INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani W., przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2008r. (data wpływu 20 listopada 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z podatku VAT do usług ambulansów wypadkowych i usług pogotowia ratunkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z podatku VAT do usług ambulansów wypadkowych i usług pogotowia ratunkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma podpisaną umowę z Wojewódzkim Centrum Medycznym na przewóz pacjentów z miejsca zamieszkania do stacji dializ i z powrotem. Usługi te świadczone są jedynie dla Szpitala. Szpital powołał się na ustawę z dnia 11 marca 2004r., zał. Nr 4 o zwolnieniu usługi z podatku VAT. Wnioskodawczyni wystąpiła do Głównego Urzędu Statystycznego w Łodzi o nadanie numeru klasyfikacji stosownego do prowadzonej działalności. Urząd Statystyczny nadał numer PKWiU 85.14.14-00.00 (usługi ambulansów wypadkowych) oraz PKWiU 85.14.14-00.00 (usługi pogotowia ratunkowego). Numer PKD to 86.90.B (działalność pogotowia ratunkowego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczona przez Wnioskodawczynię usługa jest zwolniona z podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinna ona płacić podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Przy czym zarówno towary jak i usługi (za wyjątkiem usług elektronicznych usług turystyki, o których mowa w art. 119) identyfikowane są na podstawie przepisów o statystyce publicznej – art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 3 ustawy.

Należy jednak zauważyć, iż dla uznania danego świadczenia za usługę nie jest konieczne wymienienie go w klasyfikacjach statystycznych. Ustawa bowiem nie uzależnia uznania danego świadczenia za usługę od wymienienia go w klasyfikacji statystycznej. Jednakże te usługi, które zostały wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zaklasyfikowania określonych czynności do właściwych grupowań statystycznych obowiązany jest podatnik. Zgodnie z przepisem § 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 89, poz. 844 ze zm.) do celów podatku od towarów i usług stosuje się nadal Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.), nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2008r.Dla prawidłowego określenia stawki podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności, które są usługami w rozumieniu przepisów art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, niezbędne jest zatem posiadanie symbolu PKWiU, gdyż ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wykonuje usługi na rzecz szpitala, sklasyfikowane przez Urząd statystyczny w Łodzi jako usługi ambulansów wypadkowych (PKWiU 85.14.14-00.00) oraz usługi pogotowia ratunkowego (PKWiU 85.14.14-00.00). Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. Pod poz. 9 tego załącznika wymienione zostały PKWiU ex 85 - usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej, z wyłączeniem usług weterynaryjnych (PKWiU 85.2). Wyłączenie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w poz. 9 załącznika Nr 4, dotyczy wyłącznie usług weterynaryjnych. Oznaczenie w załączniku danej grupy „ex” oznacza, że stawka podatku odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania. Jak wskazuje analiza tej części klasyfikacji, zakres przedmiotowy usług w zakresie ochrony zdrowia jest szeroki i obejmuje: usługi świadczone przez szpitale, usługi medyczne świadczone przez przychodnie i praktyki lekarskie, usługi stomatologiczne oraz usługi w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego, pozostałe (w tym usługi położnych, pielęgniarek, fizykoterapeutów i innych osób zajmujących się usługami paramedycznymi, usługi pogotowia ratunkowego, usługi świadczone przez laboratoria medyczne oraz usługi w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane). Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, a także przepisy wykonawcze nie wymieniają jednak instytucji, których usługi klasyfikowane do grupowania PKWiU 85 nie są zwolnione od podatku.

Zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1 lit. b-e obowiązującej od 1 stycznia 2007r. Dyrektywy Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006r.) - Dyrektywa VAT, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. opieka szpitalna i medyczna oraz ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez podmioty prawa publicznego lub, na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki o podobnym charakterze,
2. świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie,
3. dostarczanie organów ludzkich, krwi i mleka ludzkiego,
4. świadczenie usług przez techników dentystycznych w ramach wykonywania ich zawodu, jak również dostarczanie protez dentystycznych przez dentystów oraz techników dentystycznych.

Przed 1 stycznia 2007r. podobne regulacje zawierały przepisy art. 13(A) ust. 1 lit. b- e Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa opodatkowania - Szósta Dyrektywa.Taki zakres powyższego zwolnienia potwierdzał również ETS, który w wyroku z dnia 6 listopada 2003r. (C-45/01) orzekł, że pojęcie „opieki medycznej”, podlegającej zwolnieniu z podatku VAT obejmuje świadczenie wszelkich usług, o których mowa w art. 13A (1)(c) VI Dyrektywy w tym usług paramedycznych wykonywanych przez osoby niebędace lekarzami, takich jak usługi psychoterapeutyczne wykonywane przez wykwalifikowanych psychologów. Rozstrzygając sprawę ETS stanął na stanowisku, iż przepis art. 13A (1)(c) VI Dyrektywy, pomimo iż dotyczy zwolnień podatkowych, stanowiących wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, nie powinien być interpretowany zawężająco, gdyż jego ratio legis stanowi zamiar zmniejszenia kosztów opieki medycznej oraz zwiększenie jej dostępności. Trybunał uznał, iż – ze względu na zasadę neutralności opodatkowania podatkiem VAT – nie jest dopuszczalne zróżnicowanie sytuacji prawnopodatkowej podmiotów świadczących określone usługi medyczne w zależności od tego, czy funkcjonują jako jednostki publicznej służby zdrowia, czy też jako podmioty prawa prywatnego. Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dotyczące zwolnienia z opodatkowania usług w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej, również nie różnicują sytuacji prawnopodatkowej w tym zakresie od formy prawnej podatnika świadczącego tego rodzaju usługi. Brak jest w tym przypadku rozróżnienia na podmioty, które funkcjonują jako jednostki publicznej służby zdrowia oraz na podmioty prawa prywatnego. Przedmiotowe usługi korzystają zatem z przedmiotowego zwolnienia bez względu na status instytucji, która je świadczy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawczynię usługi ambulansów wypadkowych (PKWiU 85.14.14-00.00) oraz usługi pogotowia ratunkowego (PKWiU 85.14.14-00.00), korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako wymienione w poz. 9 załącznika Nr 4 do ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że obowiązek przedstawienia organom podatkowym prawidłowej klasyfikacji dla sprzedawanych towarów należy do podatnika, który ponosi również odpowiedzialność za nieprawidłowo dokonaną klasyfikację.Wskazuje się, że tut. organ nie jest uprawniony do klasyfikacji towarów i usług, w związku z tym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowanie wskazane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. A. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.