INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2008 r. (data wpływu 01 września 2008 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze świadczeniem usług finansowych na rzecz oddziału podmiotu mającego siedzibę w kraju trzecim - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze świadczeniem usług finansowych na rzecz oddziału podmiotu mającego siedzibę w kraju trzecim.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank xxxx w W S.A. („Bank”) świadczy usługi finansowe, o których mowa w art. 86 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, dalej jako: „ustawa o VAT”), m.in. w zakresie:

• udzielania i pośrednictwa przy udzielaniu kredytów,

• udzielania gwarancji kredytowych lub jakiegokolwiek innego zabezpieczenia pieniędzy,

• zawierania transakcji dotyczących rachunków terminowych i bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych,

• zawierania transakcji dotyczących walut, banknotów i monet używanych jako prawne środki płatnicze,

• transakcji, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem zarządzania i przechowywania papierów wartościowych,

• w związku z którymi Bank nabywa towary i usługi.
  
  

Powyżej wymienione usługi finansowe świadczone są na rzecz: (i) podmiotów krajowych, (ii) podmiotów z innych niż Polska krajów Unii Europejskiej oraz (iii) podmiotów z tzw. krajów trzecich (tj. z krajów innych niż kraje Unii Europejskiej).

Zdarza się, że usługi finansowe świadczone są również przez Bank na rzecz (i) podmiotów mających siedzibę w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej, które posiadają swoje oddziały w tzw. krajach trzecich oraz (ii) podmiotów mających siedzibę w tzw. kraju trzecim, które posiadają swoje oddziały zlokalizowane w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej jak również w innych krajach trzecich.

W takich wypadkach, często beneficjentem usług finansowych świadczonych przez Bank jest zarówno centrala podmiotu zagranicznego, jak i oddziały tego podmiotu.

Warto również zauważyć, że w praktyce, bardzo często zdarza się, że ogólna lub ramowa umowa o świadczenie usług finansowych zawierana jest z podmiotem zagranicznym (centralą), z możliwością korzystania z jej postanowień przez oddziały tego podmiotu zlokalizowane w innych krajach. To oznacza, że zgodnie z umową usługi mogą być realizowane przez Bank zarówno na rzecz centrali danego podmiotu, jak i jego zagranicznych oddziałów. Z prawnego punktu widzenia, Bank wykonuje usługę na rzecz tego samego podmiotu, zatem, co do zasady, nie ma potrzeby wyodrębniania usług świadczonych przez Bank według miejsca ich konsumpcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Bankowi, na podstawie art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku, gdy nabywane towary i usługi dotyczą usług finansowych, o których mowa w art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, świadczonych przez Bank, w sytuacji gdy odbiorcami tych usług są podmioty mające siedzibę w tzw. kraju trzecim, a taktycznymi beneficjentami oddziały tych podmiotów zlokalizowane w innych krajach...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, Bankowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od nabytych towarów i usług dotyczących świadczonych przez Bank usług finansowych, o których mowa w art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, w przypadku, gdy odbiorcą tych usług jest zarówno podmiot mający siedzibę w tzw. kraju trzecim, jak i jego oddział, bez względu na lokalizację tego oddziału.

Zgodnie z art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą następujących czynności wykonywanych na terytorium kraju:

1. transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, w tym świadczonych przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych,
2. udzielania i pośrednictwa w udzieleniu kredytu oraz zarządzania kredytem przez kredytodawcę,
3. pośrednictwa lub wszelkich działań w zakresie gwarancji kredytowych lub jakiegokolwiek innego zabezpieczenia pieniędzy oraz zarządzania gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę
4. transakcji, w tym pośrednictwa, dotyczących rachunków terminowych i bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem inkasa należności i faktoringu,
5. transakcji, w tym pośrednictwa dotyczącego walut, banknotów i monet używanych jako prawne środki płatnicze, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich; przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się monety ze złota, srebra oraz innych metali lub banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy, a także monety o wartości numizmatycznej,
6. transakcji, w tym pośrednictwa, z wyłączeniem zarządzania i przechowywania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach i stowarzyszeniach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów oraz następujących praw lub papierów wartościowych:

1. prawa do określonego udziału w nieruchomości,
2. praw rzeczowych dających ich posiadaczowi prawo użytkowania w stosunku do nieruchomości,
3. udziałów lub akcji, dających ich posiadaczowi prawo własności lub użytkowania w stosunku do nieruchomości lub jej części

• w przypadku, gdy miejscem świadczenia tych usług, zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, jest terytorium państwa trzeciego.
  
