INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2008 r. (data wpływu 22 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu u pracowników korzystających z transportu sfinansowanego przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 1 września 2008 r. Wnioskodawca przenosi swoją siedzibę i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej do innej miejscowości. W związku z powyższym, uzgodnił ze związkami zawodowymi, iż sfinansuje koszty transportu pracowników związane z ich dojazdami do pracy i z pracy. Zamierza zawrzeć umowę z firmą transportową, na mocy której zostanie zamówiona na ustalonej trasie, określona ilość miejsc w środkach transportu. Wnioskodawca zapłaci wynagrodzenie ryczałtowe niezależnie od rzeczywistego wykorzystania ilości miejsc w środku transportu. Firma transportowa stawia bowiem do dyspozycji Wnioskodawcy cały uzgodniony potencjał przewozowy. Prawo do korzystania z usługi będzie miał każdy pracownik, na podstawie identyfikatora wydanego przez pracodawcę. O skorzystaniu w danym dniu czy dniach z usługi transportowej decydować będzie pracownik samodzielnie. Uniemożliwia to konkretne zidentyfikowanie, ustalenie, który pracownik i kiedy (w jakich godzinach i dniu) korzystał z przewozu do pracy i z pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenia ponoszone przez pracodawcę na sfinansowanie kosztów dojazdu do pracy i z pracy ogółu pracowników stanowią przychód po stronie poszczególnego pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia ponoszone przez pracodawcę na sfinansowanie kosztów dojazdu do pracy i z pracy ogółu pracowników w sytuacji, gdy wynagrodzenie dla przewoźnika za usługi nie jest imiennie adresowane (przewoźnik nie wystawia indywidualnych faktur) oraz wynagrodzenie za dowóz ustalone jest ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik korzysta z usługi czy nie, a także wobec niemożliwości zidentyfikowania pracownika korzystającego w danym dniu w miesiącu z usługi transportowej, nie stanowią przychodu po stronie poszczególnego pracownika w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem wynika z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tylko wartość faktycznie otrzymanego przez pracownika – a nie jedynie przypadającego – świadczenia od pracodawcy w zakresie przewozu do pracy i z pracy stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy. Dotyczy to zatem sytuacji, dla których jest możliwe ustalenie wartości tego świadczenia na konkretnego pracownika. W przeciwnym wypadku – a tak jest w przedmiotowej sprawie – przychód u poszczególnego pracownika nie powstanie. Nie powstanie również obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zmianami) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52 a i 52 c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4).
  
  

W przypadku więc, gdy pracodawca wykupuje usługę u przewoźnika dla określonej grupy pracowników wartość uzyskanego nieodpłatnego świadczenia przez danego pracownika stanowić będzie wartość wykupionej przez pracodawcę usługi dla pracownika, w tym wartość ustalona poprzez podzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników, którym zapewniono możliwość dowozu do pracy. W momencie wykupu ww. usługi znana będzie bowiem kwota przypadająca do zapłaty za jednego pracownika albo też łączna (globalna) kwota do zapłaty i ilość osób uprawnionych.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia (pracodawcy) wartość nieodpłatnego świadczenia u pracownika ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W pozostałych przypadkach natomiast – zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracodawca odpłatność za przedmiotowe usługi ponosić będzie niezależnie od faktu korzystania przez pracowników z tych usług, jak również że opłata ta wnoszona jest w sposób zryczałtowany. Jak wyjaśnia Wnioskodawca, wobec niemożliwości zidentyfikowania pracownika korzystającego w danym dniu/w miesiącu z usługi transportowej oraz ustalenia wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika, świadczenia ponoszone przez pracodawcę w związku z finansowaniem kosztów dojazdu pracowników do pracy, nie stanowią przychodu po stronie pracowników.

Tutejszy organ nie kwestionuje poglądu, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości doliczania do dochodu pracownika wartości nieodpłatnych świadczeń finansowanych przez pracodawcę przypadających na pracownika, jeżeli określenie przez pracodawcę wysokości świadczeń faktycznie otrzymanych na poszczególnego pracownika nie jest możliwe.

Nie może zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że nie ma możliwości przypisania indywidualnej usługi medycznej konkretnej osobie, która z tej usługi korzysta. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że pracodawca decyduje się na wykupienie usługi u przewoźnika, wyłącznie dla określonej grupy pracowników mieszkających poza miejscem pracy tj. dla osób znanych z imienia i nazwiska.

Jednocześnie o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie pracownika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z wykupionej u przewoźnika usługi.

Reasumując, wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika, w postaci zapewnienia dowozu z oraz do pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy. W konsekwencji więc Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy - według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.