INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 15 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2008 r. Pani złożyła do Izby Skarbowej w Warszawie wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z dnia 10 września 2008 r. nr IPPB1/071-14/08/IF Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) – przekazał przedmiotowy wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

W dniu 15 września 2008 r. ww. wniosek wpłynął do Biura KIP w Lesznie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą – handel sprzętem gospodarstwa domowego. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych. Prowadzi działalność gospodarczą w kilku miejscach. W jednym z miejsc prowadzenia działalności gospodarczej zaproponowano właścicielom różnych sklepów zorganizowanie festynu, w którym mogliby brać udział ich potencjalni klienci – konsumenci detaliczni. Firma zajmująca się organizacją festynu dała ogłoszenie w prasie (wymieniając sponsorów), zajęła się oprawą techniczno-muzyczną, zleciła wykonanie kampanii reklamowej. Następnie właściciele tychże sklepów zostali obciążeni fakturą o treści: refaktura kosztów festynu. W kosztach partycypowały wszystkie sklepy mieszczące się w obrębie placu, na którym odbywał się festyn.

Podczas trwania festynu sklep Wnioskodawczyni był otwarty i była możliwość zaprezentowania towaru. Sklep został zauważony przez konsumentów indywidualnych, którzy mogą zostać również klientami Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane ze sponsorowaniem festynu są kosztami uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. koszty są kosztami uzyskania przychodów. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 23.

Wyżej wymienione imprezy mają najczęściej charakter mieszany, z jednej strony kreują pozytywny wizerunek firmy (a więc służą reprezentacji), z drugiej strony są wykorzystywane do reklamy określonych towarów. Uważam, że jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie wydatków reprezentacyjnych, wydatki o charakterze mieszanym (reprezentacyjno-reklamowym) należy potraktować jako reklamowe. Przepisy ustawy podatkowej nie zawierają szczegółowej definicji, która w sposób jasny i precyzyjny określałaby zasady zaliczenia w koszty wydatków związanych z reklamą i reprezentacją. Zorganizowanie takiego festynu stwarza możliwość pokazania sklepu Wnioskodawczyni oraz jej towaru, potencjalnemu klientowi, czyli jego reklamowanie.

Wnioskodawczyni uważa, że reprezentacja to przede wszystkim: prezenty dla kontrahentów, przyjmowanie kontrahentów (delegacji krajowych i zagranicznych, koszty ich wyżywienia i noclegów), ubiór reprezentacyjny, wystrój firmowy i zagospodarowanie terenu wokół firmy odbiegające od zwyczajowo przyjętego w danej branży, organizacja jubileuszy firmy, itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. organ zauważa, że ustawa z dnia 20 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie zawiera przepisu określonego jako art. 23 ust. 23.

Jednakże mając na uwadze kontekst zawartych informacji tut. Organ zrozumiał, iż określając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawczyni miała na uwadze przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);
• musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W przepisach prawa podatkowego brak jest definicji „reklama”, w związku z tym należy przyjąć wykładnię językową. Właściwe określenie zakresu tego pojęcia ma istotne znaczenie dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatników. Słownik Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. definiuje reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”. Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki, cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawczyni obciążana jest wydatkami stanowiącymi faktycznie współuczestnictwo w kosztach zorganizowania festynu, podczas którego sklep Wnioskodawczyni był otwarty i była możliwość zaprezentowania sprzedawanego towaru. Zatem Wnioskodawczyni była – w sensie materialnym – współorganizatorem festynu.

Mając na względzie przedstawione informacje oraz przytoczone przepisy prawa i ich wykładnię utrwaloną w orzecznictwie, stwierdzić należy, iż organizowanie festynów jest środkiem zmierzającym do wzrostu sprzedaży towarów, a tym samym istnieje związek przyczynowo–skutkowy pomiędzy ponoszonymi kosztami a przychodami. Wydatki tego rodzaju – co do zasady – przyczyniają się do podnoszenia efektywności sprzedaży, mogą więc stanowić koszt uzyskania przychodów.

W gestii podatnika leży jednak wykazanie zasadności zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów poprzez wykazanie związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wpływem ponoszonych wydatków na wysokość uzyskanych z niej przychodów lub zachowania źródła przychodów oraz racjonalnego uzasadnienia potrzeby tych wydatków.

Należy jednak zaznaczyć, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Uwzględniając ww. przepisy stwierdzić należy, iż wydatki reklamowe, bez względu na ich charakter, związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, stanowią w całości koszty uzyskania przychodów. Takich kosztów nie stanowią natomiast wydatki na reprezentację.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji w przepisach podatkowych przyjąć należy wykładnię językową pojęcia "reklama" oraz "reprezentacja", zgodnie z którą pojęcie "reprezentacja" oznacza "okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną" (Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1981).

Istotny jest zatem cel ponoszenia wydatków, który podatnik ma obowiązek uzasadnić.

Do reklamy można zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowanej firmy (reklama firmy). Za reklamę można uznać działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych nabywców do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Można rozróżniać reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Reklama może zatem dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług, ale również samej firmy i jej znaku.

Na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem reprezentacji rozumieć należy ogół działań związanych z oficjalnymi i handlowymi kontaktami z innymi podmiotami mających na celu wywołanie jak najlepszego wrażenia. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do: stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Należy zawsze wyodrębniać wydatki reprezentacyjne od reklamowych. Wydatki o charakterze mieszanym (reprezentacyjno-reklamowym) nie można potraktować wyłącznie jako reklamowe.

Istotne jest zatem rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama).

Dlatego też właściwa kwalifikacja wydatku i ocena czy ma on związek z przychodami możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp.

Zatem o tym czy wydatek ma charakter reprezentacyjny czy też reklamowy, decyduje cel ponoszenia wydatku, którego ciężar udowodnienia spoczywa na podatniku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.