Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1094/12/AP
z 6 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 7 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 19 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży w okresie prowadzenia działalności gospodarczej samochodu osobowego uznanego za środek trwały w tej działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży w okresie prowadzenia działalności gospodarczej samochodu osobowego uznanego za środek trwały w tej działalności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 9 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1094/12/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 listopada 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Do celów ewidencji podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (metodą memoriałową). Charakter tej działalności nie wymaga zakupu samochodu ciężarowego, dlatego też w marcu 2012 r. Wnioskodawca zakupił samochód osobowy, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, ponieważ zamierza wykorzystywać go do celów prowadzonej przez Niego działalności. Wartość początkowa samochodu, przeliczona na złote według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do użytkowania, przewyższa równowartość 20.000 euro. Odpisy amortyzacyjne są dokonywane metodą liniową z tym, że odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote, nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Po upływie 3 – 4 lat użytkowania, Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. pojazd, a uzyskany z tego tytułu przychód zostanie w całości zaliczony do przychodów z działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 16 listopada 2012 r., Wnioskodawca wskazał m.in., że samochód zostanie zbyty w okresie prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do użytkowania, będzie uprawniony do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie zbywanego pojazdu, niezliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 euro, kosztem sprzedaży będą wydatki poniesione na nabycie zbywanego samochodu, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie. Zgodnie z art. 24 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wydatkami na nabycie zbywanych składników, nieazliczonymi do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie. Powyższy przepis odnosi się do wydatków „niezliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie”, czyli również takich, które nie mogły być kosztem podatkowym dlatego, że zostały wymienione w katalogu tzw. kosztów negatywnych. Z przepisu tego wynika, że do kosztów podatkowych można zaliczyć nie tylko niezamortyzowaną część pojazdu, ale także dokonane już odpisy, które nie mogły być kosztem podatkowym. Dla ustalenia dochodu z odpłatnego zbycia składnika majątku, o którym mowa w art. 24 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma wydatek poniesiony na nabycie tego składnika.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym również samochodu osobowego, stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Odnosząc się do sposobu ustalenia kosztów uzyskania ww. przychodu, zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,
• nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,
• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.
  
  

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy, stanowiący środek trwały w tej działalności. Wartość początkowa ww. samochodu przewyższa równowartość 20.000 euro, dlatego też Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej nie przekraczającej równowartości kwoty 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do użytkowania. Wnioskodawca po upływie 3 lub 4 lat, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zamierza sprzedać przedmiotowy samochód osobowy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż w przypadku zbycia przedmiotowego samochodu osobowego w okresie prowadzenia działalności gospodarczej kosztem uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące jak i nie stanowiące kosztu uzyskania przychodu).

Natomiast dochód ze sprzedaży tego samochodu, Wnioskodawca będzie zobowiązany ustalić w oparciu o art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości (a więc zarówno stanowiących, jak i nie stanowiących kosztów podatkowych).

Wbrew stanowisku Wnioskodawcy, przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowego samochodu nie będzie przychodem, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przychodem ze sprzedaży składnika majątku pozostałego na dzień likwidacji działalności gospodarczej, bowiem zbycie to nastąpi w okresie prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji do ustalenia dochodu z tego tytułu nie znajdzie zastosowania powołany art. 24 ust. 3b ww. ustawy.

W związku z powyższym, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienić należy, iż zakresie dot. sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży składnika majątku (samochodu osobowego) pozostałego na dzień likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.