INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko S.A., przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 22 lipca 2008r.), uzupełnionym w dniu 12 września 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania wydatków związanych z wynajmem i eksploatacją samochodu w czasie zagranicznej delegacji służbowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2008r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania wydatków związanych z wynajmem i eksploatacją samochodu w czasie zagranicznej delegacji służbowej.Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymagań formalnych, pismem z dnia 01 września 2008r. znak: IBPB3/423-610/08/PP IBPB2/415-1293/08/BJ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 12 września 2008r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownik był delegowany przez firmę do Finlandii do nadzoru nad zabudową pieca do wypalania wapna na okres ok. 6-ciu tygodni. W momencie wyjazdu miał zgodę zarządu na wynajem samochodu osobowego w Finlandii jako niezbędne narzędzie w celu właściwego wykonania zadania służbowego. Po powrocie z Finlandii przedstawił:

• fakturę za wynajem samochodu osobowego na kwotę 8.332,02 zł,
• rachunki za paliwo na kwotę 622,33 zł,
• szczegółową ewidencję tras przejazdu na łączny przebieg 1671 km nie budzącą wątpliwości, iż dotyczyły one realizacji zleconych mu zadań.

Faktura i rachunki j.w. zostały opłacone przez pracownika w Finlandii firmową kartą płatniczą.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy wydatki związane z wynajmem i eksploatacją samochodu osobowego poniesione bezsprzecznie w celu realizacji zadań w trakcie odbywania zagranicznej delegacji służbowej są w jakimkolwiek stopniu przychodem pracownika, od którego należy potrącić mu podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, wydatki pracownika na wynajem i eksploatację samochodu w celu realizacji zadania służbowego za granicą mają być zwrócone pracownikowi w pełnej wysokości i są zwolnione od opodatkowania.Do wniosku dołączono wydruk z Przeglądu Podatku Dochodowego nr 12(228) z dnia 20 czerwca 2008r. – Wydawnictwo podatkowe GOFIN.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.Przychód ten, w przypadkach określonych ww. ustawą, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego.

I tak na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.Powyższe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy. Z tytułu podróży służbowej pracownikowi przysługują określone należności na pokrycie związanych z nią kosztów. Stanowią one dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Niektóre z nich są jednak zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych dla pracowników sfery budżetowej regulują przepisy powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. Natomiast przepis art. 775 § 3 Kodeksu pracy daje pozostałym pracodawcom działającym w sferze pozabudżetowej możliwość dowolnego ustalania wysokości należności z tytułu podróży służbowych pracowników (w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania). W myśl art. 775 § 5 Kodeksu pracy w przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownik był delegowany przez firmę do Finlandii w celu wykonania zadania służbowego. W momencie wyjazdu miał zgodę zarządu na wynajem w Finlandii samochodu osobowego w celu właściwego wykonania powierzonego mu zadania i po powrocie przedstawił fakturę za wynajem samochodu osobowego oraz rachunki za paliwo. Ww. wydatki, jak wskazano we wniosku mają być zwrócone pracownikowi w pełnej wysokości. Zgodnie z § 2 pkt 2 lit. c) powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Stosownie do § 13 ust. 4 tego rozporządzenia do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie dokumentu (rachunku) nie było możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa należy stwierdzić, iż jeżeli pracownik odbywał zagraniczną podróż służbową i za zgodą pracodawcy wynajął w czasie podróży samochód w celu realizacji powierzonych mu zadań, ponosząc opłaty związane z jego wynajęciem oraz koszty zakupu paliwa, zwrot tych wydatków odpowiednio udokumentowanych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wskazany we wniosku przepis art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wówczas, gdy obowiązek ponoszenia przez zakład pracy kosztów z tytułu używania przez pracownika własnego pojazdu w jazdach lokalnych albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Podkreślenia wymaga, iż niniejsza interpretacja, zgodnie ze złożonym wnioskiem, dotyczy podróży służbowych.

Reasumując, zwrot ponoszonych przez pracownika w trakcie podróży służbowej ww. wydatków związanych z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych nie może być uznany za przychód pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Koszty te nie są bowiem wydatkami na rzecz pracownika z tytułu używania przez niego samochodu, lecz zwrotem środków jakie pracownik, w trakcie trwania podróży służbowej wydatkował w imieniu swojego pracodawcy. Jednakże w przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na zawartą w stanie faktycznym dodatkową informację wnioskodawcy, zgodnie z którą faktura za wynajem samochodu oraz rachunki za paliwo zostały przez pracownika opłacone w Finlandii firmową kartą płatniczą. Powyższe wskazuje na fakt, że koszty wynajmu samochodu i paliwa nie zostały poniesione z prywatnych środków pracownika, lecz z rachunku firmy będącej jego pracodawcą. Z wniosku nie wynika aby przedmiotowe koszty w jakikolwiek sposób obciążały pracownika. Skoro zatem pracownik nie poniósł finansowych kosztów wynajmu samochodu i paliwa wynikających z faktury i rachunków, brak jest podstaw do uznania, ze wypłacając pracownikowi kwoty widniejące na fakturze i rachunkach pracodawca dokonuje zwrotu wydatków. Tym samym, jeżeli istotnie pracownik nie poniósł wydatków wynikających z faktury i rachunków i nie mamy do czynienia ze zwrotem kwot ze strony pracodawcy, to wypłacone sumy będą podlegać opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy, do którego nie ma podstaw zastosowanie jakiegokolwiek ze zwolnień wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc pod uwagę powyższe nie można było potwierdzić prawidłowości stanowiska wnioskodawcy.Do wniosku Spółka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.