  

W myśl art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w ust. 4 tegoż artykułu, na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Zatem, miejsce świadczenia usług bankowych, finansowych i ubezpieczeniowych, łącznie z reasekuracją, za wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki, należy kwalifikować w pierwszej kolejności względem siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy tych usług.

Co więcej, Europejski Trybunał Sprawiedliwości (orzeczenie w sprawie C-168/84, G B vs. F H-Mitte-Altstadt), stwierdził, że zasadą jest, że miejscem świadczenia usług (place of supply) powinno być miejsce, w którym świadczący ma siedzibę (place where the supplier established his business). Jedynie wyjątkowo, jeżeli prowadzi to do nieracjonalnych z punktu widzenia prawa podatkowego rezultatów lub konfliktu z innym państwem członkowskim, można przyjąć jako miejsce świadczenia usług stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego usługi są świadczonego. Kwalifikowanie miejsca świadczenia usług względem stałego miejsca prowadzenia działalności powinno się opierać na jednym z powyższych argumentów, gdy odwołanie się do miejsca siedziby (i) prowadzi do nieracjonalnych z punktu widzenia prawa podatkowego rezultatów lub (ii) jest w konflikcie z prawodawstwem podatkowym innego państwa członkowskiego.

Powyższe oznacza, że poza sytuacjami wyjątkowymi, miejsce świadczenia usługi powinno być ustalane względem miejsca siedziby nabywcy usługi, a nie względem miejsce położenia oddziału podmiotu zagranicznego, dla którego dana usługa może być adresowana.

Tym samym, w przypadku gdy nabywca posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego oraz Bank na rzecz tego podmiotu wykonuje usługi wymienione w art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, to Bankowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych towarów i usług, nawet w przypadku, gdy faktycznym beneficjentem usług jest oddział tego podmiotu zlokalizowany w innym państwie.

W odniesieniu do powyższej argumentacji, należy również powołać się na postanowienia Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Dyrektywa”), które potwierdzają stanowisko przedstawione wyżej. W świetle art. 169 Dyrektywy podatnik ma prawo do odliczenia podatku VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do następujących celów:

c) transakcji podatnika, które są zwolnione zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. a)-f), jeżeli nabywca ma siedzibę poza Wspólnotą lub jeżeli transakcje te są bezpośrednio związane z towarami, które mają być przedmiotem eksportu poza Wspólnotę.

Zgodnie z art. 135 ust. 1. lit a)-t) Dyrektywy zwolnione są:

1. transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
2. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
3. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środki płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
6. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2.
   
   

Warto zauważyć, że postanowienia Dyrektywy wprost uzależniają prawo do odliczenia podatku naliczonego od miejsca siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy usług wskazanych wyżej. Z postanowień Dyrektywy wynika zatem bezpośrednio, że nawet jeżeli usługa jest świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności (np. oddziału) usługobiorcy, o prawie do odliczenia podatku naliczonego decyduje wyłącznie miejsce siedziby usługobiorcy. W konsekwencji, jeżeli usługobiorca posiada siedzibę w tzw. kraju trzecim, to usługodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z wykonywaniem usług określonych w art. 135 ust. 1 lit. a)-f) Dyrektywy, niezależnie od położenia stałego miejsca prowadzenia działalności, z którym te usługi są związane.

Zatem, o ile odbiorcą usług bankowych oraz finansowych świadczonych przez Bank, w zakresie określonym w art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, jest podmiot posiadający siedzibę w kraju trzecim, Bankowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powyższe odliczenie przysługuje Bankowi niezależnie od lokalizacji oddziałów należących do tego podmiotu zagranicznego, z którymi te usługi są związane.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach:

• postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 10 września 2007r. (1471/VUR2/443-46/07/MK),
• interpretacja Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z 14 listopada 2006r. (PSUS/PP-OIO/443-202/06/ŁG/123816).
  
  

Wobec powyższego, Bank prosi o potwierdzenie, że Bankowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług związanych z usługami finansowymi, o których mowa w art. 86 ust. 9 ustawy o VAT, w stosunku do:

(i) podmiotów mających siedzibę w tzw. kraju trzecim w przypadku, gdy usługa jest adresowana do oddziałów tych podmiotów zlokalizowanych w tzw. kraju trzecim,

(ii) podmiotów mających siedzibę w tzw. kraju trzecim w przypadku, gdy usługa jest adresowana do oddziałów tych podmiotów zlokalizowanych w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej.Natomiast prawo do odliczenia nie będzie przysługiwało w stosunku do podmiotów posiadających siedzibę w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej, nawet gdy usługa będzie adresowana do oddziałów tych podmiotów zlokalizowanych w tzw. kraju trzecim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.