nie są środkami trwałymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup towarów (usług), które nie będą środkami trwałymi są kosztem podatkowym, pomimo iż zakupy te zostały sfinansowane z ze środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarcze> i tym samym korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121...

Zdaniem wnioskodawczyni, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 podatku dochodowego od osób fizycznych, jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej przyznane na podstawie w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U nr 99, poz. 1001; ost. zm. w Dz. U. z 2007 r. nr 192, poz. 1378), korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w artykule 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni uważa, że sfinansowanie wydatków na zakup towarów (usług), które nie są środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi i prawnymi, ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo, iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatków sfinansowanych z tych środków wnioskodawczyni nie znalazła bowiem w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Co do zasady powinny być więc one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast wziąwszy pod uwagę zapis art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, fakt, iż wydatki sfinansowane zostały z Funduszu Pracy, miałby znaczenie w sytuacji, gdyby zakupione zostały środki trwałe podlegające amortyzacji. Odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pokryta została z środkami z Funduszu Pracy, nie stanowią bowiem kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust.1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jaki i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup towarów (usług), które nie są środkami trwałymi, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z Powiatowego Urzędu Pracy. Warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup towarów (usług) ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

W świetle powyższego wydatki poniesione na zakup towarów (usług), o ile nie zostały zaliczone do środków trwałych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tejże działalności. Należy jednak zauważyć, iż na podstawie § 4 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) składniki majątku o wartości przekraczającej 1.500,00 zł należy objąć ewidencją wyposażenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.